"Prywatne dodatkowe korepetycje"

Po trudnym tygodniu chciałam już wrzucić  na majówkowy luz, niestety obejrzałam materiał TVN24 dotyczący projektu rozporządzenia o nauczaniu indywidualnym i postanowiłam luz odłożyć na jutro. Aż ciężko uwierzyć, że p. minister Machałek, odpowiedzialna za projekt rozporządzenia w sprawie nauczania indywidualnego, jako argumentu za organizacją NI w domu ucznia użyła następujących słów:

"Często się zdarza tak, że niektórzy traktują nauczanie indywidualne jako - może się tak zdarzać - jako prywatne dodatkowe korepetycje."

(min. 2:10 w materiale TVN24)

Przyznam, że w cofnęłam nagranie, bo sądziłam, że się przesłyszałam. Faktycznie zdarza się, że NI jest nadużywane przez niektóre placówki, które nie radzą sobie z uczniami niepełnosprawnymi - chcąc się pozbyć "problemu" wysyłają ucznia na NI bez możliwości uczestniczenia w zajęciach edukacyjnych (czyli zgodnie z modelem, jaki zamierza od września br. wdrożyć MEN) - jest to praktyka absolutnie naganna. Nigdy w życiu nie słyszałam, czy to od rodziców, czy od nauczycieli, by chcieli traktować NI jako prywatne, dodatkowe korepetycje. Dodatkowe do czego? Przecież w ramach NI dziecko w klasach I-III ma zagwarantowane zaledwie 6-8 godzin pracy z nauczycielem, w klasach IV-VI 8-10 godzin TYGODNIOWO. Do tych godzin należy doliczyć rewalidację i ewentualne zajęcia z grupą rówieśniczą jak np. plastyka, muzyka, w-f (o ile dziecko ma NI z włączaniem do grupy rówieśniczej).
Oczywiście należy ukrócić praktykę radzenia (czy też raczej nieradzenia) sobie z uczniem niepełnosprawnym poprzez  wysłanie go na NI, pytanie tylko, czy z powodu takich praktyk należy wylewać dziecko z kąpielą i odbierać wszystkim dzieciom z orzeczonym NI możliwość nauki w szkole? Czy nie byłoby lepiej ukrócić działania niekompetentnych placówek, które nie potrafią pracować z uczniem niepełnosprawnym lub też które nie są w stanie zapewnić takiemu uczniowi odpowiednich warunków, bo organ prowadzący to uniemożliwia nie wydając zgody na odpowiednią organizację zajęć. Czy wprowadzenie NI tylko w domu ucznia sprawi, że takie placówki staną się nagle wzorem edukacyjnych cnót wszelakich? Śmiem wątpić.

W innym materiale pani mister deklaruje, że dobrze rozumie niepokój rodziców, że zgadza się z nami, że "dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, w tym dzieci niepełnosprawne, ani nie powinny być zamykane w domu, ani nie powinny być zamykane w jakiś osobnych grupach i izolowane" (źródło). Potem pani minister mówi, że nadal będzie możliwe NI z zajęciami w grupie, następnie, że NI to co innego - można się pogubić w interpretacji. W dalszej części rozmowy jest już tylko ciekawiej. W dość dużej grupie rodziców dzieci niepełnosprawnych staraliśmy się zinterpretować słowa pani minister i...kiepsko nam szło. Z wypowiedzi pani minister można wywnioskować bowiem, że dziecko z OKS miałoby najpierw zajęcia z rówieśnikami w klasie, potem zaś - jeśli czegoś nie zrozumie - miałoby iść na zajęcia zajęcia wyrównawcze. A co z rewalidacją? Ile godzin na zajęciach miałoby więc spędzać w szkole dziecko niepełnosprawne?
Poza wszystkim osoba niemająca kontaktu z rzeczywistością oświatową dzieciaków niepełnosprawnych mogłaby po wysłuchaniu tego ostatniego materiału pomyśleć, że przesadzamy na całego - przecież dziecko będzie miało, zgodnie ze słowami pani minister, swój własny indywidualny program edukacyjny, po co mu NI? Ergo: będzie lepiej. Y-y, taki program już teraz ma każde dziecko z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego (czyli OKS) - do tej kwestii wrócę na końcu wpisu. To po prostu tzw. IPET - indywidualny program edukacyjno-terapeutyczny. Żadna nowość. W tym programie jest zapisane, jakiego rodzaju wsparcia potrzebuje dziecko, inną sprawą jest sposób realizacji IPETu.
Gdy do tego dołoży się kolejne puzzle w postaci interpretacji rozporządzenia o zmianie funkcjonowania poradni psychologiczno-pedagogicznych (1. Stanowisko ZZRP w sprawie projektu dotyczącego standardów pracy poradni, 2. Co dla rodziców i dla szkół oznaczają nowe standardy pracy poradni wg. projektu MEN i ORE), to nie wiadomo - bardziej się bać czy krzyczeć z bezsilności...

