Jak pisać o Franiu?

Oprócz ogromu bardzo dobrych rzeczy działo się u nas ostatnio także trochę mało fajnych spraw. Owe wydarzenia i rozmowy z osobami nam życzliwymi spowodowały, że zaczęłam się zastanawiać, jak pisać tego bloga. 
Jak pisać o Franiu?


Franek nie jest zdrowym dzieckiem. 
Niestety.
Przedstawiam go tutaj tak, jak ja go widzę - przede wszystkim jako kochanego, pogodnego chłopaczka, małego zbója i sprytnego psotnika.
Piszę ciesząc się z każdego najmniejszego osiągnęcia Frania, nawet jeśli jest to jedna nowa sylaba na trzy miesiące. 
I czasem pewnie przesadzam, ale to tylko i wyłącznie z radości i w miłości do krasnala.
Nie potrafię inaczej pisać o Franiu, bo patrząc na niego nie widzę stosu papierów z diagnozami lecz Frania. 
Po prostu naszego kochanego Frania.




Według nas krasnal powinien przynajmniej raz w tygodniu stawać na najwyższym stopniu "pudła" i dostawać złoty medal za to, że daje radę i systematycznie pokazuje środkowy palec kolejnym diagnozom i lekarskim przepowiedniom (od długiego czasu miałam ochotę napisać o tym środkowym palcu ale przyzwoitość mnie powstrzymywała; tym razem jednak nie odmówię sobie tej przyjemności). 

Jedna z Franiowych Ciotek, bardzo nam życzliwa, powiedziała mi nie tak dawno, że mój optymizm jest czasem wkurzający. Zapewne jest - mi samej często wydaje się on kompletnie bezzasadny - ale jest nam on potrzebny jak powietrze.

Kiedy indziej usłyszałam, że powinnam zamieszczać od czasu do czasu jakieś zdjęcia łapiące za serce - łzy, trudne zdjęcia z terapii itd. Nie robiłam tego i będę robiła - podkreślam to od początku prowadzenia bloga. Nas łapie za serce roześmiany Franek. Każdy, kto go zna, wie, że on taki właśnie jest. My zaś robimy wszystko, by jego dzieciństwo było - mimo wszystko - pełne radości i uśmiechu.

Ten blog i Wy wszyscy, którzy do nas zaglądacie, czytacie, kibicujecie Frankowi z całych sił, piszecie komentarze pełne wiary we Franka, tak, właśnie Wy dodajecie nam sił i jesteście dla nas ogromnie ważni. Bez tego wsparcia nie damy rady. 
Odkryliśmy tutaj ogromną część naszego życia w chwili, gdy podjęliśmy decyzję o zmianie miejsca zamieszkania i sprzedaży domu. Każdy praktycznie mógł się "przespacerować" po naszym życiu i domu. Niestety niektórym zwydaje się, że to daje im prawo do oceniania naszej rodziny i oczerniania nas - zarzucania manipulacji, naciągania ludzi i wielu innych rzeczy, o których już nawet nie chcę pisać. 
I tu dochodzimy do sedna sprawy - zastanawiałam się długo, czy o tym pisać czy nie, bo te zapisy czyta Natala a kiedyś przeczyta i Franio. Ale takie jest życie, prawda? Nie zawsze bywa bajką.. Nie wszyscy ludzie są życzliwi i mają serce na dłoni. Czasem chyba trzeba więc głośno tupnąć nogą i powiedzieć dość. Więc mówimy dość i chciałabym jasno napisać, że jeśli jeszcze raz ktoś będzie rozpowszechniał informacje godzące w dobre imię naszej rodziny, nie pozostawimy tego bez echa. Jesteśmy po rozmowie z przemiłą panią policjantką i to ona zaproponowała, abym najpierw napisała tutaj kilka słów na ten temat. Więc piszę. Mam nadzieję, że wystarczająco jasno.
Moc jest z nami, już to wiemy.

To nie jest blog o wyższości szydełkowania nad haftem krzyżykowym. To kawałek naszego życia.
My nie walczymy o wprowadzenie robótek ręcznych na olimpiadę, lecz o zdrowie naszego dziecka. I zrobimy wszystko, absolutnie wszystko, aby zapewnić Franiowi odpowiednie leczenie i terapię. Niezależnie od tego, czy to się komuś podoba czy nie.
Nikogo nie przymuszamy do oddawania 1% na Franulę ani do udziału w aukcjach charytatywnych. Za pośrednictem bloga nie naciągamy nikogo i nikim nie manipulujemy. 
Pomaga krasnalkowi ten, kto tego chce a my za tę pomoc będziemy wdzięczni do końca życia. I do końca życia będziemy mieli świadomość ogromnego długu do spłacenia.
Czy łatwo jest prosić o wsparcie dla dziecka? Hm...zastanówmy się...
Trzeba stanąć przed ludźmi i powiedzieć: Jesteśmy rodzicami tego małego człowieka i jako rodzice nie jesteśmy w stanie zapewnić naszemu kochanemu dziecku wszystkiego, czego ono potrzebuje, aby być zdrowym.
Nic prostszego, nieprawdaż?
Prosząc o pomoc dla Frania nie robimy niczego niezgodnego z prawem - chyba że prawo owo się zmieniło i zabieganie o pomoc dla własnego dziecka jest karalne. Narazie nic o tym nam nie wiadomo.
Każda złotówka trafia na subkonto Frania w Fundacji Dzieciom "Zdążyć z Pomocą". Subkonto nie jest kontem prywatnym - pieniądze z niego zwracane są rodzicom po około dwóch miesiącach od przesłania do Fundacji rachunku za poniesiony wydatek na leczenie / rehabilitację dziecka i po sprawdzeniu zasadności wydatku przez Fundację. To tyle tytułem wyjaśnienia.

Jakiś czas temu przeczytałam, że naiwnością jest z mojej strony sądzenie, że mamy przyjaciół w internecie. 
W internecie ich nie mamy, to fakt. Internet jest wirtualny. My mamy Przyjaciół w życiu. Fakt, że kogoś nie znamy osobiście nie oznacza, że nie uważamy go za Przyjaciela. Trzeba tylko sobie zdać sprawę z tego, że życie nie ma dwóch wymiarów. Ma jeden, bardzo realny. 
Nie będziemy więc niczego zmieniać - Przyjaciele zostają Przyjaciółmi i zawsze mogą na nas liczyć, nieprzyjaciół zaś wypraszamy z naszego życia. Nikogo w nim na siłę nie trzymamy. 
A Franio na blogu jest taki, jakim ja go postrzegam - patrząc na niego nie widzę ile stracił, lecz ile zyskał. Zyskał życie i ono jest tym, co dla nas najcenniejsze.

Mam nadzieję, że przekaz jest wystarczająco czytelny.




 ***
W poprzednim wpisie zamieściłam link do apelu rodziców Fundacji Dzieciom "Zdążyć z Pomocą" odnoszący się do projektu zmian w ustawie o 1%.