TA wizyta, czyli o kulisach będzie

Poprzedni wpis był taki... na poziomie ą-ę, ten będzie ... hmmm... zakulisowy (tak to sobie określmy).
A piszę go przez Was, to znaczy przez Wasze komentarze na fejsie - jakże miłe dla mnie (że fajna kiecka itd.), ale gdybyście znali prawdę... Gdybyście Wy wiedzieli...
Pewnie myślicie sobie, że jak owo zaproszenie na salony przyszło, to był fryzjer, manikjury i inne szykany. 
Hmmm.... 
Napiszę Wam , jak było naprawdę.



Frankowski zawsze wyczuwa, gdy gdzies wyjeżdżam, czy muszę wstać bardzo wcześnie do pracy. Ma chłopak ten swój mega czuły radar nieneurotypowy - przy takich niecodziennych okazjach budzi się zawsze kilka godzin przede mną. Ponieważ w ubiegły czwartek musiałam wstać o 5.40, Frankowski zaserwował nam (jakże bolesną) pobudkę przed godz. 3.00. Dlaczego nas to nie zdziwiło...
O godzinie 6.00 synuś wyglądał jak rzeźki poranek, ja jak zmięte weekendowe wydanie Wyborczej.
Spojrzałam w lustro na zapuchnięte oczy i jedynie zmięłłam przekleństwo pod nosem.
Dlaczego akurat dziś, fuck!!
Nałożyłam żelowe płatki chłodzące na twarz (5 zeta w sieciówce drogeryjnej - kupiłam je dzień wcześniej przewidując działanie Frankoradaru) i poszłam na śniadanie. Buty na obcasie i kieckę spakowałam do torby, bo w tym stanie ducha i ciała mogłam jedynie wciągnąć dżinsy na cztery litery i założyć buty na najbardziej płaskim z obcasów.
Zjadłam coś na szybko i pognałam kurcgalopkiem do pociągu.
W drodze smsy - "Denerwujesz się???".
Kuźwa, nie. Staram się nie zasnąć. Powaga.
Warszawa Centralna - mam godzinę, żeby zrobić z siebie człowieka.
Poganałam do Złotych Tarasów, bo musiałam się 1. przebrać, 2. umalować, 3. uzupełnić braki w biżuterii (nie chciałam tak zupełnie saute, jak na co dzień, wystąpić).
Pędząc przez Złote Tarasy zastanawiałam się, w którym sklepie jest odpowiednio duża przebieralnia (nie wiem, co się tak zafiksowałam, że duża ma być). Koniec końców postawiłam na kibelek (zdroworozsądkowo wybrałam najbezpieczniejsze rozwiązanie - w sklepie zanim bym do przebieralni doszła, mogłaby minąć moja bezcenna wolna godzina).
Już w czerwonej kiecce, ale ciągle z twarzą saute pognałam do jednego ze sklepów kosmetycznych.
- Bardzo, ale to bardzo o makijaż proszę, bo spotkanie bardzo, ale to bardzo ważne mam.
Badawcze, powłóczyste spojrzenie perfekcyjnie wymalowanej sprzedawczyni zlustrowało mnię.
- I jeszcze chciałam wasz puder przetestować. Żeby go kupić jak będzie ok. 
Chyba to mało spójnie zabrzmiało i mocno naciągane było, ale że w sklepie klientek nie było, zostałam pięknie wypacykowana.
Puder kupiłam, kurczaki, bo było mi głupio - aż tak ściemniać nie potrafię. A swoją drogą to my matki mamy jakiś defekt genetyczny - musimy poszukać jakiegoś pretekstu i dwudziestu uzasadnień, by sobie coś kupić, za to dla dzieci bez mrugnięcia okiem jesteśmy w stanie wydać i kilkukrotnie większe sumy. Kompletna patologa, dziewczyny.
Dobra - kiecka jest, makijaż też, czas na biżuterię.
Najpierw Apart - ja pierdziu!!! Skąd oni te ceny wzięli??
Lecę do biżuterii 'No name'. Kolczyki za 5 zł, bransoletka całe 29 (szaleństwo, nieprawdaż?) i jest git.
Taksówka i na Krakowskie Przedmieście.


O 16.30 siadłam w pociągu z westchnieniem ulgi. Nie miałam siły się już przebierać (wiadomo gdzie), mimo że z całego serca dość miałam czarnych skurczybyków na obcasie. Siadłam ledwie żywa i marzyłam już tylko o tym, by znaleźć się znowu w domu.
Dojechałam, chłopcy odebrali mnie na dworcu.
Zmęczona, jakbym maraton przebiegła, poszłam spać.
Nad ranem ze snu wyrwał mnie .... nieee, nie Franek - sen. Nie powiem, że był on koszmarny, ale hercklekotowy taki. 
Sen miałam taki:
Byłam w pracy, już rozpoczynałam zajęcia, gdy nagle - ni stąd, ni zowąd - pojawiła się nade mną p. Prezydentowa - wysoka taka, szczupła i wykwintna. Twarz jej zbliżyła się do mnie z wysokości i usłyszałam:
- Tylko proszę pamiętać: Duda-Didaktik! Trzeba uczyć zgodnie z zasadami Duda-Didaktik!
.............

Nie nadaję się na wizyty na szczycie.