W co wierzę a w co nie

Wpis ten popełniam zmuszona przez Was - w ciągu ostatnich dwóch tygodni otrzymałam niezliczoną ilość wiadomości na FB i mail o treści "Wierzysz w zapewnienia MEN?". 


Obawiam się, że wiara nie ma tu nic do rzeczy, nie ma też nic wspólnego z moimi działaniami w obszarze edukacji. Ani z poziomem zaufania do MEN. Jak pisałam po spotkaniu z minister Zalewską - wizja jest piękna, daję ministerstwu ogromny kredyt zaufania, podobnie jak czyni to wielu innych rodziców dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, ale czujności nie tracę. Bo wizja wizją, lecz wszyscy wiemy, że diabeł tkwi w szczegółach. 
Jasne, że się cieszę z przedstawionych planów, bo są one piękniejsze, niż ktokolwiek z uczestników spotkania dwa tygodnie temu przypuszczał. Pytań po głowie chodzi mi jednak wiele:
Jak owe piękne plany przełożą się na rzeczywistość? 
Jak szkoły i nauczyciele obciążeni wdrażaniem reformy edukacji dadzą radę ze zindywidualizowaniem nauczania uczniów z niepełnosprawnościami? 
Jak organy prowadzące dadzą radę sfinansować zajęcia indywidualne, skoro wydadzą w najbliższym czasie ogromne pieniądze z samorządowych kas na odprawy dla nauczycieli?
Czy szkoły będą w stanie nie tylko na papierze dostosować się do potrzeb dzieci ze spe? 
I wreszcie - kiedy pojawi się projekt czwartego zapowiadanego przez MEN rozporządzenia o opiniach i orzeczeniach? Bo tylko orzeczenia mają moc decyzji administracyjnej.
I tak dalej, i tak dalej...
Dlatego w najbliższy czwartek wezmę udział we wspólnym posiedzeniu komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży i Polityki Społecznej i Rodziny w Sejmie. 
To znaczy - chcę wziąć. 
Zgłosiłam się. 
Pytanie (kolejne) czy dostanę pozwolenie na wejście na posiedzenie.

A tym, którzy mnie pytają, jak daję radę i skąd czerpię siłę itd chcę odpowiedzieć, że właśnie coraz mniej daję radę. Jestem koszmarnie zmęczona 
i mój organizm ostatnio mocno protestuje przeciwko tej gospodarce rabunkowej. Chyba więc doszłam do punktu, w którym z duuużym przekonaniem będę mogła przemówić podczas międzynarodowej konferencji o przemocy wobec rodziców dzieci niepełnosprawnych. To już w nadchodzacy weekend.
Oby więc do niedzieli, potem będę mogła choć trochę wrzucić na luz. 

Ps. Zapowiadany tekst Agnieszki Warszawy będzie w kolejnym wpisie.