Ten post miał być w ubiegły piątek

Test białej rękawiczki;-)

W czwartek franula miał zły dzień - co chwilę krzyczał i płakał. W końcu do taty Franiowego zadzwonił sąsiad zza ściany... Jak to usłyszałam po powrocie do domu, mało nie padałam - no taaak, zaczyna się.. A tu nic z tego! Nic się nie zaczyna! Sąsiad zaczął delikatnie, że żona ma takie umiejętności, że umie uspokajać dzieci i może chłopaki by wpadli na kawkę. Z każdym zdaniem Franiowego taty oczy me stawały sie większe.  Słyszeliście kiedyś o takim przypadku??? My to mamy jednak szczęście do sąsiadów! Wyobrażacie to sobie? Normalnie czlowiek spodziewałby się co najmniej pukania w ścianę, że nie wspomnę już o innych środkach "sąsiedzkiego przymusu bezpośredniego".
Tata powiedział, że nie wie, czy Franek w ogóle będzie chciał wejść do sąsiadów, że nie chce im przeszkadzać itd. W końcu jednak zdecydował się spróbować złożyć wizytę sąsiedzką i wytłumaczyć sprawę krzyków. Okazało się, że nasza sąsiadka zza ściany jest...fizjoterapeutką! Specjalizuje się w wadach postawy u dzieci, wykonuje specjalistyczne wkładki do butów (to o niej swojego czasu chyba mówił nam "wujek Radek" - musimy dopytać), pracuje z dziećmi, specjalizuje sie także w terapii cranio-sacralnej. 
Nie dość, że fajni ludzie, to jeszcze "z branży":) 

Franc po kilku próbach zdecydował się wejśc do sąsiadów. Sąsiadka rzuciła fachowym okiem na młodzież, pijąc kawę zlustrowała jak krasnal nogami pracuje (jak dobrze, że fizjoterapeuci mają spaczenie zawodowe:) i powiedziała, że wkładki to mus, że trzeba wrócic do oklejania stópek Frania, że jeśli chcemy może krasnalkowi zrobić cranio-sacralną. Ha! Ale to wszystko sąsiadka powiedziała mi na wieczornej kawce, na którą zaprosiła nas przy okazji "chłopaków wizyty wyciszającej".
Dobrzy sąsiedzi to skarb. 
A sąsiedzi fizjoterapeuci to skarb podwójny;-) 

W piątek rano Franiutek miał wizytę u p. neurologopedki, która także powiedziała, że trzeba krasnala koniecznie okleić. Pani Lucyna zaczęła oswajać Frania z lateksową rekawiczką - czas masaży zbliża się nieuchronnie. No to będzie się działo...
W południe pojechalismy z Francikiem do Prodeste. Jakieś pół godziny rozmawialiśmy z panią Eweliną o krasnalku (nie przy nim oczywiście - mały pracował w innym pokoju z panią stażystką).
W pewnym momencie pani Ewelina powiedziała coś pozornie oczywistego - żebysmy nie mieli do siebie nigdy pretensji, że coś zrobiliśmy czy robimy źle. Robimy wszystko najlepiej jak potrafimy, bo przecież kochamy Frania.

Dlaczego jest to tylko pozornie oczywiste? Bo niby to wiemy, ale ciągle powraca pytanie, czy coś mogliśmy/możemy zrobić inaczej, lepiej, czy czegoś nie przegapiliśmy, czy kiedyś, w przeszłości, mogliśmy coś zmienić, zrobić inaczej. Te wątpliwości towarzyszą chyba każdemu rodzicowi dziecka z problemami. Wątpię w to, że można sie z nich "wyleczyć na amenta".
Kontynuując myśl p. Ewelina powiedziała coś, co przytoczę tu (chyba) dosłownie - każdy rodzic dostaje od natury "prawo jazdy kat. A", na takie dzieci jak Francik, potrzebne jest zaś "prawo jazdy kat. C". Terapeuci są po to, żeby pomóc nam zdobyć ową "kategorię C". 
Tylko problem polega na tym, że mi się wydaje, że skoro jestesmy rodzicami, to nawet kategoria C nie powinna być nam obca..
Potem dośc długo rozmawialismy o krzykach i ich przyczynach. Znowu zrozumieliśmy więcej. 
Zrozumienie problemu sprawia, że wiemy (w większości wypadków) jak postępować i jesteśmy spokojniejsi. A przynajmniej się staramy. Zachowanie spokoju jest naprawdę truuuuudne. 
Czekolada pomaga. Jeszcze rok takiego uspokajania się a w drzwiach się nie zmieszczę;-)
Ale o tym pomyślę już jutro. Matko jedyna! Czyli dziś! Znowu północ minęła Bóg wie kiedy. 
A Franc rano nie zna litości. 
On przecież chodzi spać o 19. Mądre dziecko.

Kolorowych snów:)