Plany i zmiany

Plany na ten rok są następujące: zero hospitalizacji (tfu, tfu), już w drugiej połowie stycznia 1 etap Tomatisa, w późniejszych miesiącach zapewne i dalsze, powrót na hipoterapię (Franio oświadczył, że chce wrócić na konie - zooobaczymy wiosną), od najbliższego tygodnia do przedszkola na terapię logopedyczną będzie przychodziła do Krasnala inna pani logopedka z PZG, tak więc młody będzie prowadzony teraz przez dwie logopedki z PZG - p. Ewelina będzie miała z Krasnalem zajęcia po staremu w poradni a w przedszkolu zajmie się Frankiem p. Magda. Największą zmianą, rewolucyjną wręcz, jest to, że oddajemy naszego Frania w ręce (nomen omen) Manus Papilio, co oznacza, że rezygnujemy z terapii Krasnala w Prodeste.
Wyobrażam sobie miny przynajmniej części z Was. Widzieliśmy je już u kilku osób, które poinformowaliśmy o naszej decyzji. Postaram się w miarę krótko opisać najważniejsze powody podjęcia takiej decyzji.




Na początku września ubiegłego roku dowiedzieliśmy się, że Franio został przeniesiony z trybu terapeutycznego (1 godz. zajęć terapeuty bezpośrednio z dzieckiem w tygodniu) do trybu konsultacyjnego (1 godzina spotkań terapeuty wraz z rodzicami i dzieckiem w miesiącu). Byliśmy załamani szczerze powiedziawszy. To znaczy ja byłam załamana, stan ducha pana męża należałoby określić innym, bardziej męskim przymiotnikiem. Franek wymykał się nam coraz bardziej z rąk, problem gonił problem, a tu dowiadujemy się, że zamiast 1 godziny w tygodniu będzie 1 godzina zajęć w miesiącu. Żeby była jasność - nigdy nie oczekiwaliśmy i nie wymagaliśmy, aby terapia w gabinecie załatwiła wszystko. Wręcz przeciwnie. Naprawdę ciężko pracujemy w domu z Frankiem, podporządkowaliśmy jego potrzebom właściwie całe nasze życie i robimy to, co zalecają i czego wymagają od nas terapeuci. Zero udawania i ściemniania. Od początku słyszymy, że Franc jest terapeutycznym wyzwaniem ze względu na złożoność jego problemów, my zaś najzwyczajniej w świecie chcemy mieć pewność, że Franek ma regularne wsparcie terapeutyczne, że jest w najlepszych rękach, że terapeuta przynajmniej raz w tygodniu siądzie na dywanie z młodym i sam przyjrzy się wszystkim sygnalizowanym przez nas problemom. Przy tym uważamy się za naprawdę kiepski filtr, w dodatku mocno nieobiektywny, wielu spraw nie dostrzegamy, inne zaś interpretujemy błędnie. I tak często po takiej godzinie dowiadywaliśmy się, że białe jest czarne, albo - bo i tak się zdarzało - że w danym wypadku mieliśmy rację. Tak więc model, w którym w ogóle nie ma miejsca na bezpośrednią pracę terapeuty z dzieckiem nie jest po prostu dla nas - w nowym systemie mogliśmy się bowiem spotykać z terapeutką albo tylko my sami, albo my razem z Frankiem, lecz nie wchodziło w rachubę spotkanie samej terapeutki z Krasnalem.
