Po Warszawie - część 2

Strasznie stresowałam się rezonansem Frania. Ten z kolei stresował się jazdą karetką - skojarzenia po ostatnich przejściach chłopak ma nienajlepsze. W drodze na badanie trafił się nam wesoły pan kierowca, który przewiózł nas po stolicy w szaleńczym tempie, na sygnale, pędząc po torach tramwajowych. 
Po badaniu Krasnal bardzo długo nie mógł dojść do siebie. Czuwała nad nim pani anestezjolog uspokajająca mnie, że dobudzanie może długo trwać u dzieci po takich przejściach lekowych. W sumie Franc wybudzał się z narkozy 1,5 godziny. Wezwany po nas zespół karetki otrzymał informację, że jedzie do dziecka leżącego. Panowie wjechali do sali z noszami i gdy tylko Franula ich ujrzał, zamigał:
- Proszę jechać bez sygnału.
Panowie z niepewnymi minami spojrzeli na siebie - po stolicy, około godz. 14 bez sygnału?.. Ale wiecie co, uszanowali prośbę Frania. Jechaliśmy tak, jak Krasnal prosił.
Następnie panowie zaproponowali Frankowi miejsce na noszach, ten tylko omiótł nosze wzrokiem i zamigał:
- Franek idzie sam!
Panowie sanitariusze uwierzyć w to nie mogli. I poszedł zataczając się mały uparciuch, ale nawet na sekundę nie położył się na noszach. 



***

Dzieciaki z autyzmem mają problemy z teorią umysłu (i TU) a w związku z tym także ze zrozumieniem fałszywych przekonań. Z tym wiąże się z kolei ogromna trudność w kłamaniu. Franc w swoim życiu do tej pory skłamał tylko raz - własnie podczas tego pobytu w szpitalu!!!!!!!!!! Jak ja się ucieszyłam!!!!!! Musiałam się powstrzymać, żeby go nie zacałować z tej radości na amenta, jeno przyjąć właściwą rodzicielską postawę (łagodna byłam bardzo).
Kłamstwo Frankowe wyglądało tak:
Franc wchodził do sali i zatrzasnął głośno drzwi. Weszłam zaraz za nim i z groźną miną stwierdziłam:
- Franek, wiesz, że nie wolno trzaskać drzwiami! Dlaczego to zrobiłeś?
Mina niewiniątka, aniołka po prostu. Po chwili namysłu Frankowy palec wskazujący powędrował w kierunku Jasia, kolegi z sali.
- To Jaś.
- Jaś trzasnął drzwiami??
- Tak.
No i się ucieszyłam jak-nie-wiem-co:)
Jak to taki młody człowiek rodzicielskie horyzonty zmienia. 

***

Pod koniec pobytu leżał z nami w sali słodki Piotruś. Powiedziałam Franiowi, że chłopczyk nazywa się Piotrek, bo to wersja łatwiejsza do wymówienia. I tak Piotruś otrzymał w ustach Frania imię Popek, mama Piotrusia zaś zwana była przez Frania - mama Popa.
Mama Piotrusia jest terapeutką. Od pierwszego dnia była zachwycona sposobem komunikacji Franka. Nie tylko ona zresztą, lekarze również. Franek komentował otoczenie, zadawał pytania, raz - po raz pierwszy w życiu także - skomentował mój stan emocjonalny, gdy się na niego zdenerwowałam. Spojrzał na mnie uważnie i zamigał [mama] [zła]. To było piękne.
Największą furrorę jednak na oddziale robiło Frankowe zieeeee-dooooo-byyyyyyyyyyy (koniecznie z intonacją wznoszącą).


***
Kłucia trochę było. Jeszcze ostatniego dnia trzeba było pobrać jedno badanie na cito. Franuś ogromnie mi zaimponował - wytłumaczyłam mu, że trzeba, że nie ma innej możliwości, że na pewno już tego dnia do domu pojedziemy. Poszedł chłopak niepewnym krokiem do gabinetu zabiegowego i nawet jednej łzy nie uronił. Po prostu odliczał do dziesięciu czekając az pani pielęgniarka skończy pobierać krew...
Dzielniacha nasz kochany.

***
Na deser nasze szpitalne czytanie - "Pan kotek był chory".

***
Ciężko było nam tym razem opuszczać oddział. Ogromnie dużo zmian szykuje się na neurologii na Litewskiej. Niestety jest taka możliwość, że od lipca to już nie będzie to samo miejsce. W związku z połączeniem szpitali na Litewskiej i Działdowskiej wybrany został nowy ordynator obejmujący rządy od 1.06. 
Dr Szymańskiej, pod której opieką Franio jest od 8 miesiąca życia i której ogromnie dużo zawdzięczamy, udało się stworzyć trochę ponad dwa lata temu niesamowite miejsce, bardzo przyjazne małym pacjentom. Mały oddział, bo tylko czterosalowy, ale za to z niesamowitą atmosferą. Nigdzie nie doświadczyliśmy tyle zrozumienia, cierpliwości, wrażliwości na małego człowieka a przy tym takiej wnikliwości i dociekania w diagnostyce i leczeniu. W razie problemu z Franiem zawsze mogłam zadzwonić, poprosić nasza dr prowadzącą o konsultację, radę. Nie ma drugiego takiego oddziału. 
Czekamy z niecierpliwością i w nerwach na wieści od zaprzyjaźnionych rodziców, których  dzieci będą hospitalizowane w czerwcu - na ile zmieni się oddział, czy lekarze zostaną czy odejdą. Trudne to dla nas strasznie. Czujemy się trochę tak, jak byśmy tracili grunt pod nogami.