Szpital nr 1 będzie numerem dwa

Dorośli kłamią, czyli rozczarowany Franio

W drodze do Warszawy zadzwonił telefon.
Pani pielęgniarka z neurologii.
- Pani doktor prosi, aby się pani pilnie z nią skontaktowała.
(Pani dr czyli ordynator oddziału a zarazem neurolog prowadząca Frania)
Zadzwoniłam więc do pani dr na komórkę. Dowiedziałam się, że dziś właśnie rozpoczęło się czyszczenie oddziału i sytuacja jest bardzo trudna - wszyscy są stłoczeni w jednym miejscu i warunki są naprawdę niałatwe. Dla krasnala z autyzmem nie jest to więc teraz najlepsze miejsce. Poprosiła, abym zadzwoniła jutro i umówiła termin na wrzesień.
Rozmawiałam dziś także z naszą dr Dorotą z Instytutu Matki i Dziecka, powiedziała mi, że w sobotę wieczorem szpitale otrzymały informację od wojewody mazowieckiego o czyszczeniu oddziałów w warszawskich szpitalach. Jasne jest więc, dlaczego dopiero dzisiaj rano dostałam telefon ze szpitala.

Wiecie jak długo można analizować
takie piktogramy???
I jak głośno rozpaczać, że już koniec?
Całe szczęście można zrobić zdjęcie komórką
i zabrać piktogramy ze sobą, aby pokazywać
po drodze każdego, kto nie dostosowuje się
do instrukcji..;-)

Zatrzymaliśmy się na Orlenie, kupiliśmy Frankowi na osłodę wafelek i najdelikatniej jak potrafiliśmy, przekazaliśmy informację o zmianie planów. Tłumaczyliśmy, że pani doktor jest chora, że szpital zamknięty , że nie pojedziemy już dalej, lecz wrócimy do domu (itd. itd.). Minę Franio miał taką, jakby mu ktoś powiedział, że nie ma świętego Mikołaja. Rozpacz była straszna. Przecież jest plan, mama sama rysowała - auto, bruuum, szpital, doktor i Franio chce do szpitala!
Akceptacja zmian w planie jest jeszcze słabą stroną Franulki. 
Obiecaliśmy krasnalkowi, że pojedziemy zobaczyć karetki (dobrze, że koło szpitala mieszkamy), że na lodziki pojedziemy i to JUŻ.

I tym sposobem zawitaliśmy na lody do Częstochowy. Postanowiliśmy zajść z dziećmi na Jasną Górę. Tu na przeszkodzie stanęła nam... tablica z piktogramami. To był dopiero niezły plan aktywności! Nie będę opisywała już szczegółów, dość powiedzieć, że jasnogórskie piktogramy trochę nam namieszały w naszym, rodzicielskim, planie aktywności;-)

Dziiiiwny to był wyjazd-nie wyjazd do szpitala.
Podchodzimy do tego zupełnie spokojnie - tak będzie najlepiej dla Frania. I dobrze, że nie dowiedzieliśmy się o tym na izbie przyjęć.

***
Przy okazji krótka recenzja butów Memo do wkładek korygujących. Buty dostają od nas czerwoną kartkę. Nie dość, że zaraz po zakupie (220 zł) musieliśmy zawieźć je do szewca, bo górne rzepy były zbyt krótkie (doszycie 25 zł), to w tej chwili kwalifikują się znowu do szewca - rzepy dolne już się rozpadły i w ogóle nie trzymają stopy krasnala. Sandałki są w takim stanie, jakby Franek chodził w nich od dwóch lat a nie od dwóch miesięcy.
Tym sposobem Franio przeskoczył na sandałki Nemo. A Memo trafią jutro ponownie do szewca.