Część trzecia

W ciągu ostatnich trzech tygodni przeszłam taki zestaw stanów emocjonalnych, że jeszcze trochę a skończyłabym na prochach. Od "zrobić cokolwiek a najlepiej dopaść obie panie w ciemnej uliczce", przez obsesyjne kopanie w necie i wyszukiwanie informacji, obdzwanianie znajomych lekarzy, rozmowę z rzecznikiem praw pacjenta, poprzez stadium "jezuuuu, to wszystko nie ma sensu i tak nic się nie zmieni, co ja tam mogę" aż po "jeśli wszyscy machniemy ręką, to naprawdę nic się nigdy nie zmieni". 
Ten ostatni stan ducha naszedł mnie kilka dni temu krótko po północy, gdy sobie pomyślałam, że kolejnym rodzicom może zostać sprzedana płonna nadzieja, stracą cenny czas na "leczenie" dziecka zamiast naprawdę je leczyć, że zostaną naciągnięci na niemałą kasę, przede wszystkim jednak że jakieś dziecko może zostać poddane temu pseudoleczeniu, które jeśli mu nie zaszkodzi to na pewno nie pomoże. I nikt za to nie poniesie ŻADNYCH konsekwencji... Tfuuu... jak to nikt? Największe poniesie "leczone" dziecko i jego rodzina! 


Gdy wszystkie te myśli zderzyły się w mojej głowie, postanowiłam zrobić absolutne minimum - napisać skargę do Okręgowego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej. Przedmiot skargi: działania niezgodne z zapisami Ustawy o prawach pacjenta, Kodeksu Etyki Lekarskiej, podjęcie czynności medycznych niezgodnych z aktualnym stanem wiedzy (stanowisko Naczelnej Rady Lekarskiej z dnia 4 kwietnia 2008 r. w sprawie stosowania homeopatii i pokrewnych metod przez lekarzy i lekarzy dentystów oraz organizowania szkoleń w tych dziedzinach).
Kopiąc w necie znalazłam jeszcze jednego trupa w szafie, który kwalifikuje się pod paragraf z kodeksu wykroczeń (w tej kwestii będę się jeszcze konsultowała, bo może "trupy" są dwa). I jak już zbiorę wszystkie paragrafy do qpy, siadam w poniedziałek do pisania.
Czy to coś da? Czas pokaże. Mam jednak nadzieję, że jeśli panie doktor będą musiały poświęcić swój wyjątkowo cenny czas na złożenie wyjaśnień, wówczas przynajmniej będą miały świadomość, że nie mogą robić, co im się podoba. I jeśli kolejnych pacjentów / ich rodziców będą DOKŁADNIE informowały o przebiegu, kosztach i możliwych skutkach leczenia, to będę uważała, że złożenie tej skargi miało sens. 

Rozmawiając z naszą dr z IMiDu powiedziałam, że to ich wina - wina wszystkich tych fantastycznych lekarzy, którzy zajmują się Frankiem. Bo to oni nas rozpuścili jak dziadowskie bicze, przyzwyczaili, że dobro małego pacjenta jest najważniejsze. Uśpili naszą czujność. Nigdy więcej nie pozwolę sobie na komfort zaufania idąc na wizytę z Frankiem do nowego lekarza. I nigdy więcej nie będę milczała słysząc eufemizm "łagodniejsze preparaty". Tylko DOKŁADNA informacja - jakie leki, jakie mozliwe skutki leczenia, jaki koszt. Same konkrety. Artykuł 9 punkt 2 Praw pacjenta wyryty mam juz na pamięć:

art. 9 pkt. 2

Pacjent, w tym małoletni, który ukończył 16 lat, lub jego ustawowy przedstawiciel mają prawo do uzyskania od lekarza przystępnej informacji o stanie zdrowia pacjenta, rozpoznaniu, proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych i leczniczych, dających się przewidzieć następstwach ich zastosowania albo zaniechania, wynikach leczenia oraz rokowaniu.

Ciągle nie rozumiem, nie ogarniam tego, jak lekarz może spać spokojnie wiedząc, że proponuje tak drogie badania i "leczenie" = sprzedaje płonną nadzieję rodzinom, które dla swojego dziecka zrobiłyby wszystko nie oglądając się na koszty. Jak usłyszałam od pewnej mamy, której dziecko jest pod opieką dr A i B - jej syn by w tak fatalnym stanie, gdy trafili do dr B (z zalecenia dr A), że zgodziliby się na wszystko i uwierzyli we wszystko. I to własnie - ta desperacja rodziców, ich miłość do dziecka, są wykorzystywane. 
Gdzie w tym dobro pacjenta? Gdzie w tym człowiek?...
Nasz Franek, jego zdrowie, dobrostan, są jak domek z kart budowany mozolnie od lat przez sztab lekarzy i terapeutów. Wystarczy jeden ruch, jeden źle wprowadzony lek, żeby ta krucha budowla runęła z łoskotem. Ta świadomość sprawia, że czuję wściekłość i swojego rodzaju bezradność wobec takich lekarzy... 


Oczywiście dam znać, jaka będzie odpowiedź rzecznika, teraz jednak chciałabym kolejny raz Was przestrzec - uważajcie, gdy jakiś lekarz proponuje Wam płatne wysokospecjalistyczne badania dziecka. Dowiedzcie się najpierw, czy nie są one refundowane, wypytajcie lekarza dokładne, jakie jest możliwe leczenie - jakie leki mogą zostać zastosowane, jaki jest możliwy koszt i czas leczenia, poproście o dokładną informację o możliwych skutkach ubocznych. 
I nie dajcie się nabrać na to, że neuroprzekaźników nie bada się na NFZ.  A już na pewno nie dajcie się nabrać, gdy jakiś lekarz będzie twierdził, że poziom neuroprzekaźników można regulować homeopatycznie (preparatami ściąganymi zza granicy za grubą kasę).