Gardłościski

Gardłościski zdarzają się mi regularnie, z przeróżnych powodów. W niedzielę, na przykład, z bezsilności - wieczorem Franuś zrobił się bardzo niespokojny, zaczął płakać, krzyczeć, próbowaliśmy się dowiedzieć, o co mu chodzi, on próbował nam odpowiedzieć, tzn. przemigać, ale nie byliśmy w stanie go zrozumieć. Spirala frustracji i nerwów nakręcała się w ekspresowym tempie. Z każdą minutą było tylko gorzej. Krasnal zasnął w końcu po dłuuugim tuleniu. (Wiecie jak się tuli dzieci z zaburzonym czuciem głębokim? Żelazny uścisk, żadnego kiziu-miziu, docisk na maxa. A sen pod kołderką obciążeniową, oczywiście). Około północy poskładałam wszystkie znaki, które Franio chaotycznie migał i które błędnie interpretowaliśmy. Chodziło o szpital... Przez przypadek, odruchowo powiedziałam Franiowi późnym popołudniem, że przygotowuję bajki na wyjazd do szpitala. Szpitalna rozpacz ujrzała światło dzienne wieczorem. 
Jedno słowo wypowiedziane nieopatrznie...
Nawet nie jestem w stanie napisać, co czułam, gdy sobie uświadomiłam przyczynę Franiowych łez. 
Od jutra zaczynamy przygotowywanie Frania na wyjazd i mam nadzieję, że uda się jakoś przejść ten czas bez rozpaczy Krasnala.



Kolejnego gardłościsku, zupełnie innego rodzaju, doświadczyłam wczoraj - w przedszkolu Frania odbyło się zebranie rodziców. Kilka dni wcześniej poprosiłam Dyrekcję o możliwość powiedzenia rodzicom z grupy Frania kilku słów o Krasnalu. Dyrekcja zgodziła się bez problemu. 
Wstałam, powiedziałam najpierw jakim dzieckiem jest Franio, że przez niektórych jest postrzegany jako nieszczęście naszej rodziny (niestety), ale dla nas jest cudem. Cudem, który jednak niesie ze sobą duży bagaż - mówiłam a gardło miałam ściśnięte i dziwiłam się, że cokolwiek udało mi się wydukać. 
A przecież wszystko miałam w głowie tak pięknie przygotowane... Potem panie nauczycielki Frania, p. Bogusia i p. Ania powiedziały kilka słów. Spytałam, czy rodzice może mają do mnie jakieś pytanie, chcieliby się czegoś dowiedzieć, ale nikt nie powiedział ani słowa. Może obawiali się powiedzieć cokolwiek w tamtej chwili, żebym się nie rozkleiła na amenta?
Siadłam na mikrusim krzesełku, panie mówiły o ubezpieczeniu, zbliżającej się wycieczce do Humanitarium we Wrocławiu, o zakupie podręczników. Z tego wszystkiego przyjęłam może 30% do wiadomości. Cały czas zastanawiałam się, co tak naprawdę myśleli rodzice o obecności Franka w grupie.
Zebranie skończyło się.
Najpierw podeszła do mnie jedna mama, powiedziała, że ... cieszy się, że Franek jest w grupie, że dla dzieci to lekcja otwartości na drugiego człowieka, uwrażliwienia, że pomysł z nauką migowego jest fantastyczny. Po chwili podeszła kolejna mama, kilka innych po prostu uśmiechnęło się. Te uśmiechy wystarczyły. Słuchałam, patrzyłam i zastanawiałam się, jak to możliwe, że mamy takie szczęście do spotykania na naszej drodze TAKICH Ludzi??? A właściwie nie my - Franek ma to szczęście.


***

Czuję pod skórą, że coś wylizie w Warszawie. Dziś rozmawiałam z Franiową dr z IMiDz. Też był gardłościsk. Trzeba dorobić Krasnalowi kilka badań jeszcze. Nie wiem tylko jak to zorganizujemy, bo szpital na Litewskiej na bank nie wyda zgody na wysłanie materiału do badań do pracowni w IMiDzie - koszt tych (b. drogich) badań poniosłaby klinika na Litewskiej a one nie są działką oddziału z L. Do piątku ma się wyjaśnić, jak tę sprawę rozwiążemy. Zadeklarowałam, że w razie czego jesteśmy gotowi ponieść ten koszt sami, byle tylko obejść konieczność położenia Franka w IMiDzie. Dwie hospitalizacje pod rząd to by było zdecydowanie za dużo dla Frania. Pokręcona ta nasza enefzetowa rzeczywistość, ale już nawet się tym nie denerwujemy. Powody do zdenerwowania są inne, o wiele poważniejsze.



Ps.1. Obiecany wpis o przedszkolu będzie zapewne dopiero po Warszawie. Teraz nie jestem w stanie sensownie poskładać myśli.
Ps.2. Wczoraj poznałam (wreszcie!) Ciotkę Mał(ą)gosię. Były wieczorne Polek rozmowy przy herbacie i powrót do domu o północy. A teraz jest brak słów, by opisać to spotkanie.