Franio pisze list o pobycie w klinice

Kochane Ciocie,

kochani Wujkowie, 

mama powiedziała ze mogę do Was napisać list. Wreszcie! Bardzo się cieszę, bo stęskniłem się za pisaniem do Was.

Pojechałem z rodzicami do Poznania. Dlaczego tam? Bo jeszcze tam nas nie było:) Rodzice mają jakieś takie podróżnicze nastawienie do życia i postanowili zwiedzić ze mną chyba wszystkie największe szpitale:) Chyba dlatego teraz będę częściej wpadał do Poznania na badania.

Trochę się tego obawiam, bo tam ludzie dziwnie się bawią. Chodzi o to, że rodzice nie lubią, gdy ja bawię się w łobuza. W poniedziałek rano bardzo się więc zdenerwowali, bo ktoś w Poznaniu zabawił się w łobuza i włamał się do naszego auta. Trochę przesadził z tą zabawą, bo przez to było sporo kłopotów. Chyba zaczynam rozumieć, dlaczego mama i tata tak nie lubią tej zabawy.

A jak było w szpitalu? Fajosko. Najważniejsze, że mnie nie kłuli. Reszta to pestka.

Mama spała na łóżku, tak normalnie, jak w domu. Aż myślałem, że pojechaliśmy do jakiegoś innego kraju. Jedzenie było mało fajoskie. Rodzice mówili, że tak jest zawsze. Dobrze, że tata do nas przychodził i kupował serki i jogurciki, raz nawet ciepłego naleśnika mi przywiózł, bo nie wiem, jak bym dał radę. Dobrze, że w razie kryzysu człowiek zawsze mógł pożuć własną stopę:) 

Mama nagle postanowiła zadbać o swoją kondycję. Tylko dlaczego zaczęła to robić o 3 nad ranem w szpitalu, w dodatku zmuszając mnie do chodzenia z nią po schodach?? Ja nie mam zbędnej tkanki tłuszczowej;-) Nachodziliśmy się strasznie, bo lekarze mówili, że dzięki temu zasnę o 8 rano i będą mogli zrobić ważne badania. Ja im mówiłem, że człowiek w moim wieku nie chodzi spać z maluchami. W końcu maluchem nie jestem, prawda? Poza tym wujek Radek robi mi taki fitness, że bieganie na trzecie piętro od 3 nad ranem to dla mnie pestka.  Lekarze nie uwierzyli mi. No to zasnąłem o godz. 20, żeby im udowodnić, że się mylą. To mówili ze jestem jakimś ewenementem. Phi, też coś.  Czy ja muszę ciągle coś udowadniać? A mama niech się na jakiś nieszpitalny aerobic zapisze.

Lekarze w ogóle są dziwni. Mówili, że jestem taki super, uśmiechnięty i że nie wierzą w te wszystkie diagnozy. A kto je pisał, co??? Najpierw straszą, każą rehabilitować, więc ćwiczę, ile mogę a teraz mówią, że nie wierzą. Bo za bardzo się śmieję. A ciekawe z czyich opinii? Może ja mam uszkodzony mózg, ale ośrodek śmiechu i izolowania środkowego palca funkcjonują u mnie świetnie. Nie wiem, dlaczego specjaliści tego nie dostrzegają. Poza tym to nie śmiech, lecz jego brak, oznacza chorobę. Od początku śmieję się z diagnoz i bezbłędnie izoluję środkowy palec a lekarze swoje. Bez ustanku. Heeeeeloooooł, a może ktoś tu się myli, cooo? Jak się ćwiczy to się wytwarzają taaaakie połączenia między neuronami, że ho-ho. Połączenia z żelaza i stali. Uprasza się szanownych dochtorów o więcej wiary (a może i trochę rehabilitacji się przyda?).

I powiedzcie mamie, żeby przestała tak przeżywać. Faceci z przeszłością, jak ja, muszą od czasu do czasu stanąć twarzą w twarz z systemem. System pisze swoje cyferki ICD, ale ja swoje wiem. I śmieję się.

Na pohybel niedowiarkom;-)

Całuję Was mocno
Franio