Radość? Radość.

Często zdarza się nam coś, co wprawia nas w nastrój euforyczny. Chciałabym się podzielić tym z Wami, lecz gdy tylko zaczynam pisać, wydaje mi się, że to takie...trywialne. Kasuję wpis w przeświadczeniu, że nie powinnam pisać takich banałów i idę spać zastanawiając się, na ile normalna jest jeszcze moja radość. I czyja radość jest normą? Czy jest w ogóle jeszcze jakaś norma??
Dla mnie punktem odniesienia dla mojej franko-rodzicielskiej radości jest Franek. To on nauczył mnie/nas cieszyć się z nieoczywistości. Nie raz zastanawiam się, ilu "drobiazgów" nie dostrzegałam, gdy Natka była mała. W końcu byłam wtedy mamą zdrowego dziecka i (nie)oczywistości były chlebem powszednim. Teraz wiem, że powinnam była w tamtym czasie co najmniej kilkanaście razy dziennie skakać z radości.

Dziś postanowiłam zaryzykować i opisać moje Franko-radości-nieoczywistości mijającego dnia.


1.
Jadąc na zajęcia z p. Moniką Franio zawołał z tylnego siedzenia:
- Mama!
(Rany Julek, Franio zawołał 'mama'!!! Nie było krzyku, 'eeee'..czy jakiegoś innego dźwięku, którego zadaniem było zwrócenie mojej uwagi na Franka, lecz absolutnie adekwatne sytuacyjnie 'mama'!! Wreszcie!!!!). Zachwyt mój osiągnął poziom niewyobrażalny, gdy się odwróciłam, a Krasnal zamigał <książeczka>. (Przed wejściem do samochodu poprosił mnie o schowanie swojej książeczki do torebki).
- Dać ci książeczkę?
- Tiii.
- Proszę.
I koniec. CISZA - dziecko zajęło się oglądaniem książeczki o astronautach.
Jaaa......
- Słyszałeś??? Radek, słyszałeś TO??? (to do pana męża) Franio zawołał mnie! I poprosił o książeczkę!!
Pana męża cechuje większe opanowanie emocjonalne niż mnie, więc tylko filozoficznie stwierdził:
- Słyszałem. Faaajnie.
:)

2.
Podczas zajęć z p. Moniką Franio wskoczył w pewnym momencie do 'topka', który przechylił się na bok. To wywołało śmiech Krasnala - taki w 1000% szczery, dziecięcy śmiech. Maluch oparł czoło o przedramię i śmiał się w głos. Pani Monika spojrzała na nas i bardziej stwierdziła niż zapytała:
- Wraca nam chłopak, coo?

3.
W czasie tych samych zajęć Franio zamigał zdanie oznajmujące składające się z czterech wyrazów!!!!!!!!!!!!!!!!
<proszę> <daj> <malutkie> <papierki>
TAKIE zdanie oznajmujące to już niemal esej:)

4.
Po południu Krasnal miał zajęcia z p. Patrycją, psycholog z Fundacji Dom. Po zajęciach podjechałam na lody z Franiem. Podczas przejścia przez parking Krasnal tylko dwa razy poprosił o wyłączenie wiatru. Po prostu poprosił migając <wyłącz> <wiatr> (ciągle jest problem z wytłumaczeniem Franiowi, ze wyłączyć można tylko np. światło, ale nie wiatr). Do lodziarni doszliśmy (lody czekoladowe oczywiście), potem kupiliśmy chleb w piekarni obok i ruszyliśmy w kierunku auta. Wsiadając do samochodu Franio zamigał, że bardzo prosi o...koparkę sterowaną pilotem!!!:) Ooooo matko!!!! Koparkę sterowaną pilotem?????? :) Syyyynuuuuuuuuuuuuuuuuuu...:)
Cieszy to, że domigaliśmy się bez problemu w temacie koparkowym, że Franio tak dokładnie zakomunikował mi swoje życzenie a ja je zrozumiałam (tylko dlatego, że widziałam jak Franc w Fundacji Dom bawił się taką koparką - Krasnal jest mistrzem w wymyślaniu potrzebnych mu znaków).

5.
Przytulas przed wieczorną kąpielą. Taki bez opcji szybkiego odklejenia się od matki (a matka rozmięknięta do granic możliwości). I..'daj mamusi buziaka' i 'jak mocno kochasz mamusię';-)
No wieeecie, takie tam matko-rozmiękczanie ;-)

Idę spać z poczuciem, że to był naprawdę fajny dzień.