'pieroggi a'la Franekk'.
Nie była to w żadnym razie pierwsza wprawka Francysia, tę pierwszą krasnal opisał TU. Nie wiem, czy Wam się uda powtórzyć Frankowy kulinarny wyczyn. Zachęcam jednak do wypróbowania swoich sił:)
 |
| Najpierw trzeba wykonać farsz - ważne: nie wolno zwracać uwagi na to, by był jednolity, zaś rączką maszynki można kręcić w każdą możliwą stronę. Uważać jeno należy na to, by kawałki farszu spadnięte-na-podłogę nie trafiły z powrotem do miski. A nawet jeśli trafią, to ... trzeba po prostu wziąć to na klatę i tyle. |
 |
| Ciasto może się kleić do wałka. Im bardziej się klei, tym fajniejsza zabawa, bo wałkowanie trwa dłużej. Tym razem należy uważać, aby wałkowanie nie przeszło ze stolnicy na koszulkę. A jeśli przejdzie, wiadomo - luuuzzz. |
 |
| Nie ma takiego do-wałka-ciasta-przyklejonego, którego nie dałoby się odkleić - to podstawowe prawo kuchenne Franka. |
 |
| A jak się znowu będzie chciało przykleić, trzeba dodać mąki. Generalnie im więcej mąki, tym fajniejsza zabawa. Czy ktoś powiedział, że ciasto na pierogi musi być miękkie??? Twarde też smakuje. Inaczej, ale smakuje;-) |
 |
| Potem trzeba wykroić kółeczka z ciasta. Tu także dopuszczalna jest absolutna, wręcz bezgraniczna dowolność ilości, formy i jakości. |
 |
| O, tak też jest fajnie. Zadanie za milion punktów - jak znaleźć to kółko właściwe... |
 |
| No jak to jak??? Trzeba dodać mąki. Wtedy samo się znajdzie;-) |
 |
| Mamy już kółko z ciasta, przechodzimy więc do nadziewania pierogów. A kto w ogóle powiedział, że pierogi trzeba nadziewać?? Franio jest autorem pierogarskiej innowacji - ciasto należy z całej siły wcisnąć do farszu a następnie zrobić miszen-miszen i..... |
 |
| ....taaa-daaaammmmm - pierógg a'la Franekk gotowy:) |
 |
| Tylko taki kształ pierogga jest uznawany za w 100% oryginalny. Wszystkie inne to podróba. Zdjęcie nie jest niestety w stanie oddać stopnia twardości. Moje słowa także;-) |
 |
| Smacznego:)
Ps. Przy takim zamiłowaniu do mąki lepiej nie zakładać dziecku aparatów słuchowych. One nie zawsze dobrze znoszą kulinarne szaleństwa Franka:)
|
Szaleństwo osiągnięte :)I jakie nowatorskie pierogi :) Franio kucharz pełną parą !
OdpowiedzUsuńbosko!
OdpowiedzUsuńkiedy następne? może się załapię na degustację? :-)
radek
Damy znać, spokojnie:)
UsuńTylko proces twórczy trochę trwa, więc będzie musiała to być dłuższa wizyta;-)
Franio Gratuluję ci
OdpowiedzUsuńMoże trzeba to opatentować jako wyrób regionalny? :) Mama, Franek niedługo będzie wyręczał Cię w kuchni z tego co widać :)
OdpowiedzUsuńTaki jest mój chytry plan, dlatego tak często krasnal urzęduje w kuchni;-)
UsuńPo prostu super, uśmiałam się i takie pierogi to też bym zjadła. Brawo Franiu!!! Pozdrawiam i całuski dla Frania.
OdpowiedzUsuńWpadaj, Tereska:)
UsuńNastępnym razem, tylko trochę daleko.
UsuńUwielbiam:*:*:*:
OdpowiedzUsuńAga- Białystok
Padłam na widok pieroga! :) Fantastyczny!
OdpowiedzUsuńzęby całe?
OdpowiedzUsuńCałe, całe:)
UsuńTo ja poproszę porcję :-) Zastanawiałam się tylko czy Franio w swoim kulinarnym szaleństwie przypadkiem nie zastosuje kruszonki, ale widzę, że skończyło się tylko na miszen-miszen ;-)
OdpowiedzUsuńTeż miałam takie obawy, chyba jednak proces mielenia i wałkowania tak go zmęczył, że o kruszonce zapomniał:) Poza tym był już tak głodny, że pierwsza porcja musiała od razu trafić na jego talerzyk:)
UsuńOd jutra w Lidlu Okrasa Franusiowe pierogi ogłasza i na nic inni kucharze gdy Franuś z Okrasą w parze.
OdpowiedzUsuń:)))
UsuńO matko Anno:)
Usuń:*
Francyś pierogi skręcańce zawijańce pierwsza klasa. Od teraz innych w ogóle nie mam zamiaru tykać!
OdpowiedzUsuńuściski, marta
Franio wyraźnie już potrzebuje mniej żelaza:)Niesamowita jesteś,że mu go ugotowałaś:)))
OdpowiedzUsuńMoja koleżanka zaaawsze krytykowana przez teściową w kuchni-zamiast pierogów na proszony obiad zrobiła jednego pieroga,duuużego;)jak zbierać po głowie,to przynajmniej dobrze wiedzieć za co:)Prababka:)))
Prababko, Franula sam pieroga wrzucił go garnka. Nieugotowanie tego cuda w ogóle nie wchodziło w rachubę. Ba, cudo zostało zjedzone. Zachwyty były baaardzo głośne;-)
UsuńNo super są pierogi! W ogóle podziwiam, że Franio to z taką koncentracją wielką i w ogóle jak na prawdziwego kucharza przystało chęcią, robi.
