Grube rury

Ciocia Ewa i ciocia Martyna tak tęsknią
za Franiem, że aż listy doń piszą;-)

Po czasie działań dość spektakularnych (i przez to wdzięcznych do opisu) nastał czas szarej rzeczywistości - spotkań, rozmów, pisania maili i wykonywania dziesiątek telefonów. Duużo adrenaliny, ale mało wdzięczny temat do opisywania.
Przynajmniej teraz.
Wszystko dzieje się we Frankowej sprawie, oczywiście - sprawa przedszkola nabiera coraz piękniejszych rumieńców i jak tak dalej pójdzie i uda się przebić przez gąszcz przepisów i uzgodnień, Franula od października będzie dumnym przedszkolakiem. (A ja po cichu podziwiam cierpliwość i życzliwość dyrekcji przedszkola). O wyniku działań przedszkolnych napiszę, gdy już wszystko będzie dopięte na ostatni guzik.
Przedszkole to nie jedyna sprawa, która teraz nas zajmuje.

Wspomnieniowo - samochodowy raj u Prababki

Podczas pobytu w klinice w Poznaniu padło pod adresem Frania pewne sformułowanie, możliwa diagnoza z serii tych "z grubej rury". Nie pytajcie o nazwę owej "rury", bo i tak jej nie zdradzę. Napiszę tylko, że od dwóch tygodni naczytałam się o niej tyle (jakże by inaczej), że spać po nocach nie mogę. Czekamy na termin ważnej dla nas konsultacji, potem pod koniec września będzie kolejna hospitalizacja i zobaczymy, co dalej. Może ta "gruba rura" pójdzie precz i jedynie matka poszerzy swą wiedzę? Oby.
Na razie "grubym rurom" mówimy stanowcze nie.

I tak sobie siedzę i rozmyślam po nocy a Franio niczego nieświadomy pochrapuje w łóżeczku. W dzień zaś rozrabia, śmieje się, wkurza, żąda rzeczy niemożliwych (np. żeby krzesło zaczęło się śmiać - taką sobie z Natką zabawę wymyślili) i...super, że nie ma jeszcze pojęcia o tych wszystkich spędzających sen z powiek rozważaniach.


***
Rozwiązanie zagadki z poprzedniego wpisu:
Ciotka Anita i ciotka Kasia były bardzo bliskie prawidłowej odpowiedzi. Diabeł jednak tkwi w szczegółach;-) Ciotkom gratulujemy kreatywności:)

Aby skonstruować taki anty-fiszerprajs należy:

ustawić wieżę z puszek po kawie zbożowej,

 

wyjąć z łóżeczka drewniany szczebelek i dać go dziecku;

dziecko wie, co ma robić dalej:)

A dorośli niech lepiej uciekają z pola puszkowego rażenia;-)

No i krasnal zaczyna się budzić, więc koniec pisania.
Kiedyś dojedziemy do tego, że Franula będzie przesypiał noce.
Kolorowych snów.