Szkoła

Franek jest przedszkolakiem w zwykłym przedszkolu - nie-integracyjnym, nie-specjalnym. Zwykłym, dla zdrowych dzieci. Geneza wyboru przedszkola jest następująca: zależało nam i terapeutom na tym, aby 
1. nasz chłopak był w grupie zdrowych rówieśników, 
2. miał swojego nauczyciela wspomagającego.
To ostatnie gwarantowało mu tylko przedszkole niepubliczne. O przekazywaniu 100% zwiększonej subwencji oświatowej tylko dla placówki niepublicznej pisałam tutaj nie raz. 


Czy łatwo jest być kumplem Frania?
Myślę, że nie.
Czy łatwo jest go zrozumieć?
Myślę, że nie.
Czy kadrze jest łatwiej pracować w grupie przez to, że jest w niej Franek?
Myślę, że nie.
Czy Franek jest wyzwaniem pedagogicznym.
Zdecydowanie tak.
Czy jestem wdzięczna nauczycielkom Frania?
Bardzo. Oli, Frankowej nauczycielce wspierającej, szczególnie.
Czy jestem wdzięczna rodzicom dzieci z grupy Frania, że nie protestują, że sobie nie życzą obecności "takiego dziecka" w grupie?
Jeszcze bardziej. Wiem, że w drodze z Franiem nie ma oczywistości.
Czy oczekuję, że będziemy traktowani specjalnie, że Franko będzie uprzywilejowany?
Nigdy.
Dlaczego Franek jest w grupie ze zdrowymi dziećmi?
Bo może się od nich uczyć prawdziwego życia, bo to lekcja, której nie udzieli mu żaden terapeuta, żaden turnus rehabilitacyjny, bo zgodnie ze zdaniem wszystkich terapeutów i lekarzy znających Franka jest to dla niego najlepsze miejsce.
No dobrze, ale skoro jest on takim wyzwaniem dla grona pedagogicznego, dla koleżanek i kolegów, to czy jego obecność w grupie rówieśniczej nie jest dla tych rówieśników obciążeniem? Czy - mówiąc krótko - dzieci nie tracą przez jego obecność w grupie?
Uważam, że nie. Mam nadzieję, że obecność Franka uwrażliwi dzieci na osoby niepełnosprawne, że niepełnosprawny (także ten dziwnie i nieprzewidywalnie się zachowujący, niewyraźnie mówiący) nie będzie dla nich dziwolągiem / głupkiem  (itd) - stygmatyzowanym, odtrącanym, wyśmiewanym, że będzie to przede wszystkim człowiek. Dzięki temu, że z Franiem jest na stałe nauczycielka wspierająca, nie ma mowy o tym, żeby zajęcia grupy były na niższym poziomie niż w sytuacji, gdyby Franka w niej nie było. Także wtedy, gdy Franko nie daje rady, Ola jest po to, by zająć się tylko nim, by mu pomóc w trudnych sytuacjach, wspierać i pomagać mu uczyć się funkcjonować w grupie.
Tak, jest we mnie wdzięczność ogromna, że Franek może przebywać ze zdrowymi rówieśnikami, że nie jest wyzywany, wytykany palcem, ba - jest zapraszany na urodziny dzieci. Bo - jak już pisałam - wiem, że nie ma oczywistości. Po prostu nie ma.

