Pękamy...

Franio i jego kuzynka Maja czekają
na Natkę przed jej szkołą

...z dumy oczywiście.
Innych powodów pękania nie zakładamy:)

Franula dziś rano na zajęciach w Polskim Związku Głuchych migał kolory!!! Niebieski, czerwony, zielony, żółty (ten ostatni jest truuudny, ale krasnalek próbuje z całych sił)! 
Z panem mężem o kolorach rozmawiać nie mogę, więc chociaż z synem sobie o nich pomigam;-)
Pani Monika  powiedziała, że jest zachwycona sposobem prowadzenia zajęć logopedycznych (my w tym zachwycie trwamy od roku). Pani Ewelina (logopedka z PZG) poprosiła po zajęciach , abyśmy kupili Franciowi zeszyt formatu A4 w sztywnej okładce, do którego będzie wklejała wraz z Franiem wszystkie zadania wykonywane podczas zajęć w PZG. Tak więc Franio już niedługo będzie miał swój pierwszy w życiu poważny zeszyt.
Prawie student, Ciotki i Wujkowie;-)

Dzieciaki wczoraj - w trakcie tworzenia 'pierrrdzącego gluta', przez którego najadłam się wczoraj wstydu w Prodeste.
Pisałam o tym na profilu Frania na FB, więc nie będę powtarzała historii:)

Po PZG poleciałam z Franulką do domu, żeby szybko coś zjadł, bo już o 12.30 miał rediagnozę.
No i co ja mam napisać po rediagnozie?
Miszczu norrrmalnie:)
Siedziałam za lustrem weneckim wraz z dwiema innymi paniami terapeutkami i 'wujkiem Radkiem' i patrzyłam z zachwytem na naszego krasnala, który z prędkością światła "rozkminiał" wszystkie zadania. Komentarze za lustrem były w chwilach zachwytu największego były leciutko niecenzuralne (w wolnym tłumaczeniu "o-ja-cie-ale-zdolniacha"), ale to wszystko z zachwytu nad Franiowymi postępami:)
Patrzyłam na tego małego człowieka, który 1,5 roku temu nie potrafił się z nami porozumieć, krzyczał, z trudem nawiązywał kontakt wzrokowy, wymiotował w nowych miejscach i w obecności innych dzieci itd. itp. i na Franka po tjuningu i...myślałam, że się rozkleję ze wzruszenia w miejscu publicznym.
Ale dałam radę;-) Twarrda byłam:)

Glut wywołał euforię u Mai i obrzydzenie u Frania.
Innej reakcji się nie spodziewałam;-)

Jeszcze podczas spotkania w PZG pani Monika powiedziała, że analizowała pierwszą diagnozę Frania z marca 2012 r. i że dziś krasnal jest po prostu innym dzieckiem. 

Warto, naprawdę było warto.
Wszystko jest warte tego, co mamy dziś (piszę to uwzględniając wszystkie "skutki uboczne" rewolucji).
I jeszcze raz, setny już chyba, dziękuję wszystkim terapeutom, którzy prowadzą Frania i Wam, którzy nas wspieracie i pomagacie we franiowej drodze. Postępu, który się dokonał w krasnalku w ciągu ostatniego roku, nie da się wyrazić słowami. Naszej wdzięczności także.


Piękny dzień.
Naprawdę piękny:)

***
Jutro o 6.15 po raz ostatni ruszam do Jeleniej Góry. Zamykam wszystkie sprawy w pracy i odwiedzam kilka "starych kątów".
Na tatę Radka wypada (niestety) wizyta z Franciem w Wojewódzki Centrum Medycznym, w poradni ortoptyczno-pleoptycznej. Krasnalek będzie miał dokładne badanie oczu na zlecenie pani doktor, u której byliśmy dwa tygodnie temu. Mam nadzieję, że chłopaki dadzą radę a tata nikogo nie pogryzie. We frankowym tacie budzą się bowiem mordercze instynkta, gdy tylko któryś lekarz próbuje coś zrobić jego synkowi.. Nie daj Boże, żeby igła jakaś była w pobliżu.. Jutro igieł nie przewiduję, więc ze względnym spokojem ducha pozostawiam na tatowej głowie wizytę w WCMie.
Kciuki więc za tatę i za Francika.
I za wyniki badań, oczywiście.