Tak jest teraz

Chwilami zdaje mi się jakbym miała do czynienia z dwoma Frankami - 
1. domowym, spokojnym chłopaczkiem i 
2. zbliżającym się do wyjścia wystraszonym małym człowiekiem, który bardzo chce wyjść na zewnątrz - na rowerek, lody, żeby kupić soczek - lecz nie jest w stanie przełamać własnego strachu. To go frustruje, zaczyna płakać, złościć się i...kółko się zamyka. 
To jest tak bardzo nie fair! Za bardzo tylko nie wiem, komu to w twarz wykrzyczeć.
Już podczas konsultacji w Katowicach usłyszeliśmy, ze Franio w ciągu minionego roku poszedł bardzo do przodu w rozwoju poznawczym - rozumie ogromnie dużo, ale żyje w gorsecie własnych ograniczeń. To właśnie jest dla tego małego człowieka źródłem strasznych frustracji.
W tej chwili udało nam się osiągnąć tyle, że dzięki powrotowi do starego przedwakacyjnego rytmu dnia Franio bardzo się uspokoił w domu. Tu, w znanym, bezpiecznym otoczeniu, jest już "starym" uśmiechniętym Frankiem - takim jak na zdjęciach ze swoich urodzin. Dla nas to już naprawdę dużo. Staramy się codziennie wychodzić z Franiem - choćby to było tylko kilka metrów z drzwi domu do auta. Najważniejsze jest dla nas, żeby Krasnal nie zasklepił się całkowicie w swoim strachu i schemacie i żeby któregoś dnia w ogóle nie odmówił wyjścia na zewnątrz. 


Dzięki temu, że terapeutka prowadząca, p. Monika, wróciła na dwa tygodnie do pracy, Franio ma teraz kilka nadprogramowych spotkań terapeutycznych. W domu zawisła specjalna skala wietrzna, której zadaniem jest uporządkowanie Franiowych wyobrażeń o sile wiatru, o tym co się dzieje, gdy jest wietrznie i kiedy wychodzimy z domu a kiedy nie. W domu wróciliśmy także do wykonywania sekwencji sensorycznych Delacato. W Krasnalu jest jednak ciągle rozdźwięk pomiędzy tym, czego on bardzo chce a tym, co może. Nawet jeśli według domowej skali wietrznej "wieje na jedyneczkę", dla Frania często oznacza to najwyższy piąty stopień. I już, koniec. Nieważne że ledwie liście się poruszają. Nie da się przecież "walczyć" z subiektywnym odczuciem.
Mamy nadzieję, że to doświadczenie nie będzie jakimś trwałym urazem, traumą dla Krasnala i że do przyszłych wakacji uda się Frankowi uporać z problemem. 
Czas pokaże.


Całe życie z Franiem to dwa kroki na przód i jeden wstecz. Niby to wiemy, ale mimo to etap kroku wstecz jest naprawdę trudnym doświadczeniem dla nas wszystkich. 
Podjęliśmy decyzję, że nie jedziemy na wakacje nad morze. Wiemy jak bardzo Frankowi jest potrzebny pobyt nad morzem i jak bardzo cała nasza rodzina potrzebuje oddechu od codzienności, jednak w takich okolicznościach wyjazd ten nie miałby żadnego sensu. 



***
Daleko od Opola, w pięknym mieście Białystok żyje sobie mały człowiek, Jaś. Szkoda tylko, że geografia jest tak bezwzględna. Obaj chłopcy bardzo się lubią i to dzięki Jasiowi Franula przełamał wczoraj strach przed opuszczeniem auta i udaniem się na lekcję "w terenie". Rodzice byli lekko spięci, bo jednak takie zakupy to zupełnie coś innego niż zwykłe buszowanie po sklepie bez nadzoru Czujnego-Oka-Terapeutycznego-Wszystko-Widzącego ;-). Wiecie, że zajęcia terapeutyczne odbywają się nie tylko w gabinecie? Ale czemu tu się dziwić - w końcu życie nie toczy się w gabinecie. 

Dziś/wczoraj Franio bardzo chciał iść na frytki. W dodatku miały to być frytki z Jasiem. Już nie będę opisywała, ile trwało wchodzenie do ogródka restauracyjnego i ile było prób powrotów do auta itd. Emocji było ogromnie dużo. Ale w końcu udało się Franuli wygrać z własnym strachem. Były to najszybciej zjedzone frytki w życiu Frania.

Po frytkach poszliśmy na króciusieńki spacer. Krasnal bardzo chciał iść na lody, ale niestety nie dał już rady. 

Jakim wyzwaniem dla niego był ten wypad popołudniowy widać na poniższym zdjęciu. Owacje na stojąco należą się Jasiowi, który tak bardzo starał się pomóc Frankowi. Świetny z niego kumpel. Szkoda tylko, że już wraca z mamą do domu. Będzie nam ich obojga bardzo brakowało..

Jak więc jest teraz? Na pewno lepiej niż dwa tygodnie temu. 
I tylko to się liczy.


***
Dialog poranny z Franiem
- Jak masz na imię?
- Ja!