Trzy dni temu przeczytałam rozmowę z europosłem JKM (wybaczcie, nazwisko tego pana nie przechodzi mi przez klawiaturę) z p. Piotrem Pawłowskim, prezesem Integracji. Dzień później przeczytałam informację o pomysłach MEN na zmiany w edukacji dzieci niepełnosprawnych i ... zaczęłam się zastanawiać, kiedy ktoś obudzi mnie z tego koszmaru. Pomysł MEN sprowadza się do tego, że dzieci niepełnosprawne miałyby się uczyć tylko w szkołach specjalnych (ok, to najlepsze rozwiązanie dla dzieci z niepełnosprawnością intelektualną - ale co z resztą dzieci z innymi niepełnosprawnościami, w normie intelektualnej??) a jeśli będą chodziły do szkół ogólnodostępnych, to żeby zostały dla nich utworzone specjalne klasy. Integracja miałaby odbywać się na przerwach i w świetlicy.
Widzicie to? Pamiętacie swoją szkołę podstawową? Odpowiedzcie szczerze na pytanie, jak byłyby traktowane dzieci z "tej" klasy?..
Takie rozwiązania już w historii były. Sądziłam, że nigdy więcej nikt nie wpadnie na pomysł separowania niepełnosprawnych od zdrowych. Niepełnosprawności jest tak wiele, tymczasem czytając o pomysłach MEN, o których publicznie była mowa podczas małopolskiej debaty oświatowej, mam wrażenie, że pani minister ma w głowie następujące wyobrażenie - osoba niepełnosprawna = osoba z niepełnosprawnością intelektualną.
I tu dla osób będących poza środowiskiem ON należy się krótkie wyjaśnienie - czym innym jest niepełnosprawność w sensie medycznym (orzeczenie o niepełnosprawności przyznają komisje ds. orzekania o niepełnosprawności) - takie osoby dla systemu oświaty niepełnosprawne nie są. Aby takimi się stały, muszą wystąpić z wnioskiem do PPP (poradni psychologiczno-pedagogicznej) o wydanie orzeczenia o kształceniu specjalnym - dopiero po jego wydaniu, także w systemie szkolnictwa pojawia się osoba niepełnosprawna, na którą budżet centralny przeznacza odpowiednio wyższą subwencję oświatową. To z niej przedszkole / szkoła ma finansować = realizować zapisy w orzeczeniu o kształceniu specjalnym.
Przez chwilę po przeczytaniu doniesień o debacie małopolskiej przyszło mi do głowy, ze może tu chodzi o falę masowych uzdrowień?... Tylko po to, by rodzice dzieci z wszelkimi dys-, lub np autyzmem wysokofunkcjonującym nie występowali do PPP o orzeczenie o ks? Dlaczego? Własnie po to, aby ich dzieci mimo swej niepełnosprawności miały szansę uczyć się ze zdrowymi rówieśnikami a nie być skazanymi na osobne klasy.
Czy fakt, że oburza mnie projekt zmian świadczy o tym, ze odpowiada mi obecny system? Bynajmniej! Należy wprowadzić w nim modyfikacje, ale takie, które nie zmieniłyby go w system segregująco-napiętnowująco-odbierający szansy, lecz na system prawdziwie włączający. Chciałabym mniejszych klas (tymczasem portal oswiata.abs.com.pl donosi o planach zwiększenia liczebności dzieci w klasach), chciałabym, aby dzieci, które takiego wsparcia wymagają, miały dla siebie, nauczyciela wspierającego, aby nie było problemów z indywidualnym wsparciem dla takiego dziecka. Jestem też świadoma tego - żeby była jasność - że edukacja włączająca nie jest dla każdego. O jej sensie powinni decydować rodzice, terapeuci prowadzący dziecko, specjaliści z poradni psychologiczno-pedagogicznych. Wspólnie - rozważając wszystkie za i przeciw. Specjaliści powinni w tym zakresie doradzać rodzicom, by mogli dokonać najlepszego wyboru dla ich dziecka. 
Chcę wierzyć, że wyrażenie swojego zdania w temacie ma sens, dlatego zrobiłam to na stronie Debaty Oświatowej. Zachęcam także Was do tego, o ile oczywiście uznacie, że sprawa jest tego warta.

***
Zmęczona jestem.
Rozczarowana.
Zastanawiam się, jak długo i komu jeszcze będziemy musieli udowadniać, że nie jesteśmy rodzicami z chorymi ambicjami, że zależy nam tylko na dobru Franka, na tym, by uczył się żyć wśród ludzi, by był kiedyś samodzielny, by miał szansę na samodzielność... Czy się uda? Nie mam pojęcia. Dziś jest szansa, nie wiem, co będzie za rok, dwa, jak zmieni się Franek. Dziś wszyscy mówią nam, że najlepszym miejscem dla naszego chłopaka jest grupa zdrowych rówieśników. My tylko chcielibyśmy, by mimo swoich papierów, Franek nie został odseparowany, odsunięty na drugi plan. Chcemy, aby miał szansę, aby mu jej nie odbierano. I marzy nam się mała grupa rówieśnicza i nauczyciel wspierający TYLKO dla Franka, tak jak w przedszkolu - do czasu, aż będzie on w stanie samodzielnie funkcjonować w grupie rówieśniczej.
W takich chwilach zastanawiam się, po co to całe zaangażowanie, po co książka, zarwane noce?... 
Miała być szkoła od września tego roku. "Nasza" - Wolna Szkoła Przygodowa. Od września tego roku miał się w niej uczyć nasz chłopak. Pisałam tu na początku roku, jak decyzje rządu sprawiły, że od 1 stycznia tego roku jej działalność stanęła pod dużym znakiem zapytania. Nie mogłam uwierzyć, że to się dzieje naprawdę - tak z dnia na dzień, bez uprzedzenia... Nie zdziwi mnie więc już w sumie, jeśli plany zwerbalizowane przedwczoraj staną się rzeczywistością. Nie zdziwi, ale sprawia, że zaczynam się poważnie zastanawiać, dokąd nas jako rodzinę, te zmiany zaprowadzą...

A co z Frankiem w tym roku, pytacie.
Nic.
Odraczamy go kolejny rok.
Na pewno już ostatni.
Co będzie za rok, czas pokaże.
Za nami bardzo trudne emocjonalnie tygodnie rozważań - co jest dobre, a co najlepsze dla naszego chłopaka. Dyskusje z terapeutami Frania, nasze rozmowy, szarpanina - bo nie tak miało być. Teraz już klamka zapadła. Trzeba odetchnąć i...mieć nadzieję, że zmiany w szkolnictwie pójdą w pożądanym kierunku.


Ps. Od 1.01.2017 r. znikają zniżki kolejowe dla niepełnosprawnych, uczniów i studentów na liniach dalekobieżnych.