Dziecka cień(ie)

Wyobraźcie sobie dwie drobne dziewiętnastolatki rozpoczynające studia pierwszego stopnia na pedagogice resocjalizacyjnej, marzące o pracy od podstaw jako kuratorki sądowe lub pracownice więzienia nawracające najcięższych przestępców na właściwą drogę. Czy będą dobrymi kuratorkami? Dadzą sobie radę z przestępcami? Dziś obie zajmują się Franiem i mają – tak jak pierwotnie zamierzały – ogromny wpływ na przyszłe życie tego małego człowieka. A przecież Franc nie jest ani kryminalistą, ani nasza rodzina kuratora nie dostała (przynajmniej nic nam o tym nie wiadomo). Więc dlaczego zajmują się Franiem?
Bo dziś, pięć lat po podjęciu decyzji o studiowaniu resocjalizacji, są nauczycielkami wspierającymi Frania.

Dziś napiszę kilka słów o Ewie i Martynie - dwóch wyjątkowych młodych kobietach.

Dziewczynom plany życiowe zmieniły się, gdy Ewa na drugim a Martyna na trzecim roku studiów, dostały się na praktykę do Prodeste (praktyki studencie różnymi ścieżkami chodzą). Trafiły do poradni dla dzieci z autyzmem i wsiąkły po same uszy. Najwyraźniej stwierdziły, że taka praca jest bogatsza w wyzwania i bardziej interesująca niż bycie kuratorem sądowym.  Po odbyciu praktyki dziewczyny zaangażowały się w wolontariat przy Fundacji Prodeste i postanowiły rozpocząć studia  drugiego stopnia na kierunku Pedagogika specjalna. Oprócz tego jeździły także jako terapeutki wspierające na turnusy dla dzieci z autyzmem.

Gdy zaczęły studia drugiego stopnia, my akurat przeprowadziliśmy się do Opola. Okazało się, że ogarnięcie nowej rzeczywistości nie było dla nas takie proste, jak to się nam pierwotnie wydawało . I to zarówno technicznie jak i emocjonalnie - Franula nie chodził wtedy jeszcze do przedszkola, zajmował się nim tata starający się także jakoś ogarnąć nasze nowe życie opolskie, Natka zaczęła nową szkołę, ja zaś dojeżdżałam do pracy 200 km w jedną stronę. Kanał na całej linii. I tak któregoś grudniowego dnia poprosiłam ówczesną terapeutkę prowadzącą Frania w Prodeste o pomoc. Z trudem bo z trudem, ale po prostu nie widziałam innego wyjścia. Potrzebowaliśmy pomocy i wsparcia kogoś, kto przyjdzie "posiedzieć" z Frankiem, zając się nim chwilę, żebyśmy mogli pozałatwiać sprawy urzędowe i żeby tata Kossa odpoczął chwilę od Franca (który kochanym chłopcem jest, ale potrafi chwilami dać do wiwatu jak 30 zdrowych dzieci). 
Przed samymi świętami p. Ewelina przekazała mi wiadomość – dwie wolontariuszki z Fundacji Prodeste będą przychodzić do nas raz w tygodniu i zajmą się Franiem. 
Ale że jak to? Tak dobrowolnie?

Absolutnie dobrowolnie.
Z własnej nieprzymuszonej woli.

Nie wiedzieliśmy czego możemy oczekiwać. Do tamtego czasu nie było odważnego, który zdecydowałby się zostać z Francem sam na sam, w cztery oczy. A tu nagle znalazły się i to dwie odważne kobietki. I tak na początku stycznia poznaliśmy dziewczyny. Wrrrróć – chłopaki poznali, o tak to było, mnie ta przyjemność spotkała troszkę później. Okazało się, że te dwie młode osóbki mają moc - już pod koniec stycznia przymusiły nas do "wypadu na miasto”, a bodaj z dwa miesiące później nakazały iść do kina. Tak normalnie, jak to ludzie mają w zwyczaju chadzać. Nasze życie zyskało nagle dzięki nim nową jakość. 

Z biegiem tygodni poznawaliśmy Ewę i Martynę coraz lepiej. Okazało się, że są niezwykle dojrzałymi i mądrymi młodymi kobietami. A przy tym zwyczajnie fajnymi, zabawnymi, sympatycznymi dziewczynami, z którymi można było pośmiać się i pogadać o wszystkim – i o terapiach i o przysłowiowych ‘czterech literach Maryni’. Potrafiły się wygłupiać z Francem a jak trzeba było także postawić chłopaka do pionu. 
Gdy znalazłam po intensywnych poszukiwaniach przedszkole dla Franca, zaczęliśmy się zastanawiać z panem mężem, skąd weźmiemy nauczyciela wspierającego dla Krasnala. Nieśmiało pomyśleliśmy, że super by było, gdyby to dziewczyny zgodziły się nim/nią/nimi być. Złożyliśmy dziewczynom propozycję nie

do odrzucenia. Zgodziły się po rozpoznaniu kwestii formalnych - w końcu miały zacząć ostatni rok studiów. Załatwiły sobie IOS na uczelni i tym sposobem zmieniając się tydzień na tydzień przebywały/ przebywają razem z Franiem w przedszkolu jako jego nauczycielki wspierające (tzw. cienie). Widzieliśmy , jak bardzo się angażują w prace z Franiem, jak poważnie podchodzą do swojego zadania - Franek przecież nie trafił do przedszkola terapeutycznego, kadra nie była tam przeszkolona do pracy dziećmi o specjalnych potrzebach edukacyjnych. I wiecie co…Ewa i Martyna dały radę. Bardziej niż śmieliśmy przypuszczać! Niczego nie pozostawiały przypadkowi. Absolutnie niczego. Ja wiem, że osobom stojącym z boku może się wydawać, ze praca nauczyciela-cienia to takie ‘małe miki’ – w końcu pod opieką ma tylko jedno dziecko. Ale za to jakie! Niewłaściwe postępowanie z małym, narażenie go na zbyt dużą dawkę bodźców, brak wzmocnień i pomocy w odpowiednim momencie mogło przecież poskutkować tym, ze nasz Franula kompletnie by się "posypał". Jest to naprawdę niezwykle odpowiedzialne zajęcie wymagające ogromnej wiedzy i odpowiednich kompetencji. Dziewczyny chcą dalej się kształcić - od roku chodzą na kurs języka migowego do PZG a od października rozpoczynają studia podyplomowe. Ostatnio przekonaliśmy się, że zawsze możemy liczyć na Ewę i Martynę. Gdy się okazało , że Franio musi zmienić przedszkole (to są właśnie owe „Franiowe sprawy”, o których ostatnio wspominałam - to temat na osobny wpis), reakcja dziewczyn była natychmiastowa – idziemy z Franiem, nie możemy go zostawić. 

Myślę sobie, że dziewczyny będą terapeutkami takiego kalibru, jak ‘wujek Radek’ (czyli Radek Rogoziński), p. Monika Majszczyk (terapeutka prowadząca Krasnala z Prodeste), p. Ewelina Kapłon (logopedka z PZG) i p. Partycja Pięta (psycholog z Fundacji Dom) – zaangażowane, mądre, świadome swojej roli, słuchające dziecka, rodzica i kolegów po fachu, empatyczne i potrafiące postawić do pionu i rodzica i pacjenta. Ba, one już takie są.

Znacie dwie podobne dziewczyny?

Ewa i Martyna są jedyne w swoim rodzaju.

Należy im się absolutnie szczególne podziękowanie za ten rok pracy z Krasnalem.


Ps. 7 lipca trzymamy wszyscy kciuki za obronę prac magisterskich Ewy i Martyny:)