Zebranie

Zwykła sprawa - zebranie w przedszkolu z okazji rozpoczęcia nowego roku przedszkolnego. 
Drugie takie dla nas w przedszkolnej historii Franka.
Pierwsze przeszliśmy w ubiegłym roku. 
Wtedy byłam koszmarnie zestresowana, bo postanowiłam, że opowiem rodzicom dzieci z grupy Frania o naszym chłopaku. Uważałam (i nadal uważam), że tak jest fair w stosunku do rodziców, dzieci i samego Franka. Dziś już nie pamiętam, co wtedy mówiłam, pamiętam za to koszmarne zdenerwowanie i w odpowiedzi na moje słowa ... pełne zrozumienia spojrzenia rodziców. I jeszcze jak po zebraniu podeszła do mnie jedna z mam na chwilę wzruszającej rozmowy. 
Dziś miałam podobne wystąpienie przeżyć po raz kolejny.
Dzieci z ubiegłorocznej grupy Frania poszły już do szkoły, została tylko trójka dzieci, z którymi Franio zna się z ubiegłego roku. 
Mówienie o Franku jest dla mnie bardzo trudne, emocjonalne, przeżywam to strasznie. I nie ma tu nic do rzeczy, że z racji pracy zawodowej jestem przyzwyczajona do przemawiania przed mniejszymi czy większymi grupami ludzi. Opowiadanie o Franiu jest zupełnie czymś innym.
Zdenerwowana siedziałam obok osiemnaściorga rodziców - nie znałam ich, nie wiedziałam, jak zareagują, czy będą jakieś (trudne) pytania, może głosy sprzeciwu. Bo ja wiem?..
I znowu było jak rok temu. Ja mówiłam, głos mi się trochę łamał, czułam jak robi mi się coraz bardziej gorąco. O Franku, kilka słów, bez szczegółów, o tym, co było, co jest teraz, jakim jest dzieckiem.
Co chwila łapałam wzrok któregoś z rodziców, widziałam, że potakująco kiwali głowami. 
Zamilkłam.
Obok mnie siedziała babcia jednego z dzieci. Powiedziała:
- Będzie dobrze.
Ufffffff
Poprosiłam rodziców o zgodę na uczenie dzieci języka migowego. Pokiwali z aprobatą głowami.
Jedna z mam dzieci ze "starej" grupy opowiedziała, jaką frajdę miały dzieciaki w ubiegłym roku z nauki migowego i o tym, jak ważna była obecność Franka w grupie. 
Poprosiłam rodziców, aby porozmawiali z dziećmi, poprosili, by dzieci nie ustępowały Frankowi we wszystkim, traktowały go tak samo jak zdrowych rówieśników, bo on po prostu musi się uczyć życia. Nie wolno mu ustępować, traktować go szczególnie, bo to dla niego najgorsza z lekcji. Za kilka lat nikt mu nie ustąpi, nie będzie go traktował jak słodkiego blondasa z rozczulającym uśmiechem. 
Po "części Frankowej" zebranie potoczyło się zwyczajnym trybem. Na koniec, po około godzinie, zostałam w sali wraz z trzema mamami i nauczycielkami. Rozmawiałyśmy o Franku, moich obawach - mówiły, że mam się wreszcie przestać obawiać, potem jeszcze, że Franek jest ważny dla dzieci.
I tak dalej i tak dalej.
Siedziałyśmy i rozmawiałyśmy dość długo.
Po powrocie do domu jeszcze długo wzruszenie ściskało mi gardło.

Takie sobie "zwyczajne" przedszkole i "zwyczajni" rodzice.