Nasza pierwsza opolska rocznica

Zielony mostek - on był naszym
pierwszym
punktem orientacyjnym w mieście

Dokładnie rok temu przyjechaliśmy do Opola.
Trudno uwierzyć, jak szybko płynie czas.

Dziś po południu poszliśmy z dziećmi na ciacho do kawiarni, która zwróciła naszą uwagę, gdy pierwszy raz przyjechaliśmy do miasta - powiedzieliśmy sobie wtedy, że kiedyś, gdy już minie to całe szaleństwo, pójdziemy tam. Nie minęło ono jeszcze do końca - jedna bardzo, bardzo ważna sprawa dla naszej rodziny czeka ciągle na rozstrzygnięcie - ale w sumie dzień dzisiejszy to już prawdziwa "plaża" w porównaniu z rokiem ubiegłym.
Nie żałujemy naszej decyzji, nie żałowaliśmy jej ani razu przez cały ten rok. Gdy jednak dziś na zimno pomyślę, ile ryzykowaliśmy, robi mi się słabo. Nie chcemy już także pamiętać nawet ubiegłorocznego stresu i niepewności. Wszystko postawiliśmy na jedną kartę wierząc, że robimy dobrze i że nasz plan się powiedzie.



Nasz rocznicowy weekend rozpoczęliśmy od wizyty w opolskim ZOO
- to jedno z naszych ulubionych miejsc

Opole jeszcze nie jest naszym domem, ale nie jest już dla nas kompletnie obce - powoli zawieramy nowe znajomości i poznajemy miasto. Mamy tu już swoje ulubione zakątki, trasy rowerowe i sklep, w którym Franula dostaje picie "na krechę".
Reszta przyjdzie z czasem. Najważniejsze, że naleźliśmy tu ludzi, którzy pomagają Frankowi a przez to i nam.

Na początku lipca Natalka powiedziała mi, że chciałaby, abyśmy pojechały razem i zobaczyły nasz dawny dom. Spojrzałam na nią wtedy z niedowierzaniem (bo czy da radę emocjonalnie??? czy ja dam radę???).
- Ok, ale pod warunkiem, że nie będziesz ryczeć.
- Nooooo, nie wieeeem.
Pojechałyśmy.
Gdy podjeżdżałam pod dom zobaczyłam, że jej buzia rozjaśnia się w uśmiechu. Powolutku przejechałam obok domu i ze zdumieniem obserwowałam uśmiechniętą Natkę. Nie takie reakcji się spodziewałam.
- Aaaale tu ładnie. Patrz, kwiatki posadzili. I bramę dokończyli!
Minęłyśmy dom. Natalia powiedziała jeszcze tylko:
- W dobre ręce oddaliśmy nasz dom. Teraz możemy wracać do Opola.
I tak chyba zamknęła swój karkonoski rozdział w życiu.

 

 

Patrząc na Frania wiemy, że była to jedna z najlepszych decyzji w naszym życiu. Natka także już niemal całkowicie wsiąkła w Opole a jutro zaczyna naukę w wymarzonym gimnazjum. Mamy nadzieję, że trafi na mądrych nauczycieli, fajną klasę i zawrze nowe przyjaźnie. Dla niej to był wyjątkowo trudny rok pełen ogromnych zmian. Dała radę, nasza dziewczynka kochana.
I tak oto mamy już w domu gimnazjalistkę i prawie-przedszkolaka.
Strasznie nasze dzieci przez ten rok wydoroślały. Dobrze, że my jesteśmy ciągle tak samo młodzi;-)