Wiatr i A B C

Gdy rozpoczęliśmy terapię Frania w Prodeste, usłyszeliśmy od ówczesnej terapeutki prowadzącej, p. Eweliny, o "zasadzie A B C". Była to odpowiedź na nasze ciągłe pytania o Franiowe zachowania trudne (wrrrróóć: na turnusie dowiedziałam się podczas warsztatów dla rodziców, że właściwszym określeniem są zachowania zakłócające). Pani Ewelina powiedziała nam, abyśmy analizowali dokładnie konkretne zachowanie Frania dzieląc je na trzy etapy:
A - to, co się wydarzyło przed danym zachowaniem,
B - samo zachowanie,
C - to, co się wydarzyło po zachowaniu zakłócającym.
Tym sposobem próbowaliśmy dochodzić do przyczyn zachowań - czasem leżały one w A, ale równie często w C. Franek chcąc np. wywołać bardzo konkretną naszą reakcję robił coś, co tę reakcję wywoływało. W takim przypadku nie chodziło o A, lecz o C. Nad owym C musieliśmy wtedy pracować. Zgodnie z tą zasadą staraliśmy się podczas turnusu rozłożyć na czynniki pierwsze "problem księżycowy".
Schemat wygląda na dziecinnie prosty, oczywisty, żeby nie powiedzieć banalny.
Nic z tego.
W przypadku autyzmu nic nie jest proste i banalne (zdaje mi się tak już coraz częściej).
Przykład? 
Proszę bardzo.
Jeszcze gorący.



Po powrocie z turnusu siwieliśmy, bo Franc nie chciał w ogóle wychodzić z domu. Wczoraj np. bardzo chciał iść na rowerek i lody, ale gdy tylko wyszyliśmy na zewnątrz, zaczął strasznie krzyczeć, że wieje wiatr i uciekać do domu. Franek nigdy nie lubił silnego wiatru, ale nie było aż takich problemów, że byle podmuch wywoływał u niego taki lęk! Zrobiliśmy więc analizę A B C, z której za wiele nam niestety nie wynikło.
A - przed wyjściem na dwór plan aktywności, Franc chce iść, albo nie chce (zależy jaki jest cel wyjścia), ubiera się, podchodzimy do drzwi,
B - powoli wychyla się za drzwi, miga że wieje wiatr, my że wiatr jest słabiutki, wychodzi robiąc jeden-dwa kroki do przodu, jest krzyk i płacz, powrót do domu,
C - w domu tzw. amba.
O co więc chodzi?
Dlaczego nagle zaczął się bać wiatru?
W ogóle nie wyglądało nam to próbę wymuszenia, rządzenia nami (nie za cenę rowerka i lodów! nawet kuszenie zakupem jajka niespodzianki nic nie dawało).
Już wiemy, że autyzm nie cierpi pustki, pomyśleliśmy więc ogłupiali kompletnie, że może po częściowym oswojeniu księżyca Frankowy autyzm stwierdził, że "teraz się weźmie za wiatr"? A żeby się działo.. F&S! Tylko my mamy mocno dość "dziania się" w naszym życiu. Spokoju i nudy trzeba nam jak tlenu.
Nie poddawaliśmy się jednak - pan mąż wyciągnął ze strychu wentylator. Rozrysowaliśmy Frankowi na kartce trzy sytuacje:
- wiatr stopnia 1,
- wiatr stopnia 2,
- wiatr stopnia 3.
Pokazaliśmy Frankowi, że przy stopniu 1 i 2 wychodzimy na dwór, bo wiatr jest o taaaki - tu chwilę trwało przekonanie Franca do włączenia wentylatora na stopień 1 i 2 - a jak będzie silniejszy, czyli stopień 3, to zostajemy w domu. Pan mąż wykonał do celów pokazowych drzewko z rolki po papierze toaletowym i gałązek. I tak Francyś miał niezłą zabawę - przełączał wentylator z 1 na 2, wiatr szumiał, drzewo się kołysało i...była bombowa zabawa (zdjęcie na samym początku wpisu).
Wróciliśmy więc do schematu A B C i ... zgłupieliśmy. Wiatr jest fajny, ale tylko w domu. Może więc chodzi o tęsknotę za domem po powrocie z turnusu? I to taką, że nawet plan aktywności nie pomaga? Ale co ma wiatr wspólnego z tęsknotą???? Tak kaskaderskiego poznawczo powiązania chyba by nasz synuś nie wymyślił?
Kolejny raz wczorajszego dnia stwierdziliśmy, że nie nadajemy się na rodziców naszego syna. Wymiękliśmy. Nie rozumieliśmy ani jego, ani przyczyn jego lęku. Koszmarne uczucie. W tym przygnębiającym przekonaniu poszliśmy spać zastanawiając się, jak pójdziemy dziś z Francem odebrać jego nowe wkładki.
Rano zrobiliśmy plan aktywności przekonując Franca, że wiatr na dworze "wieje na jedyneczkę", wskoczyliśmy ekspresowo do auta i pojechaliśmy. Na parkingu amba. Krasnal nie chciał wysiadać. Rozpacz. W końcu jakoś wyszedł z auta. Szedł skulony ze strachem w oczach przed siebie, przez parking. W jednej ręce trzymał plan aktywności, ręką z planem i drugą wolną przytrzymywał swoją czapkę z daszkiem na głowie. Wtedy mnie olśniło... Przypomniała mi się sytuacja z turnusu - dosłownie dwa-trzy dni przed jego zakończeniem bardzo silny podmuch wiatru zdmuchnął Frankowi czapkę z głowy! Krasnal się tego bardzo przestraszył! Czyżby o tamtą sytuację chodziło??? W ostatnie dwa dni turnusu nie chciał wychodzić z hotelu - migał że wiatr mocno wieje. Księżyc nagle zszedł na drugi plan.
Podeszłam do Frania i spytałam:
- Franiu, czy Ty się boisz, że wiatr zwieje ci twoją czapeczkę?
- Tiiiiiiiiiiiii.
- To daj mamie czapkę i plan, ja ci to wszystko przytrzymam, dobrze?
- Tiiiiiiiiiiiiiii.
Krasnal oddał mi plan i czapkę, wyprostował się dosłownie w jednej chwili i z ciągle z lekko niepewnym wyrazem twarzy ruszył do przodu.
Ja pierdzielę!!!!!!!!!!! Już wiemy, że analizę A B C należy przeprowadzać odnosząc się nie tylko do najbliższych wydarzeń!
Teraz będziemy musieli trochę popracować nad siłą wiatru, co wiatr może itd, ale to już przysłowiowy pikuś. Musimy pomóc Frankowi przerobić tę sprawę poznawczo. Przynajmniej wiemy, gdzie jest problem, czym w tym przypadku jest A.

Wypad na lody dziś udał się. Jeno bez czapki:)

Żyjemy.
Kamień z serca.
Gdy doszliśmy do przyczyny Franiowego strachu poczuliśmy się lżejsi o tonę. Dosłownie tańczyć nam się chciało z radości. 
Poważnie. 
A jaka zmiana jakościowa nastąpiła w zachowaniu Franka!
Jest dobrze:)

Jeden podmuch a taka zadyma.



***
Tak sobie dziś pomyślałam, że  w wakacje też można się pouczyć, prawda?
Otwieramy więc dziś wakacyjną szkoła migania z Franiem.
Miały być dwa znaki, ale będzie jeden, bo model był w nastroju bardzo niepoważnym;-)

1.

Franio miga smutny z dużym rozmachem;-)