O przedszkolu - rozwinięcie

Gdy bodaj w kwietniu/maju 2013 r. znaleźliśmy przedszkole, które chciało przyjąć Franka, byliśmy przeszczęśliwi. Najważniejsze było dla nas, aby Krasnal przebywał wśród dzieci, co w tamtym czasie było dla niego ogromnym wyzwaniem. O tym, czym tak naprawdę jest edukacja włączająca, mieliśmy bardzo blade pojęcie. Sądziłam, że to po prostu włączanie dziecka niepełnosprawnego do świata dzieci zdrowych i że to ono ma się w pełni do tego świata dostosować. Tyle. 
Franek przebywał w przedszkolu ok 3 godzin, dłużej nie dawał rady (bodźce, bodźce, bodźce). Pod koniec czerwca zaczęliśmy się zastanawiać, czy nie powinniśmy zmienić przedszkola Frankowi. Swoimi wątpliwościami podzieliliśmy się z Frankowym Guru-Teamem, który nas poparł. Wtedy też od 'wujka Radka' dowiedzieliśmy się, że jedno z przedszkoli opolskich postanowiło postawić na edukację włączającą. Ta informacja była niczym prezent gwiazdkowy. Starałam się jednak z całych sił wyhamować radość i entuzjazm i na zimno ocenić sytuację (co, uwierzcie, w takich sytuacjach przychodzi mi z dużym trudem). Udaliśmy się na rozmowę z Dyrekcją przedszkola, żeby się dowiedzieć, jaka jest ich wizja edukacji włączającej i powiedzieć, jakie są nasze oczekiwania. Obawialiśmy się, że gdy Dyrekcja przedszkola zapozna się ze wszystkimi papierami Franca, po prostu odmówi przyjęcia Krasnala. Spotkań było kilka - rozmawialiśmy otwarcie. Nauczeni doświadczeniem mijającego roku szkolnego, wiedzieliśmy, co jest dobre i ważne dla Franka i na co musimy zwracać uwagę. Podczas tych spotkań usłyszeliśmy, że przedszkole dostosuje salę do możliwości i ograniczeń Frania, tzn. zdjęte zostaną np. zasłony z okien i założone rolety w neutralnym kolorze, ze ścian znikną rozpraszające obrazki, ustaliliśmy, gdzie zawiśnie tablica na piktosy Frankowe, odbyły się konsultacje z Guru-Teamem itd. Wszystkie zmiany w sali są - tak na marginesie - dobre nie tylko dla Franka, lecz także dla wszystkich dzieciaków - im mniej bodźców je rozprasza, tym łatwiej jest im się skupić i uczyć. 
W trakcie spotkań z Dyrekcją zdarzyła się jedna sytuacja, która rozłożyła mnie na łopatki - dostałam wzornik kolorów do ręki a Dyrekcja przedszkola poprosiła mnie, abym się zastanowiła, jaki kolor będzie najbardziej neutralny (czytaj: najlepszy dla Frania). Wszystko to brzmiało dla mnie jak bajka. Czekałam tylko na hak w całej tej historii. Myślałam sobie - jeszcze z tydzień poczekam, żeby napisać tu o przedszkolu, a nóż coś "wylizie"?  A może po miesiącu powiedzą nam, że Franc jest jednak zbyt "mocnym zawodnikiem" i się do tego przedszkola nie nadaje? Nic takiego się nie stało. Wprawdzie we wrześniu pojawił się problem grubszego kalibru, lecz wystarczyło jedno spotkanie i sprawa została załatwiona. Wystarczy chcieć.

Krasnal jest w nowym przedszkolu od lipca, od września regularnie uczęszcza na zajęcia dydaktyczne. Ma otwarte i refleksyjne nauczycielki w grupie, Martyna jest jego nauczycielką wspierającą (Ewa wspiera teraz kumpla Frania, Łukaszka), dzieciaki z grupy Frania codziennie uczą się kilku znaków z języka migowego, w przedszkolu Franio ma arteterapię, kynoterapię i zajęcia logopedyczne. Jest lepiej niż mogłam przypuszczać i niż się spodziewałam. To znaczy jest...normalnie. Tak jak powinno być. My nie oczekujemy gwiazdki z nieba, marzy nam się "tylko" trochę normalności. Jesteśmy otwarci na rozmowę, mamy świadomość tego, że Franka nie jest łatwo prowadzić. Wiemy to aż nadto dobrze. Gdy przyszliśmy na rozmowę z Dyrekcją, powiedzieliśmy, że marzy nam się, aby Franek przebywał po 5 godzin dziennie w przedszkolu, aby stworzono mu takie warunki, by dał radę a potem nie odreagowywał nadmiaru bodźców w domu. Już teraz standardem są 3,5-4 godz., raz Francik był nawet 4,5 godz.! Krasnal ma obowiązki jak wszystkie pozostałe dzieci, co dla nas też jest ogromnie ważne - był już dyżurnym, wycierał stoliki, nakrywał do obiadu itd. W tym tkwi sedno edukacji włączającej - przedszkole dostosowało się do ograniczeń Franka, ale wymaga od niego tego samego, co od dzieci zdrowych. Franek uczy się funkcjonowania wśród zdrowych rówieśników a dzieciaki z grupy Krasnala uczą się otwartości na drugiego człowieka, na jego odmienność. uczą się także języka migowego. Tym sposobem obie strony mogą tylko zyskać.

Z coraz większym strachem jednak spoglądamy w przyszłość Franka - wybór szkoły przeraża nas. Nie dlatego, że nie możemy wybrać między szkołą A, B czy C, lecz dlatego, że szkoły dla Franka na horyzoncie nie widać. Obawiam się, że wraz z okresem przedszkolnym skończy się nasza normalność edukacyjna, bo bardzo dużo, o ile nie wszystko, zależy od ludzi tworzących placówkę edukacyjną - ich dobrej woli, otwartości i gotowości do uczenia się rzeczy nowych. Patrząc pod kątem systemu edukacji Franek nie należy ani do świata dzieciaków zdrowych, ani tych mówiących z HFA, ani głuchych... Jest gdzieś po środku, w zbiorze wspólnym tych wszystkich światów. Przy tym jest też prawdziwym wyzwaniem terapeutycznym.
W pierwszym roku życia Franka nauczyliśmy się nie wybiegać myślami w przyszłość, żeby nie zwariować. Teraz musimy myśleć o przyszłości i to jest bardzo stresujące.
Nie chcę jednak kończyć tego wpisu pesymistycznie, bo to nie w mojej naturze - zawsze staramy się znajdować jakieś pozytywy w naszej rzeczywistości i dobre, zabawne chwile z Franiem. Inaczej nie da się funkcjonować.
Takimi pozytywami są zdjęcia Frania z przedszkola. 
Czas najwyższy na nie, bo rozpisałam się dziś strasznie.
Przy okazji chciałabym publicznie zadeklarować, że jak wygramy w totka, stworzymy w Opolu szkołę dla takich zawodników jak Franc. A co ;-)

Ps 1. Dla zainteresowanych tematem - więcej o edukacji włączającej. W następnym wpisie też jeszcze trochę o tym temacie będzie.
Ps 2. Koncert już za 4 dni!!!!!!! Jest stresssssiorrrr ;-)