Ech, ty zły rodzicu, czyli dziecko w szpitalu

W długi weekend było więcej czasu na wszystko, na co czasu zazwyczaj brakuje. Także na pobuszowanie wieczorem w necie. I tak w trakcie buszowania natknęłam się na wpis na jednym z blogów - wpis z cyklu "!@#$%^&* na stos gupiego rodzica". Zagotowałam się, bo mam alergię na takie teksty. Poza tym traktował on o temacie nam (niestety) bardzo bliskim. 
Jak wynikało z tekstu, jego autorką jest pani doktor opisująca "teatrzyk", który to ona oglądać musi codziennie na szpitalnej izbie przyjęć. Jak to ci straszni rodzice okłamują swoje dzieci, że nic nie będzie bolało a potem jest rozpacz. Źli rodzice. 
Irytują mnie teksty wbijające rodziców w poczucie winy, w których autor poza ocenianiem nie daje z siebie nic, w żaden sposób nie pomaga rozwiązać trudnej sytuacji. 
I co, nie dobije rodzica, gdy przeczyta, że jego zachowanie w szpitalu było niewłaściwe? Krzywdzące? Że - jak pisze autorka - oszukiwane dziecko wchodzi z urazem w dorosłe życie, że już nie uwierzy rodzicowi? Przecież pisze to pani doktor, i pisze tonem wszechwiedzącym. 
No jasne, że dobije!
Znacie człowieka, na którego z chwilą stania się rodzicem spływa wszechwiedza, wszechmądrość i nadintuicja? Jeśli takiego znacie, to pewnie jest to przypadek diagnostyczny. Nie ma takich rodziców. Mało tego - wraz z pojawieniem się dziecka na świecie rodzi się strach o niego, jakiego istnienia wcześniej się nawet nie podejrzewało. To ten strach własnie sprawia, że zbyt często wyłączamy zdrowy rozsądek, przy tym jeszcze chcemy być tacy doskonali i idealni, jak we wszystkich polecanych  w tiwi poradnikach, artykułach w prasie i w necie. I tak to z czasem zaczynamy czuć wewnętrzny imperatyw bycia nadrodzicem - w końcu wszyscy wokół są! 
Ups, tak naprawdę nie są? 


