Wiara, empatia, szacunek...za dużo?

Wczoraj minęły dwa lata od przeniesienia Frania do Kliniki AM

W sobotę zadzwonił do mojego męża znajomy znajomego. Urodził mu się wcześniaczek, leży w tym samym szpitalu, co nasz Franiu po urodzeniu, pytał czy może przyjechać z żoną porozmawiać.
Radek oczywiście zgodził się.

Przyjechali w niedzielę po południu..

Od ich wyjścia z naszego domu nie mogę dojść do siebie.. Te trzy dni żyję tylko Wiktorkiem, wróciły wszystkie przeżycia związane z Franiem..

Malutki urodził się w 33 tygodniu. Dziś ma już 2,5 miesiąca i waży już 3600.
Krasnalek urodził się w stanie dobrym, samodzielnie oddychał przez 2 dni. Potem wszedł na 3 dni na respirator, potem znowu kilka dni sam i znowu powrót na respi. Nie może zejść z niego do dziś.
Jakiś czas temu rodzice usłyszeli, że dziecko na pewno umrze, że nie ma szans.
Pani ordynator (ta co mi powiedziała po urodzeniu Frania: Pani wie, co pani urodziła) ciągle, że dramat, dramat, dramat, że zero szans, że czekają już tylko na śmierć dziecka...

Matka mówi, że chciałaby fizjoterapeutę dla dziecka, ordynator: po co fizjoterapeutę? Przecież tu już czekamy tylko na śmierć! Innej mamie znowu mówi, że ma szykować skrzyneczkę i różaniec...

Żadne dziecko, żadna matka nie zasługują na takie traktowanie. Każde istnienie ma prawo do godnego życia i godnej śmierci.

Żadnej matce nie wolno mówić takich słów.. Można powiedzieć wszystko, ale z empatią, w szacunku dla życia maleństwa i uczuć matki..

Nadziei nie wolno odbierać nigdy..

Czemu winne są te maleńkie istoty? Czemu winne są matki, które nie donosiły swoich dzieci do upragnionego 38 tygodnia ciąży?

I w ciągu naszej godzinnej rozmowy wróciły te koszmarne pierwsze dwa miesiące, przypomniał mi się Franek, traktowanie mojego dziecka jak odpadu a mnie jak nienormalnej matki, która nie wiadomo dlaczego siedzi i czeka przy tym czymś, co urodziła..

Nikomu nie wolno ograbiać tych dni z godności..nawet jeśli są to ostatnie dni życia dziecka, a może tym bardziej, gdy są to ostatnie dni, godziny życia dziecka. Nie potrafię tego sobie wytłumaczyć..niczym. Ani rutyną, ani reakcją obronną.. Nie potrafię..

Rodzice zażądali konsultacji neurologa dziecięcego. Ponieważ w szpitalu nie ma takowego (!) poproszono o konsultację lekarza z zewnątrz. Odbyła się w ubiegły czwartek. Doktor powiedziała, że dziecko jest absolutnie do wyprowadzenia! Po tej wizycie już nawet pielęgniarki zaczęły mówić rodzicom, że przeniosłyby dziecko gdzie indziej. I to natychmiast.

Wtedy tata Wiktorka skojarzył, że przecież zna pewną rodzinę z wcześniaczkiem, który chyba był przenoszony... Skojarzył nas.
Rodzice spytali jak udało się nam przenieść Frania do Kliniki AM we Wrocławiu. Wszystko im powiedziałam, zadzwoniłam do naszej ukochanej cioci Lili z Kliniki (którą zresztą odwiedzimy w następny czwartek) z prośbą o weryfikację numerów telefonów. Poradziłam rodzicom, aby pojechali na rozmowę osobistą z Konsultantem Wojewódzkim ds Neonatologii (cudowna dr Czyżewska, która dwa lata temu przyjęła Frania pod swoje skrzydła po naszej rozmowie telefonicznej). 

Wczoraj rodzice Wiktorka pojechali do Wrocławia. Doktor zgodziła się przyjąć malutkiego pod swoją opiekę! Dziś udało się załatwić karetkę – w piątek malutki zostanie przewieziony do Wrocławia.

Proszę Was wszystkich o modlitwy i ciepłe myśli w kierunku malutkiego Wiktorka.. Mam nadzieję, że jeszcze nie jest za późno, że Wiktorkowi się uda tak jak udało się Fanulkowi, że maluszek będzie miał tyle szczęścia, co nasz mały smyk..