Pani Minister, dziękuję

Szanowna Pani Minister,

dzieci niepełnosprawne w wieku przedszkolnym i ich rodzice są Pani bardzo wdzięczni, że w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 14 lutego 2017 r. w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz podstawy programowej kształcenia ogólnego dla szkoły podstawowej, w tym dla uczniów z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu umiarkowanym lub znacznym, kształcenia ogólnego dla branżowej szkoły I stopnia, kształcenia ogólnego dla szkoły specjalnej przysposabiającej do pracy oraz kształcenia ogólnego dla szkoły policealnej, w załączniku nr 1 (podstawa programowa wychowania przedszkolnego dla przedszkoli, oddziałów przedszkolnych w szkołach podstawowych oraz innych form wychowania przedszkolnego) 
sformułowanie niepełnosprawny pojawia się ZERO razy.
Dziękujemy także za to, że w wyżej wymienionym rozporządzeniu w załączniku nr 1 termin AAC pojawia się ZERO razy.
Pani Sadlak z biura prasowego MEN na monity rodziców i redakcji niepelnosprawni.pl oświadczyła, że:

"Zapewniamy, że podstawa programowa uwzględnia również potrzeby i możliwości psychofizyczne dzieci posiadających orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego. W dokumencie nie ma frazy „komunikacją alternatywna”, co nie oznacza, że podstawa programowa będzie niedostosowana do pracy z dzieckiem ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi." źródło

Dlaczego więc w podstawie dla szkoły podstawowej zapis o AAC istnieje? 
Pani rzecznik wspomina też, że zapis o AAC znajduje się w projekcie rozporządzenia w sprawie warunków organizowania kształcenia, wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych, niedostosowanych społecznie i zagrożonych niedostosowaniem społecznym. Tak, tylko dlaczego w rozporządzeniu tym nie przewidujecie zastosowania AAC u dzieci autyzmem i zespołem Aspergera?? Według MEN na interwencję AAC zasługują jedynie uczniowie niewidomi i głusi. Dzielicie dzieci na te lepsze i gorsze? Te, które mają prawo do AAC i takie, którym tego prawa odmawiacie? Jaki klucz zastosowaliście??
Czy Pani sobie zdaje sprawę z tego, przyczyną jakich nadużyć może stać się i jakie konsekwencje nieść ze sobą usunięcie z podstawy zapisu o dzieciach z niepełnosprawnościami i AAC w przedszkolach? Czy wie Pani, co oznacza brak zapisu o komunikacji alternatywnej i wspomagającej dla dzieci z autyzmem, afazją, ZA i innymi neurotrudnościami na wszystkich etapach edukacyjnych? Dla dzieci, które takiego wsparcia po prostu potrzebują niezależnie od postawionej diagnozy? Nie zakazujecie, ale i nie włączacie AAC do standardu postępowania u dzieci z problemami w komuniacji! Warto przy tym wspomnieć, ze w podstawie z roku 2016 w części dotyczącej przedszkoli jest mowa i o dzieciach niepełnosprawnych i o AAC.  
Abstrahując od dzieci z postawionymi już rozpoznaniami i wydanymi orzeczeniami nie można zapominać, że proces diagnostyczny nie trwa tydzień, zaś AAC powinno być STANDARDEM postępowania wobec WSZYSTKICH dzieci z zaburzeniami w komunikacji, a nie pozostawać w sferze domysłów i zależeć od dobrej woli nauczyciela/placówki edukacyjnej. Nie może także zależeć od tego, czy dziecko takowe postępowanie ma wyraźnie wpisane w orzeczenie o kształceniu specjalnym i czy już owo orzeczenie posiada. Nierzadko proces diagnostyczny trwa rok, znam dzieci u których trwał aż trzy lata - takie mamy realia, pani minister. Co w czasie oczekiwania na diagnozę? Wiara w cuda? Cudów nie ma, jest tylko żmudna praca i odpowiednie postępowanie terapeutyczne.
 

Pani Minister, 

z serca Pani dziękuję, że w projekcie rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej w sprawie indywidualnego obowiązkowego rocznego przygotowania przedszkolnego dzieci i indywidualnego nauczania dzieci i młodzieży wprowadza Pani zmianę tak rozbieżną z ideą nauczania włączającego - realizację nauczania indywidualnego TYLKO w domu dziecka, bez możliwości (jak to ma miejsce teraz) realizacji NI na terenie przedszkola/szkoły. A niech siedzi dzieciak w chałupie, co się po szkole będzie szwendał i jeszcze, nie daj panie Boże, ze społeczeństwem zdrowym mieszał! Jeszcze tych zdrowych pozaraża, albo głowy pourywa?
Dla wielu dzieci z autyzmem (i nie tylko) możliwość indywidualnej pracy z nauczycielem podczas zajęć wymagających szczególnego skupienia, dużego nakładu pracy jest szalenie ważna. Nauczanie indywidualne odbywa się często na terenie szkoły, bo dzieci z orzeczeniami o NI po zajęciach indywidualnych uczestniczą w ramach nauczania włączającego w lekcjach nie wymagających od nich tak dużego wysiłku (np. plastyka, w-f). Dzięki takiemu podejściu uczeń oprócz zapewnionych odpowiednich warunków do nabywania wiedzy miał także możliwość  regularnego kontaktu z rówieśnikami i uspołeczniania.

W tym miejscu, pani Aniu, piętami do czterech literach się kopiemy, że za namową nauczycieli z przyszłej szkoły Franka nie zgodziliśmy się na zapisanie w orzeczeniu naszego chłopaka nauczania indywidualnego na czas pierwszego etapu edukacyjnego - to sugerowano nam w poradni psychologiczno-pedagogicznej. W zamyśle PPP miało być ono połączone z edukacją włączającą. Ale byśmy się teraz zdziwili! Po czterech latach edukacji włączającej w przedszkolu nasz chłopak zostałby skazany za 6-8 godzin tygodniowo (taaaaak, to nie jest błąd) pracy z nauczycielem w domu. Bez prawa wstępu do szkoły.

Brawo wy.
Co jeszcze wymyślicie?   

                                                            Łącząc odpowiednie wyrazy,
                                                Agnieszka K.