Wszyscy popełniamy błędy, powtarzamy wdrukowane słowa - te same, które słyszeliśmy, gdy sami byliśmy dziećmi. Ilu z rodziców mówi, gdy dziecko się przewróci: nie płacz już, to nic nie boli. Wielu. Nie chodzi jednak o to, by ich piętnować za to, lecz wytłumaczyć, że nie tędy droga. W końcu my, dorośli, też nie lubimy, gdy ktoś nam mówi, że nasz smutek czy złość są głupie / nie na miejscu / bez sensu / przesadzone / bez znaczenia. Tak samo mają nasze dzieci.
Podobnie w sytuacji szpitalnej, tak trudnej i stresującej dla rodziny - rodzice nie muszą od razu wiedzieć jak się zachować. A jeśli rodzic nigdy wcześniej nie był z dzieckiem w szpitalu, po prostu, po ludzku boi się, uspokaja dziecko w najlepszej wierze, bo w swoim strachu uważa, że tak jest lepiej? Bo nie potrafi inaczej. Ba, nawet nie wie, że można inaczej. Bo on się boi, sądzi więc, że jeśli dziecko nie będzie wiedziało, co je czeka, wówczas jego strach będzie mniejszy. A może w niektórych sytuacjach takie własnie podejście będzie lepsze? Może uprzedzanie o wszystkich zabiegach nie zawsze jest konieczne? 
Wolałabym przeczytać o tym, jak pani doktor rozmawia z rodzicami (o ile to robi) i uświadamia im, co w danej sytuacji jest dobre dla dziecka, aby podzieliła się swoimi radami zamiast tylko piętnować zachowanie matek i ojców.
Czy ktoś z Was słyszał, aby pediatra wręczająca/-y rodzicom skierowanie na oddział dawał(a) rodzicom rady, jak przygotować dziecko na hospitalizację? A czy słyszeliście, aby na oddziały pediatryczne przychodził psycholog pomagający rodzicom i dzieciom uporać się z ich stresem i lękiem?
Rany, jak łatwo się dziś piętnuje rodziców! (Nie-rodziców zresztą także - tych do Paryża jeżdżących, co to domy budują a na dzieci czasu nie mają, bo przecież to jest powód niżu demograficznego Polsce, nieprawdaż?)
Mamy prawo nie wiedzieć wszystkiego. Czasem wiedza przychodzi dopiero po doświadczeniu i dopiero wtedy z całej siły staramy się nadrobić błąd, nie powielać go w przyszłości.
Myślę, że w wychowaniu dzieci nie chodzi o ciągłe chronienie ich przed światem. W końcu ból, strach, stres, żal są częścią życia. Nie możemy chronić dzieciaków przed tymi doświadczeniami, bo kiedyś wypomną nam, że ich oszukiwaliśmy. Bo świat nie jest super bezpieczny i pełen tylko dobrych i życzliwych ludzi (niestety). 
My od mądrych ludzi nauczyliśmy się, by zawsze dawać dzieciakom poczucie, że są rozumiane - gdy się przewróci, przytulamy a jak się zacznie uspokajać mówimy, że rozumiemy, że boli, ale niedługo przestanie. Smuci się - rozumiem, że jest ci smutno, złości się / denerwuje - rozumiem, że złości cię to, że... / że się denerwujesz, że.... To nie jest zaklęcie, nie działa od razu, często trzeba powtórzyć kilka razy (Frankowi kilkanaście/-dziesiąt razy), ale fakt bycia rozumianym daje ulgę.
Z uczuciami związanymi ze szpitalem już tak prosto nie jest. O wiele łatwiej byłoby rodzicom uprzedzać dzieci o tym, co ich czeka, gdyby na przykład na stronach internetowych szpitali była opisana dokładnie procedura przyjęcia na oddział. Co się dzieje na izbie + zdjęcie gabinetu (pokazujemy dziecku, gdzie będzie), zdjęcie korytarza oddziału (tędy pójdziemy na oddział), potem informacja - czy od razu na salę czy może najpierw oczekiwanie w świetlicy, potem gabinet zabiegowy (co tu się będzie działo? pomiar ciśnienia, mierzenie, ważenie, mama podpisze ważne dokumenty?), następnie badanie przez lekarza prowadzącego (fotka gabinetu). I objaśniamy, tłumaczymy, pokazujemy i OSWAJAMY. 
A co z pobraniem krwi i zastrzykami? To podstawowe pytanie Franka przed każą hospitalizacją. Nie chcąc nakręcać jego negatywnych emocji opowieściami o tym, że na pewno i od razu na wstępie będzie kłucie, ale nie chcąc go też okłamywać mówimy, że zdecyduje o tym pani doktor, że porozmawiamy z nią i spytamy czy będzie zastrzyk. Przy tym obiecujemy, że jeśli będzie kłucie, to na pewno szybko i koniec - [szybko] i [koniec] to dwa magiczne znaki migowe, które Franek powtarza jak mantrę pod drzwiami gabinetu zabiegowego/laboratorium. I zawsze jest obietnica czegoś absolutnie odjechanego i dramatycznie słodkiego (wybiera Franc). 
Czy Franek się nie boi? Jasne, że się boi. Przed jego strachem nie uciekniemy, ale wychodzimy z założenia, że najgorsze, co moglibyśmy zrobić, to nie uprzedzać go o kłuciu. 
Początki były koszmarnie trudne, bo strach Franuli miał rozmiar tajfunu i głębokość oceanu. Teraz jest zdecydowanie lepiej. Przy ostatniej hospitalizacji okazało się, że w ostatnim dniu przed wyjściem Franek musiał mieć pobraną krew na badanie na cito. Nie zapłakał nawet. Liczył do 10 podczas pobierania krwi a wcześniej upewnił się, że na pewno będzie szybko i koniec. Zaimponował mi tym nasz chłopak okrutnie.
W ubiegłym roku przeżywaliśmy apogeum szpitalnego strachu Frania. Wtedy doktor prowadząca wytłumaczyła nam, że Franek rozwija się, już sama obecność mamy mu nie wystarcza, że zaczyna rozumieć, że to on będzie musiał przeżyć pobyt w szpitalu wraz ze wszystkimi bolesnymi zabiegami i że zaczyna rozumieć ciężar wydarzeń. Na koniec doktor powiedziała, że to bardzo pozytywny kierunek rozwoju Krasnala. Wtedy ze złością myślałam o tym kierunku, bo widziałam tylko ogromny strach Franka -  bał się wszystkiego, nawet "najgłupszego" osłuchiwania. W tym roku widzieliśmy ogromną zmianę, dojrzałość Frania i inny strach, dojrzalszy. Dziś jestem Frankowej doktor bardzo wdzięczna za ubiegłoroczną rozmowę.
Czy zawsze mówimy Krasnalowi, co go czeka? Nie. Gdy w kwietniu był wieziony na blok powiedziałam mu, gdy wyjechał z sali na swoim łóżku, że jedziemy zwiedzić szpital, że powiemy nowemu panu doktorowi dzień dobry i wrócimy do sali. Po wjechaniu na blok Franek dostał środek sedatywny, żeby stracił orientację w czasie i przestrzeni i niczego nie pamiętał. I uważam, że w tamtej sytuacji było to dla niego zdecydowanie lepsze, niż informacja o czekającej go punkcji wraz z dokładnym opisem zabiegu.
Inną kwestią jest zachowanie się personelu medycznego. Ileż razy przy pobraniach krwi w laboratorium słyszeliśmy zaraz po otwarciu drzwi:
- Nie bój się, nie będzie nic bolało.
A co słyszy Franek? Bój się i bolało (!). I całą pracę w domu i przygotowywanie dziecka trafiał szlag w sekundę. Ile razy już hamując swoją złość cedziliśmy przez zęby, by pani laborantka już nic więcej nie mówiła tylko czyniła swoją powinność.

Baaardzo łatwo się ocenia innych stojąc z boku, nie mając ani grama prywatnego doświadczenia w danej sytuacji. W życiu jednak niewiele spraw jest czarno-białych i rzadko kiedy wiemy jak się właściwie zachować w kompletnie nowej i bardzo stresującej sytuacji. 
My wiemy, jak bardzo Franek się boi przed każdą hospitalizacją i nie raz myślę, że i jemu i nam byłoby łatwiej, gdyby nasz chłopak nie wszystko wiedział. Ale wie.