Artykuł - errata i uzupełnienie

Artykuł ukazał się dzisiaj.

Wcześniej otrzymałam tekst do autoryzacji, jednak – jak mnie uprzedziła autorka – redakcja może jeszcze dokonać zmian w tekście.

Dokonała.

Niestety.
Wycięto końcówkę, w której była mowa o obecnej walce o zdrowie Frania, wycięto kilka innych fragmentów, zmieniono w kilku miejscach tekst.  Generalnie, kto czytał ten wie, że wyszła sielanka jakich mało. Jeszcze nie tak dawno sama tu pisałam, że mam alergię na artykuły typu ważyła po urodzeniu 600 gr, po 3 miesiącach wyszła ze szpitala zdrowa do domu, a tu historia Frania została okrojona mniej więcej do takiego formatu.

Za to pan mąż został przedstawiony tak, jak miał być przedstawiony (ino redakcja wycięła, że nie jest 100% ideałem - doprowadza mnie do szału śmiejąc się na wzruszających filmach ;-) ). Te pochwały należały mu się - faktycznie gdyby nie on, jego postawa, byłoby ciężko cholernie.. Bo z niego fajny facet jest:)

Spełniono też najważniejszy warunek, który postawiłam – podano adres naszego bloga.

Dlaczego zgodziłam się na artykuł?

Bo miałam i mam nadzieję, że może zajrzą do nas inni rodzice wcześniaków, że historia krasnala doda im otuchy w walce o dziecko (pamiętam jak sama poszukiwałam takich historii w internecie) oraz że poszerzy się grono internetowych cioć i wujków maluszka. Może zabrzmi to dziwnie, ale świadomość, że tyle osób kibicuje naszej walce jest ogromnie ważna. Potrzebowałam tego nie tylko wtedy, gdy Franula lądował w szpitalu, gdy przechodził kolejne ciężkie chwile, ale i wtedy, gdy chciałam dzielić się z całym światem kolejnymi sukcesami i postępami małego. Zawsze, gdy było źle, myślałam, że musi się udać i tym razem, przecież tylu ludzi jest z nami..

Franuś i Natunia

W artykule nie wspomniano ani słowem o tym, że malutki leżał w Klinice AM we Wrocławiu na oddziale reanimacyjnym i że to właśnie tam z ciężkiego przypadku niepoddającego się leczeniu w ciągu kilku dni stał się dzieckiem oddychającym jedynie przy wsparciu CPAPu (piszę tu o tym tylko dlatego, że z tekstu wynika, jakoby Franula leżał tylko w jednym szpitalu).

Niestety tylko w kilku zdaniach pojawia się Natka, najdzielniejsza siostra na świecie. A ona przecież wyniosła z historii franiowej nie jedną bliznę na duszy.. 

Nie wróciłam do pracy do tłumaczeń. Brak mi czasu na to... nie mam głowy do tego i zmęczenie najzwyczajniej w świecie bierze górę. Trzy dni w tygodniu pracuję zawodowo, reszta tygodnia podporządkowana jest rehabilitacji, terapiom Frania i wizytom lekarskim.

A zdjęcie z podpisem Mam czas na bloga rozbawiło mnie do łez:) Na „babskim wyjściu” nie byłam od czasu urodzenia się Frania. 

Nasze życie nie jest bajką z tysiąca i jednej nocy. Jest codzienną walką o Frania, o zapewnienie choć odrobiny normalności Natce, jest też pełne obaw o to, co będzie jutro. Jesteśmy (w miarę) normalną rodziną, staramy się stawić czoła wyzwaniom, które na naszej drodze stawia życie. Podejmujemy decyzje, czasem lepsze, czasem gorsze, ale zawsze staramy się postępować jak najlepiej.

Wiem, ze ten artykuł to tylko kilkadziesiąt zdań, które muszą być napisane w określonej konwencji, ale...zła jestem, że tak zmodyfikowano tekst autorki. 

Ps. Pan mąż powiedział przy kolacji, że dostał już 10 ofert matrymonialnych;-) 
Mam się bać?:)