Nadzieja i cena za nią

Kasię poznałam jakieś 4 lata temu na turnusie, na którym byłyśmy z naszymi chłopakami.  Super babka, z językiem ciętym jak brzytwa, poczuciem humoru jedynym w swoim rodzaju, a jednocześnie jakaś taka zmęczona wewnętrznie, ze smutkiem w oczach. Dziś chyba wiem trochę więcej o tym, skąd mógł się on tam znaleźć.
Po moich ostatnich trzech wpisach Kasia odezwała się na FB. Napisała, że o alt-medzie wie aż za dużo. Spytałam, czy chciałaby opisać swoje doświadczenia, bo może pomogą one innym rodzicom - zagubionym, desperacko i za każdą cenę poszukującym pomocy dla swojego dziecka. 
Zgodziła się.
Przeczytajcie.


Nasza "przygoda" z niekonwencjonalnymi metodami "leczenia" autyzmu zaczęła się krótko po diagnozie dziecka. 
Syn miał wtedy trochę ponad 2 lata.
Trafiliśmy na pewne forum internetowe, bardzo wówczas popularne i cenione. Ogrom dostępnych tam informacji przytłoczył nas. 
Trudno było wyselekcjonować, co czytać najpierw. 
Taki autyzm w pigułce.
Dla ludzi, którzy nagle czują, że muszą nauczyć się wszystkiego, dowiedzieć w szczególach i zdobyte informacje natychmiast wdrożyć w życie, była to ogromna pułapka. 
I niestety bardzo łatwo bylo wpaść w nią po uszy. 
Nas to niestety nie ominęło.
Z wypiekami na twarzy czytaliśmy o cudach uzdrowień dzięki metodom DAN, biorezonansom, bioenergoterapii, diecie, homeopatii.
Tak bardzo pragnęliśmy, żeby nasz syn wyzdrowiał, wyszedł z autyzmu - byliśmy gotowi oddać duszę diabłu a pieniądze potrzebne na wszelkie badania i leki wygrzebać pazurami z bagien.

Zaczeliśmy od DAN i aby spełnić wymogi procedury wysyłaliśmy próbki laboratoryjne do USA. Było to koszmarnie drogie. W zamian otrzymaliśmy plik wyników, których nie byliśmy w stanie w żaden sposób zinterpretować. Pani doktor podczas wizyty nawet na nie nie zerknęła. Szybko otrzymaliśmy za to telefon o konieczności wysłania kolejnych prób.
Kiedy szczerze przyznałam, że mnie na to nie stać, usłyszałam pytanie, czy nie mogę od kogoś tych pieniędzy pożyczyć. Przecież dziecko jest najważniejsze.
Wstyd i poczucie winy, jakie wtedy w sobie nosiłam, chyba nigdy ze mnie tak naprawdę nie "zeszło".
Wciąż myślałam, że jestem dla mojego dziecka złą matką, skoro nie potrafię mu zapewnić tego, co konieczne. A przecież miał jeszcze terapie, szykowały się turnusy. Wszystko to generowało wielkie koszty. Na nas dwoje...
Ratując własne sumienie goniliśmy do homeopaty, robiliśmy czarodziejskie badania biorezonansem. Jakież było moje zdziwienie, kiedy porównaliśmy wyniki syna z wynikami innych osób,  również pacjentami pani doktor z Wrocławia. Wszyscy na to samo uczuleni - cóż za zbieg okoliczności...
Podczas stosowania zaleconej diety, która tak naprawdę nie miała żadnych medycznych podstaw, syn się wyjałowił. 
Nie jadł tak długo, że leżał na podłodze, w rączce trzymał autko, które co chwilę mu z niej wylatywało.
A my wciąż słyszeliśmy, że tak ma być, organizm się przestawia, dziecko zgłodnieje i zacznie jeść.
Efektem półrocznej, destrukcyjnej diety była poważna choroba naszego syna, pobyt w szpitalu i znowu wyrzuty sumienia, które rujnowały psychikę do reszty.
Chcieliśmy tak dobrze a wyszło tak strasznie...
Nie obeszło się również bez zabawnych sytuacji, kosztownych ale tak absurdalnych, że do dziś wywołują na naszych twarzach uśmiech politowania - nad naszą naiwnością, niestety.
Pewnien znany pan irydolog zbadał zarówno syna jak i mnie. Wyciągnął plik broszurek na temat działania leków homeopatycznych w autyzmie i zapewnił, że wyleczy syna i mnie. Ponieważ oboje mamy to samo.
Kto mnie zna, ten wie, że jeśli istnieje takie zaburzenie jak antyautyzm, to ja jestem nim dotknięta.
To było tak dziwne spotkanie, że naprawdę nie pozostało już nic innego, jak tylko się śmiać.
A pani od bioenergoterapii? Gdy tylko wchodziła do domu natychmiast wszyscy zasypialiśmy. Była to najbardziej flegmatyczna osoba, z jaką przyszło mi obcować w swoim życiu. Kasowała 8 dych za 45 minut jojczenia i machania jedynie prawą dłonią, w lewej zawsze trzymała telefon.
Mało to było szkodliwe, ale drogie jak cholera.
Było jeszcze kilka innych spotkań, prób, eksperymentów. Działo się to na przestrzeni 10 lat, trudno już mi to umiejscowić dokładnie w czasie, ułożyć chronologocznie.
Próbowaliśmy wszystkiego. 
I zostaliśmy nabici w butelkę.
Wykorzystano nasz najtrudniejszy moment w życiu, nasz strach. 
Niestety, jak wspomniałam wcześniej, zaszczepionego we mnie poczucia winy nie pozbyłam się do końca już nigdy. Siedzi gdzieś w środku i czeka na gorszy czas, złą pogodę. Tak już zostało.
Żałuję, że ludzie dalej się na to nabierają. To jest biznes naszej ery. 
Rodzice dziecka po diagnozie niestety w pierwszej kolejności nadal zaczynają od restrykcyjnej diety. I ja ich motywy rozumiem.
Nas uratował stary, dobry, rodzinny pediatra.
Popatrzył na plik tych wszystkich badań, postukał się w głowę i uświadomił nas, że nie ma organizmu ludzkiego, który działałby idealnie. 
Zawsze będą niedobory pierwiastków a wahania parametrów u człowieka występują kilkakrotkie w ciągu jednego dnia!!!
Zalecił zdrową, lekką dietę, alergiczny panel pediatryczny (bezpłatnie) plus terapia i miłość oraz zdrowy rozsądek.
Tylko tyle. 
I aż tyle.



***
Kiedyś na FB był fanpage, na którym można było przeczytać podobne historie "leczenia" dzieci. 
Niestety strony tej już nie ma. 
Ogromnie szkoda, bo myślę, że nic i nikt nie jest w stanie przekonać innych rodziców, że to wszystko to meeega ściema i naciągactwo, jak inni rodzice właśnie. Już nie wspomnę o tym, jaką cenę płacą za to sprzedawanie nadziei dzieci...