Powielkanocnie

Święta mieliśmy fantastyczne - Franula zaskoczył wszystkich.
Rodzina, u której byliśmy ostatnio równo dwa lata temu na Wielkanoc nie mogła (razem z nami) przez dwa dni wyjść z szoku. Franio wyciszony, idący za rękę z kuzynką podczas spaceru, oglądający razem z nią bajkę, Franio w kościele (po raz pierwszy dał radę!) - tego się po naszym synu naprawdę nie spodziewaliśmy!

Troszkę sylwestrowa pisanka Franiowi wyszła tym razem ;-)

Starszyzna poleciała klasyką - historyczne kijaszki z wbitymi gwoździkami,
 wosk pszczeli i pisanki.

Pierwszy kryzys nadszedł w Wielką Sobotę. 
Jeden z sąsiadów w klatce obok postanowił - jak nam tłumaczył - wykorzystać dzień wolny na remont mieszkania. Udało się wynegocjować z nim, że prace rozpoczęte o 8 rano zakończy o 12 w południe. Niestety w użyciu była wiertarka. Poprosiliśmy o pół godziny przerwy w pracach, żeby uspokoić Franulę (tak biedak płakał, że do poniedziałku miał wybroczyny na buziaku). Pan zaakceptował naszą argumentację, że to święta jednak a nie zwykły "dzień wolny od pracy". My migiem uciekliśmy z małym z mieszkania i szybciej niż planowaliśmy poszliśmy do kościoła. Tam Franio już wyciszony, w wersji aniołkowej, wysiedział niemal godzinę (!) - pół godziny czekaliśmy na święcenie jajek, bo z powodu remontu u sąsiada przyszliśmy wcześniej niż planowaliśmy. Tym zadziwił nas najbardziej. I chłopak nasz wytrzymał dzielnie także w oczekiwaniu na 1 jajko czekoladowe z koszyczka:)

Franio z kuzynką Mają

Niespodziewanym efektem ubocznym tego szcześciodniowego wietrzenia mózgu jest moja decyzja o rozpoczęciu od października studiów podyplomowych! Jak się dostanę, napiszę jaki to (fantastyczny) kierunek wybrałam:)

Ps. A w następnym wpisie będzie o zaskakującym mocno postępie w rozwoju mowy Frania.