Piątek, 13.09 - koniec rewolucji

Wczoraj - Francik poszedł na ciacho
z ciocią Ewą i ciocią Martyną.
I takie minki do dziewczyn strzelał!!:)
Stęsknił się robaczek strasznie
za nimi:)

To już jest koniec.
Absolutny i zdecydowany koniec.
Koniec nerwów i niepewności.

Gdy 13 miesięcy temu (no proszę, jak pięknie się to wpisuje w dzisiejszy dzień) spakowaliśmy cały dom, kartony schowaliśmy w garażu, wzięliśmy tylko najpotrzebniejsze rzeczy i ruszyliśmy do Opola, wiedzieliśmy, że czeka nas trudny rok (w rzeczywistości okazał się być trudniejszy niż przypuszczaliśmy). Wierzyliśmy, że w ciągu roku uda nam się jakoś poukładać nasze życie i będzie spokojniej, normalniej. 
Wszystko się jakoś powoli układało - sprzedaż domu, koniec przeprowadzek z kolejnych wynajmowanych mieszkań, szkoła Natki, terapie Frania itd. Często było bardzo pod górkę, ale nie narzekaliśmy - zawsze mogło być przecież gorzej. Tylko jedna sprawa nie dawała nam spokoju...


Ciągle jeździłam do Jeleniej Góry do pracy. Każdy wyjazd oznaczał pokonanie w sumie ok. 500 km. Więcej mnie nie było w domu niż byłam. Wszyscy to znosiliśmy fatalnie.
Dojazdy zimą dały mi tak w kość (czytaj: zbyt wiele wypadków widziałam na trasie), że postanowiłam złożyć wypowiedzenie w Jeleniej. Dużo wcześniej lojalnie uprzedziłam szefostwo o moim zamiarze i zaczęłam poszukiwania pracy w Opolu. W jednym miejscu usłyszałam boleśnie prawdziwe słowa:
- Łatwo pani nie będzie, pani nie jest stąd.
Fakt. Nie dało się tego ukryć.
Z czasem moje poszukiwania objęły także Wrocław.
Wypowiedzenie w JG złożyłam nie mając jeszcze nic pewnego. Wiedziałam jedynie, że nie damy rady tak dłużej żyć.  
Tylko wiara w to, że musi się udać, była niezmienna. Czasem mnie ona przerażała.  
Z biegiem tygodni sytuacja stawała się coraz mniej zabawna..
Jakieś 4 tygodnie temu znalazłam ogłoszenie. Stanęłam więc w szranki konkursowe. Warunki - ok, spełniam. Jest dobrze. Ogłoszenie wyników: 13 września.
Dzisiaj od rana umierałam z nerwów. Wszyscy "chodziliśmy po ścianach". Krótko po godz. 14  usłyszałam werdykt : wygrałam konkurs, mam tę pracę! W Opolu!!!!

Koniec rewolucji.
Koniec przeprowadzki i tymczasowości.
Koniec nerwów.
Ulga tak ogromna, że nie potrafię jej nawet opisać słowami.


13 absolutnie nie przynosi pecha.
13 to najpiękniejsza liczba:)
Dlatego też ślub braliśmy 13:)


Ps. Czekając na wynik konkursu przygotowywałam obiad. Mięso posoliłam trzy razy (dobrze, że nie 13)... Rodzina była dzielna niesłychanie - dali radę zjeść;-)