Bez tytułu specjalnego

Przed Frankiem, w tym starym życiu, sądziłam, że rodzice dzieci niepełnosprawnych są tacy...uduchowieni, zawsze wiedzą wszystko, mają nadintuicję, są gotowi do poświęceń i pomocy bliźniemu (pewnie w genach zaprogramowane mają to wszystko). Nic z tego. Są niedoskonali i absolutnie zwyczajni, jak każdy. W końcu dziecko niepełnosprawne może przyjść na świat (lub stać się nim na skutek choroby czy wypadku) w każdej rodzinie. To nie zdarza się tylko w fimach, albo "komuś". Każdy może być rodzicem dziecka niepełnosprawnego - i ten dobry i zły, empatyczny i podły, zaradny i bezradny, i ten w parze i samotny.
Jesteśmy normalni, niedoskonali, bywamy słabi i popełniamy miliard błędów. Żadnego genetycznego zapisu o doskonałości i patentu na wiedzę wszelaką. 
My tacy jesteśmy. Ani się nie poświęcamy, ani żył sobie nie wypruwamy, jakkolwiek często jesteśmy zmęczeni (i to jak), zdarza się, że mamy dość Franka i Nat, marzymy o 24 godzinach bez dzieciaków (po Franca osiemnastce się uda?). Nie raz mamy też dość całego Frankowego bagażu, brak nam siły, samozaparcia i motywacji, jesteśmy bliscy stanu "z-cicha-pękniecia" i rzucenia w kąt wszystkich lekarskich i terapeutycznych zaleceń. Kilka błędów niestety też mamy na naszym koncie. Najgorszy jest stres i zmęczenie. W parze dają tak w kość, że człowiek czuje się, jakby przebiegło po nim stado słoni. 
No właśnie, tak to jest.
Zero doskonałości i patentów. 
Nic.
Ale za to jak człowiek uczy się dostrzegać drobiazgi, których wcześniej nie dostrzegał, jaką siłę w sobie znajduje, o którą siebie nie podejrzewał, jaki dramatycznie czarny humor mu się włącza, gdy ze zmęczenia zaledwie 1% mózgu pracuje. Aż strach czasem coś powiedzieć, żeby zgorszenia nie wywołać.
Więc już nic więcej dziś nie napiszę, bo w okolicach 1% a może już nawet 0,5% jestem.