O szpitalu krótko

Już po kilkunastu minutach pobytu na oddziale neurologii zaczynam dziękować Bogu, że nasz Franio ma tylko takie problemy zdrowotne, jakie ma. Ba, problemiki, problemiątka, takie prawie nic... 

Ten pobyt był bardzo trudny dla Frania - bardzo go przeżył emocjonalnie. Po raz pierwszy w życiu zdał sobie sprawę z tego, gdzie jedzie, ze wszystkimi konsekwencjami i bał się ogromnie. Podczas ostatniej hospitalizacji w lutym tego roku tak nie było - interesował się karetkami, ratownikami (jak zawsze) a płacz był tylko podczas kłucia i przed eeg. Teraz Franula nie chciał w ogóle wyjść z domu - siedział na schodach i migał bez końca [proszę] [dom]. W pewnym momencie zwątpiłam, że w ogóle wsiądziemy do auta. 
Krasnal nie dał rady emocjonalnie w szpitalu, dlatego też nasza doktor wypisała nas wcześniej niż to było pierwotnie planowane. Powiedziała mi, że widać, za Franek ma po prostu dość szpitali i białych kitli i że trzeba zrobić wszystko, aby dać mu od nich odpocząć. Na tę chwilę sytuacja zdrowotna Krasnala jest opanowana, nic nowego nie wylazło (ufff - widać, ze i mi ta przerwa hospitalizacyjna się przyda, bo zaczynam już świrować obawiając się kolejnych "niespodzianek").
Tak, było strasznie trudno, bo stres Frania, jego strach i łzy, ale i trudno, bo patrzenie na dzieci obok, na małego Kordiana płaczącego całą noc z bólu, Piotrusia, Anię, na bezsilność ich rodziców - nie do opisania. Uwierzcie. W takich momentach jak bumerang wracają pytania o sens cierpienia dzieci. Gdzież on??? Tyle czasu już minęło i odpowiedzi nie znalazłam. I gdy poznaję kolejne dziecko cierpiące jak mały Kordian, budzi się we mnie złość i jakaś bezsilność na taki porządek rzeczy.

Franula chyba już doszedł do siebie. Dziś rozrabiał w domu za dwoje - ale tak fajnie, po chłopięcemu - włożył kilka monet do napędu CD, zrobił bajzel artystyczny w swoim pokoju, zwędził ciasteczko z kuchni itd itd. 
Już jest dobrze. 
Tak myślę.

Dostaliśmy trochę zaleceń do domu dla Frania - doktor poprosiła m.in. p. dietetyk na konsultację, żeby przeanalizowała ze mną jadłospis Frania i postarała się wzbogacić go, nie tyle o nowe produkty, bo to nie do przejścia, ale o coś, co nie zmieni konsystencji i koloru potraw, ale wzbogaci je o niezbędne aminokwasy i kalorie. 
To była bardzo cenna konsultacja - otrzymałam dużo cennych rad a zalecenia już wprowadzamy w życie. 
Krasnal dostał też tabletki nasenne, żeby zaczął zasypiać bez problemu, przesypiać noce i aby w ciągu dnia nie był taki zmęczony i po prostu funkcjonował lepiej. I śpi! Jak on śpi teraz! Budzi się z uśmiechem, wypoczęty - po prostu inne dziecko. 

Lekarz dyżurny (bo weekend) przyjmujący Frania na oddział miał bardzo dziwny wyraz twarzy, gdy osłuchał Frania. Podejrzliwie spytał, czy mały nie gorączkuje i czy nie jest w trakcie leczenia jakiejś infekcji. W pewnym momencie zaczęłam się obawiać, ze nie zostaniemy przyjęci na oddział. Dr nie osłuchiwał nigdy wcześniej Krasnala i "orkiestra", którą usłyszał, wydała mu się wysoce podejrzana. Musiałam tłumaczyć historię pulmonplogiczną Franka, dr żadnej infekcji nie znalazł i Franc został przyjęty. On po prostu tak "brzmi". 
Dla nas norma, dla obcych lekarzy nie.

Lekarze byli generalnie pod wrażeniem rozwoju Frania, tego jak bardzo jest samodzielny, jak skutecznie się komunikuje i jak ogromny postęp poznawczy zrobił. Nawet jego strach przed szpitalem ocenili bardzo pozytywnie - Krasnal przewiduje, co się będzie działo, bierze na swoje barki ciężar wydarzeń, już sama obecność mamy nie jest lekiem na całe zło. 
Za jakiś czas czeka nas kolejny wyjazd do IMiDu do Warszawy (tym razem tryb ambulatoryjny), żeby dorobić badania, których nie wykonaliśmy teraz. Ale na razie jest chwila oddechu.


Jest dobrze, wracamy do rzeczywistości.
Tylko mały Kordian z głowy mi nie wychodzi...