Ale do rzeczy - wrzesień minął nam dość szybko, bo po drodze była hospitalizacja Francika w Warszawie, odbyła się też ważna konsultacja w Katowicach, która poskutkowała naradą skypową między Frankowymi specami. W napięciu oczekiwaliśmy na wyniki tych działań. W poradni prosiliśmy o zmianę trybu, ale usłyszeliśmy, że nie jest to możliwe. Nie wiem, jak sytuacja rozwinęłaby się dalej, gdyby nie pomógł nam los, czy też raczej decyzja byłej terapeutki prowadzącej Frania w Prodeste. Zwał jak zwał, w każdym razie do Frankowego wujka Radka dołączyła p. Monika Majszczyk. Gdy się o tym dowiedzieliśmy, natychmiast poprosilismy ją o objęcie Francika terapią. I odetchnęlismy z ulgą. 
Na spotkaniu konsultacyjnym w grudniu w Prodeste zrozumiałam, że trzeba podjąc jakąś decyzję, bo na pytanie terapeutki, jak sobie radzimy z Franiowymi problemami, odpowiedzieliśmy, że wszystko jakoś ogarniamy i że idzie ku lepszemu. I właściwie nie mieliśmy za bardzo o czym mówic, bo wszystko na bieżąco omawialiśmy z p. Moniką, skupiliśmy się więc na analizie zapisów rediagnozy Franka. 
Pan mąż od listopada powtarzał mi, że taki system nie ma większego sensu, ja musiałam jednak dorosnąc do decyzji o rezygnacji. W mojej głowie wryte miałam: dla Prodeste przeprowadzilismy się do Opola. Po spotkaniu grudniowym w poradni nadeszły wolne dni, przyjechała do nas rodzina, mogłam się w spokoju zastanowić nad wszystkim, co się wydarzyło w ostatnich czterech miesiącach, przedyskutować wszystko po raz enty z panem mężem i rodziną. Uświadomiłam sobie, że to, co miałam wryte w mojej głowie, to tak naprawdę tylko skrót myślowy. Do Opola przeprowadziliśmy się 2,5 roku temu, aby Franek miał na miejscu regularną terapię, aby nam wszystkim żyło się łatwiej, abyśmy mieli mniej stresu, więcej wiary w przyszłość Franka a sam Franek w przyszłości więcej szans na bycie samodzielnym człowiekiem. Tym sposobem wszystko stało się jasne.  
Powtórzę więc to, co pisałam przy okazji zmiany przedszkola w ubiegłym roku (to także była świetna decyzja) - nie chodzi o sympatie czy antypatie. Chodzi tylko i wyłącznie o to, co my, rodzice Franka, uznajemy za najlepsze dla niego w danej chwili, jego przyszłości i dla całej naszej rodziny. To jest jedyne kryterium. A jak nas znacie, to wiecie, że nie boimy się podejmować nawet najbardziej kontrowersyjnych decyzji, jeśli tylko mamy pewność, że postępujemy słusznie. I potrafimy też dużo znieść. Nasza decyzja nie zmienia jednego - wdzięczności dla terapeutów Prodeste prowadzących Frania od od marca 2011 r. I podtrzymuję wszystko, co do tej pory pisałam na blogu w tym temacie.
Wracamy więc znowu do sprawdzonej praktyki - co tydzień spotkanie Franka z terapeut(k)ą + raz w miesiącu godzinne spotkanie konsultacyjne z nami, rodzicami, bez Franka. 
Tym spsobem odbok wujka Radka na blogu w kolejnych wpisach pojawi się ...ciocia Monika ;-) 
Ulżyło mi. Bo 1. Franc znowu ma stałą terapię, 2. decyzja wreszcie za nami.

I jeszcze jedna zmiana, o której zapomniałabym na śmierć! Od dwóch lat, czyli od chwili pójścia do przedszkola, Franio jeździł na dwa turnusy rocznie - zimowy i letni. W tym roku będzie tylko jeden turnus - stacjonarny zimowy, w lecie zaś... jedziemy na prawdziwe rodzinne wakacje - dwa tygodnie w bieszczadzkiej ciszy (!!!!). Żebyście Wy widzieli minę Natki, gdy jej o tym powiedzieliśmy... Po jej reakcji wiedzieliśmy, że to kolejna dobra decyzja. 
I to już naprawdę koniec tego wpisu.