Niebiesko nam

Na FB zaroiło się od żarówek, w Olsztynie, Łodzi, Warszawie, Gliwicach i Poznaniu stanęły ogromne biało-niebieskie balony, wiele budynków będzie w kwietniu podświetlonych na niebiesko a gwiazdy biorą udział w sesjach fotograficznych z niebieskimi balonami w tle.
O co chodzi?
O autyzm - jutro jest Światowy Dzień Świadomości Autyzmu.
Już u 1 dziecka na 100 diagnozuje się autyzm. Warto więc mówić o tym zaburzeniu (bo autyzm to całościowe zaburzenie zaburzenie a nie choroba i nie da się go wyleczyć), by uwrażliwić na tę kwestię z jednej strony rodziców, którzy mogą być nieświadomi tego, co się dzieje z ich dzieckiem a z drugiej strony otoczenie na to, czym właśnie jest autyzm.

Dwa lata temu, gdy (nomen omen) w kwietniu odbieraliśmy diagnozę Frania, nie mieliśmy pojęcia, że kwiecień jest miesiącem autyzmu. Nie mieliśmy też pojęcia, czym autyzm jest, ba - nie podejrzewaliśmy nawet, że Franc ma autyzm.

Gdy odebraliśmy diagnozę baliśmy się strasznie. Nie wiedzieliśmy, czy damy sobie radę, baliśmy się o Frania i naszą rodzinę. Francik tkwił wtedy mocno w szponach gadziny - nie nawiązywał kontaktu wzrokowego, wymiotował ze stresu w obecności dzieci i obcych ludzi, nie tolerował zmian (nawet zatrzymanie się autem na czerwonym świetle powodowało wybuch histerii), nie komunikował się z nami, miał dużo sensoryzmów i zaburzeń z zakresu SI. A my tego wszystkiego nie łączyliśmy w całość. Lekarze zaś powtarzali, że Franc jako dziecko neurologiczne ma prawo do różnych dziwnych zachowań. Pojechaliśmy z małym na diagnozę, bo chcieliśmy, żeby ktoś nam pomógł, tzn. powiedział, co robimy źle. 
Byliśmy koszmarnie zmęczeni, przybici tym, że nie możemy pomóc Frankowi i nam, sfrustrowani i stęsknieni za odrobiną normalności. Nikt nie mógł do nas przyjść, my wyjść do nikogo (bo obcy, bo zmiany), ani na spacer (Franio bał się wiatru, nie znosił słońca a zimą chodzenia po śniegu), każdy wyjazd na terapię kończył się wymiotami Krasnala, w domu musieliśmy zasłaniać rolety w oknach, gdy padał deszcz lub śnieg itd itd. Z czasem zauważyliśmy, że Franio się uspokaja, gdy pokazywaliśmy mu zdjęcia miejsc, do których jeździliśmy i osób, z którymi mieliśmy się spotkać. I tak zupełnie nieświadomie układaliśmy Francowi pierwsze plany aktywności.

Dziś wiemy, że diagnoza jest dopiero początkiem drogi. Najważniejsza jest dobra terapia. Ta rozpoczęta jak najwcześniej daje niesamowite efekty. 
Jak jest dziś u nas po dwóch latach terapii? Gadzina nie czuje się już tak dobrze we Francu - siedzi gdzieś nieszczęsna, wychudzona w kącie i nerwowo ssie kciuk (yes, yes, yes). Od czasu do czasu przypuszcza ataki na Krasnala, raz mniejsze raz większe, twają one czasem godzinę czasem nawet miesiąc - taka typowa autystyczna huśtawka. Ale teraz chociaż już wiemy, jak sobie z nią radzić. Przynajmniej w większości wypadków. Autyzm ma niestety to do siebie, że jest nieprzewidywalny i dlatego tak mocno daje po kościach. 
My ciągle go nie pokochaliśmy i robić tego nie mamy zamiaru, ale nauczyliśmy się z żyć z gadziną i gonić ją do kąta. Kochamy za to naszego Franca, akceptujemy go i oddzielamy od jego deficytów. 
Nasze życie w porównaniu z kwietniem 2012 r. jest bajką, choć daleko nam ciągle do normalności (czymkolwiek ona jest). W ramach oswajania rzeczywistości nauczyliśmy się już nawet żartować z niektórych zachowań Franka. A teksty typu "Nie przebiję się przez twoją teorię umysłu" są na porządku dziennym.

Jeśli macie wątpliwości odnośnie rozwoju swojego dziecka, pokażcie je specjaliście. Jeśli Wasze dziecko nie rozwija mowy, skorzystajcie z akcji darmowych konsultacji logopedycznych w dniu 26. kwietnia Dwa słowa na dwa lata to za mało. Lepiej wiedzieć wcześniej niż później..


Ps. Tekst ozdobiły wczorajsze słitfocie z rąsi pt. 'sis & bro'. Się dzieci bawiły ;-)