Chciałabym, abyście wiedzieli, jak można otrzymać orzeczenie o owych "prywatnych dodatkowych korepetycjach", żebyście mieli świadomość, że to nie jest przysłowiowa bułka z masłem. 
Rodzice dziecka składają w poradni psychologiczno-pedagogicznej wniosek o wydanie OKS (orzeczenie o kształceniu specjalnym). Orzeczenie takowe przysługuje dzieciom z
- niepełnosprawnością ruchową (w tym z afazją),
- niesłyszącym, słabosłyszącym,
- niewidomym, słabowidzącym, 
- z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim, umiarkowanym, znacznym,
- z autyzmem, w tym z zespołem Aspergera,
- niepełnosprawnościami sprzężonymi.
Jeśli według lekarzy stan dziecka wskazuje na to, że musi ono mieć NI, wówczas składają wniosek o wydanie orzeczenia o potrzebie nauczania indywidualnego. 
Do wniosków (i o OKS i PNI) załącza się zaświadczenia lekarskie, które - jeśli lekarz uzna to za stosowne - mogą zawierać informacje dodatkowe, specjalne zalecenia dla dziecka. To komisja w poradni psychologiczno-pedagogicznej decyduje po dokładnej analizie dokumentacji dziecka oraz po jego zbadaniu, czy dziecko ma otrzymać dany dokument.
Napiszę Wam, jak było u Franka - my złożyliśmy wniosek o OKS, w ogóle nie celowaliśmy w NI. Do wniosku załączone były 3 zaświadczenia lekarskie oraz opinie od psychologa i logopedy. W poradni nasz chłopak odbył w sumie trzy spotkania (2 x 2 godziny, 1 x 1 godzina). Cały ten proces diagnostyczny trwał ponad miesiąc. Następnie otrzymaliśmy zaproszenie na spotkanie z zespołem diagnostycznym, podczas którego dowiedzieliśmy się, że wobec stanu zdrowia Franka (zaświadczenia lekarskie) i na podstawie przeprowadzonych obserwacji i wyników testów zespół jest zdania, że najlepszym wyjściem dla Franka będzie NI z włączaniem do grupy rówieśniczej (nie w domu, bo NI tylko w domu byłoby dla społecznego rozwoju Franka rozwiązaniem złym). Rozmowa była naprawdę długa - trwała ok. 2 godzin. Nic po łebkach, nic na odwal - padały rzeczowe argumenty, z którymi trudno nam było się nie zgodzić.
Widzicie więc, że nie da się załatwić owych "prywatnych, dodatkowych korepetycji" pod stołem, nie da się na piękny uśmiech. A że bywa nadużywane przez placówki, które nie radzą sobie z niepełnosprawnymi uczniami - owszem, bywa. Rozporządzenie zamykające dzieciaki w domach NIC w tym obszarze nie zmieni - trzeba walczyć z patologią, reagować na głosy rodziców głośno mówiących, w których placówkach naruszane są zapisy OKS, gdzie ich dziecko jest wypychane na NI, a nie wylewać dziecko z kąpielą i upychać wszystkie dzieci do dwóch czy trzech szufladek.

W rozmowach z rodzicami dzieciaków niepełnosprawnych zastanawiamy się, jakie będzie kryterium doboru nauczycieli do NI, jeśli zostanie ono ograniczone tylko do nauczania w czterech ścianach domu. Obawiamy się, że pierwszym i najważniejszym będzie posiadanie prawa jazdy i sprawnego auta...
Posłuchajcie - Twój problem - moja sprawa, p. Anna Gmiterek-Zabłocka o obawach rodziców i sytuacji dzieci z afazją. Mocny materiał. 
Przeczytajcie:
- stanowisko Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka,
- stanowisko Rzecznika Praw Dziecka,
-  rozmowę z mamą Kacpra, którego losy znam z pierwszej ręki i wiem, że jego mama i tak bardzo łagodnie się wypowiedziała - ze strachu, by nie została zidentyfikowana,
- wpis blogowy Matki Histeryczki od autysty,
- wpis blogowy taty Julki,
- o obawach mamy Grzesia - O tym jak rzad zmienia nasze życie, 
- zajrzyjcie także do Laury - zła zmiana.
Obejrzyjcie także materiał, w którym my występujemy - TVN24, Polska i świat.
Trwają konsultacje społeczne projektu rozporządzenia o NI. My jesteśmy społeczeństwem, to jest nasz głos. Czy zostanie wysłuchany? 
Wejście rozporządzenia o NI w życie będzie oznaczało prawdziwy dramat dla setek dzieciaków niepełnosprawnych.

Jeśli po obejrzeniu, przeczytaniu i wysłuchaniu podlinkowanych tu materiałów uważacie, że powinno pozostać w mocy rozwiązanie, jakie było możliwe do tej pory - elastyczne, dostosowujące się do dziecka a nie dziecko do przepisów, proszę, podpiszcie petycję Fundacji Prodeste w sprawie rezygnacji z projektu rozporządzenia w sprawie nauczania indywidualnego. 


Ps. A tak po ludzku, jako mama Franka powiem Wam, że mam dość. Dość śledzenia rozporządzeń, dość siedzenia jak na beczce z prochem, dość wyszarpywania normalności. Marzę o tym, by móc się skoncentrować tylko na bieżących kwestiach związanych  z rehabilitacją Franka i jego problemami zdrowotnymi, bo w końcu to jest najważniejsze. Wiem jednak, że jeśli nie będziemy starali się zawalczyć dla naszych dzieciaków, jeśli będziemy siedzieć cicho, to właśnie one najbardziej na tym stracą. A one o siebie same nie zawalczą.