OdpowiedzUsuńJa nie cierpię robić pierogów. Brak mi do tego cierpliwości.
Miki, powiem Ci, że proces twórczy był baaardzo długi i krasnalowi sprawiał ogromną frajdę. Od nas jednakowoż wymagał ogromnej cierpliwości. Anielskiej wręcz;-)
UsuńFrajda widoczna na zdjęciu! A, że Wy macie ogrom cierpliwości tego dowodem jest sam Franio który wszystkich co czytają Jego dokumenty medyczne i tych co nie czytają ale od początku Wam kibicują, zadziwia. Mi samo patrzenie na zdjęcia Frania dodaję sił. I zawsze sobie mówię, no jak taki Maluszek daję rady pokonywać tyyyle tego, to ty stara babo nie marudź tylko się zbieraj w sobie i do roboty. ;-)
UsuńMiki....:*
UsuńPowiem Ci w tajemnicy, że to właśnie te kuchenne rewolucje ćwiczą nas najlepiej na świecie w cnocie cierpliwości;-)
Zawsze jest kilka chwil zwątpienia, czy damy radę dotrwać do wielkiego finału;-)
Uwielbiam pierogi. Najbardziej z grubym ciastem. Zjaaaadłabym takiego :)
OdpowiedzUsuńPodstawowe prawo kuchenne Franka jest the best :)
No to już wiemy, co Franio ugotuje na obiad, gdy kiedyś zawitasz do Opola;-)
UsuńTen komentarz został usunięty przez autora.
OdpowiedzUsuńAle można to zaliczyć do lepienia, prawda? Wyobrażam sobie Wasze miny przy pierwszym kęsie ;) Pozdrawiam!
OdpowiedzUsuńNo ja nie, jak tak:) To jest absolutnie nowatorskie lepienie pierogów;-)
UsuńUwielbiam ruskie pierogi, a ten franusiowy wygląda przepysznie! :-)
OdpowiedzUsuńNie na darmo mówi się, że najwięksi geniusze kuchenni to mężczyźni! I że w gotowaniu bardzo ważna jest kreatywność :-)
Oooooo widzisz, mamy wytłumaczenie:)
Usuń:*
Ale czaderska maszynka do mielenia!
OdpowiedzUsuńBo to , ciotko kochana, skarb rodzinny - z samiusieńkiej Moskwy przemycona przez śp. babcię Helenkę;-)
UsuńA to jak z Moskwy, to żaden zelmer czy inny cud na prąd się nie równa :)
UsuńI tak długo, jak wytrzyma, żaden cud-na-prund jej nie zastąpi;-)
UsuńJa mogę jedynie dołączyć do wcześniejszych wyrazów uznania. Super pierrógg! :)))
OdpowiedzUsuńcudowanego masz pomocnika
OdpowiedzUsuńPoproszę porcyjkę :)
OdpowiedzUsuńsłodziak :-)
OdpowiedzUsuńha ha ha - świetnie- byłaś w domu??? jak to zniosłaś ;-) u mnie mąż zazwyczaj wychodzi aby na to nie patrzeć ;-)
OdpowiedzUsuńPan mąż też wyszedł...ha ha:) Luuuz, są rzeczy ważne i ważniejsze.
UsuńAle komu ja to mówię?:*
Oglądam zdjęcia, czytam, oglądam i czytam i wciąż się śmieję. Słodkie te franusiowe pierogi a sam Franuś najbardziej:)
OdpowiedzUsuń:*
UsuńZ tą twardością to matka przesadzasz.
OdpowiedzUsuńWidelec wszedł;-)
Pozdrawiam
Hania z chłopakami
P.S.Uwielbiam ruskie
Widać że świetnie sobie radzi :)
OdpowiedzUsuńFraniu na pewno będzie kucharzem :) jestem zachwycona jego zamiłowaniem do oryginalności :D
OdpowiedzUsuńPamiętam jak będąc w tym wieku Adaś gotował pierwszą zupę. Taki wywar a przypraw - czego tam nie było i goździki i ziele i jałowiec. A tatuś musiał zjeść porcyjkę :) Smacznego.
OdpowiedzUsuńw gruncie rzeczy lubię kuchcić z córką (2,5 roku ) ale cierpliwości to uczy i to wielkiej . Nie raz myślę już bym zdążyła zjeść a ciągle jeszcze wszystko w powijakach
OdpowiedzUsuńIle razy ja tak myślę;-)
Usuńku pokrzepieniu:)
OdpowiedzUsuńhttp://dziendobry.tvn.pl/wideo,2064,n/zyje-z-zespolem-aspergera,98614.html
Ależ podoba mi się ta innowacja wciskania ciasta do farszu. Spróbuję! Bo lubię jeść pierogi, a niekoniecznie je lepić.
OdpowiedzUsuńNo i tyle cierpliwości nie mam, aby jeszcze dzieci do tego dołączyć. Więc podziwiam.
Izabela
Taka innowacja:)
UsuńMy stale ćwiczymy się w cnocie cierpliwości;-)