Po Warszawie - część 1

To była jedna  z najtrudniejszych hospitalizacji Krasnala.
Hm...chyba zawsze tak piszę. Bo zderzenie z ogromem dziecięcego cierpienia jest naprawdę trudne do przejścia. Człowiek na nowo stawia sobie pytanie, dlaczego tak się dzieje, jaki jest sens w cierpieniu dzieci?
Tyle czasu i ciągle brak odpowiedzi na to pytanie.
Korduś, Piotrek, Tosia, Andżelika, Jasiek, Filip, Marysia, Julka - nie do ogarnięcia, dlaczego.
*
Za dużo do opisania mam. Chyba na kilka wpisów muszę wszystko rozłożyć. Żeby było łatwiej, zacznę od końca - od wyników badań. 
Kolejny raz okazało się, że Franek to nasz prywatny mały-wielki cud. Rezonans wykazał u Franuli uszkodzenie w mózgu - pokłosie początku życia Krasnala. Zgodnie z wynikiem MRI nasz Franek powinien mieć niedowład kończyn dolnych. 
To ci dopiero niespodzianka, prawda?
Dzięki temu, że Franula od początku życia był w rękach świetnych rehabilitantów, udało się przechytrzyć zapis na Frankowej płycie głównej. A jeszcze w 14 mies. życia Franka lekarz rehabilitacji z Centrum Zdrowia Dziecka wróżył mu mózgowe porażenie dziecięce. 
Dzisiaj cieszę się, że MRI zrobiliśmy tak późno. Myślę, że świadomość istnienia tego uszkodzenia mocno by nas obciążała i nie wiem, czy mając taką wiedzą wierzylibyśmy z uporem maniaka w moc rehabilitacji.
Wręczając mi wyniki Frania doktor prowadząca stwierdziła, że uszkodzenie to dziś nie ma żadnego znaczenia klinicznego, bo Franek chodzi. Dziś pozostała jedynie niezgrabność ruchowa Frania, jakkolwiek od ostatniej hospitalizacji bardzo poprawiła się jakość, płynność ruchów Frania.

Tak więc czapki z głów dla wszystkich Frankowych rehabilitantów - tych, w których rękach Franek był i tego, który ciągle z Krasnalem pracuje. A jeśli ten wpis czyta jakiś rodzic kilkumiesięcznego malucha załamany wynikiem MRI, niech nie traci wiary. Mózg dziecka jest niewiarygodnie plastyczny, dobrą rehabilitacją można wiele wypracować. Franc dowodem tego jest i basta.
Pozostałe wyniki w sumie ok - więcej leków niestety będzie musiał Franio brać. Ważne, że wątroba daje radę.


Dziś już nie dam rady więcej napisać - za kilka godzin ruszam do Krakowa na konferencję "Powrót rodziców dzieci z niepełnosprawnościami na rynek pracy. Szanse i bariery", na której mam powiedzieć kilka słów. Muszę jeszcze trochę popracować nad tekstem (dlatego ten tu taki niedopracowany).