Franio pisze list o jaśniejszej stronie życia

Mam już swojego laptopa, więc będę pisał do Was, kiedy będę chciał;-)

Kochane Ciocie, kochani Wujkowie,

mama i tata za dużo się martwią. Mamie robią się zmarszczki a tata łysieje. 

I po co te nerwy? Przecież Wy trzymacie kciuki z całych sił, więc nie może się nie udać, prawda? Natalka też mówi, że wszystko się uda i że dorośli tak już mają, że ciągle się czymś przejmują. Zero luzu norrrmalnie (chyba nie chcę być dorosły)!

Ja rozumiem, że wielu rzeczy nie umiem, ale przecież bardzo dużo naprawdę robię fajosko! Ja nie chcę mieć pomarszczonej mamy i łysego taty, dlatego bardzo Was proszę, powiedzcie rodzicom, żeby tyle się nie martwili. Nie jest źle, naprawdę!

Ja przecież:

- świetnie wchodzę po drabinie
- najlepiej na świecie testuję aparaty słuchowe
- będę najlepszym pękacielem balonów
- potrafię zaimponowac dziewczynie, bo rasowy ze mnie ż/rzigolak 
- najszybciej wciągam słodycze
- mam najszerszy uśmiech na świecie (zaraz po Julce Roberts) a przed sobą świetlaną przyszłość w Szwajcarii
- mam też najfajośniejsze Ciocie i Wujków internetowych:)

I od kilku dni bardzo się staram nauczyć mówić „ku-ku”. Przyznam, że bardzo mi pomaga najnowszy hit, ten, w którym babcie bawiły się w „a-ku-ku” tylko im nie wyszło i zrobiło się „a-ko-ko”.

Będzie dobrze, damy radę – skoro Bob Budowniczy może, to ja też!

Dorośli często zapominają, że życie ma też tę jaśniejszą stronę. 

My, dzieci, jesteśmy po to, by im o tym stale przypominać;-)

Całuję Was

Franio

Ps. I przeprowadzka też musi się nam udać;-)