Franiowe ciocie wolontariuszki

ciocia Ewa

Od kilku tygodni możemy korzystać z pomocy dwóch fantastycznych młodych dziewczyn - wolontariuszek Fundacji Prodeste - pani Ewy i pani Martyny. Tak, wiem, że Franio już kiedyś pisał o tym, jakie to fajoskie ciocie do niego przychodzą, ale dziś chcę napisać kilka słów i ja. 
I zapewniam, że nie jest łatwo ubrać w słowa to, co teraz kłębi mi się w głowie.

ciocia Martyna

Niby wiedzieliśmy czym jest wolontariat, niby zdawaliśmy sobie sprawę, jak jest ważny - w końcu kto nie słyszał tego terminu? Ale to wszystko tylko świadomość "na niby" była. Tak to już chyba z nami, ludźmi, jest, że dopiero, gdy czegoś doświadczamy na własnej skórze, zaczynamy to rozumieć lepiej i pełniej. Nawet jeśli zdawało się to nie być możliwe.

Dla nas, rodziców, to okazja by wyjść z domu RAZEM (czytaj: BEZ dzieci), w dodatku nie martwiąc się o Frania. Trudno nam się przyzwyczaić do tego uczucia. Ciągle jeszcze trochę niedowierzamy - czy to się dzieje naprawdę??
Jesteśmy pełni podziwu dla dziewczyn. Studiują, mają swoje życie - mogłby pójść do koleżanek, poleżeć, poczytać książkę, zrobić...cokolwiek! A one przychodzą do nas zająć się krasnalkiem i pomóc nam. Nie straszny im Franc I Krzykliwy, Franc II Zagilony, Franc III z Qpą-W-Papersie, Franc IV Grzebiący-W-Kibelku, bez zmrużenia oka oddają krasnalkowi swoje torebki, z anielską cierpliwością tłumaczą, wyjaśniają i zawsze, absolutnie zawsze żądają, by Krasnal po sobie posprzątał (czy jest szansa, że w wieku Natki będzie miał porządek w pokoju??).

Co tydzień znajduję maila w skrzynce z pytaniem - Kiedy potrzebujecie Państwo naszej pomocy? W tym tygodniu możemy przyjść....(i tu propozycje dni i godzin).
No.. tak jest. Naprawdę.
Czapki z głów panowie i panie. 
A od nas ...DZIĘKUJEMY

Wiem, że zaglądają do nas młodzi, fantastyczni ludzie - jeśli zastanawiacie się, czy wolontariat ma sens, możemy Wam tylko powiedzieć, żebyście się już nad tym nie zastaniawiali. Ma. Przeogromny. 
Kochamy Franiutka i Natkę ponad wszystko na świecie, ale często jesteśmy zmęczeni, zestresowani (tak naprawdę to taki permanentny stan nieobcy żadnemu rodzicowi dziecka niepełnosprawnego), chcielibyśmy wyjść bez dzieci, porozmawiać, pobyć ze sobą, złapać oddech od codzienności, żeby mieć siłę na kolejną zarwaną noc i trudne chwile za dnia.

Zawsze gdy mają przyjść ciocia Ewa i ciocia Martyna a ja jestem w pracy, Franiowo-Natkowy Tata wpada w panikę - bo co z taką ilością wolnego czasu zrobić?? A może niech dziewczyny nie przychodzą? Bo to tak głupio.. "Na szczęście" tata zawsze coś sobie znajduje do zrobienia. 
Dzielnego mam męża, wiecie?

Jutro także p. Martyna i p. Ewa zajmą się Franiem - akurat jestem w Opolu. Trzeci raz tak się zdarzy. Znowu będzie okazja by wyskoczyć na kawę! Ha! 
Za pierwszym razem było super, ale krótko. Noooo prawie super, bo pan mąż cały czas o dziewczynach myślał.
Za drugim razem też było krótko (bo cenny czas zabieraja załatwianie spraw ważnychniesłychanie). I zdecydowanie gorzej, jeśli chodzi o obszar, w jakim poruszały się myśli pana męża. Całe 20 minut na kawie i wykład na temat "Jak-by-tu-przełożyć-rury-w-kibelku-żeby-spadek-był-ok". Ehm.. Po 5 minutach rozważań wyłączyłam się. No i teraz nie wiem, jaki jest plan działań kanalizacyjnych. Kąt spadku też mi obcy jest;-)
Jutro będzie okazja na trzecią kawę. Jeśli założyć, że:
1. Natka nie zażyczy sobie bloku czterokolorowego, 
2. pan mąż zapomni o problemie z rurami, 
3. nie będzie myślał o Franiowych Ciociach, 
jest szansa, że...porozmawiamy o czymś innym. Może nawet nie o 
1. teście szóstoklasisty Natki, 
2. problemach ze znalezieniem przedszkola dla Frania 
3. innej bardzo ważnej sprawie, o której nawet boję się pisać.
Do czego to doszło - żeby po 15 latach małżeństwa wyjście z mężem na kawę budziło takie emocje jak w czasach przednarzeczeńskich!
Wszystko dzięki Franiowym Ciociom Wolontariuszkom:)

Ps. Autorkami zdjęć są p. Martyna i p. Ewa.
Dziękujemy za przepiękną pamiątkę.