Turnusowy test wytrzymałości aparatów Frania

Aparaty suszą się. Ten na dole przeszedł więcej...

Zastanawiam się, kto mi uwierzy w wydarzenia dzisiejszego dnia...





Wycinka drzew pod naszym oknem niestety nie skończyła się dzisiaj. Gdy tylko panowie zaczęli walkę, Franula zaczął bardzo płakać. Przyszła do mnie szefowa hotelu i powiedziała, że nas przeniosą, ale dopiero gdzieś za godzinę, bo pani pokojowe muszą posprzątać pokój, który właśnie się zwolnił. Wsadziłam więc Frania w wózek i postanowiłam wyjść na dwór. 
Gdy przechodziliśmy obok płotu hotelowego błoga cisza nagle wypełniła się jazgotem pił.. Ruszyłam ostro do przodu, bo mały zaczął koszmarnie płakać i majstrować w okolicach uszu. Przeszliśmy jakieś pół kilometra i Franula usnął. Po minucie dosłownie w pobliżu nas zaczęły ujadać chyba /.wszystkie nadmorskie psy.. Franiu obudził się z głośnym płaczem i znowu zaczął wkładać paluszki pod czapkę. Postanowiłam wyjąc mu aparaty słuchowe z uszu.. Z przerażeniem stwierdziłam, ze...ich tam nie było! Biegiem niemal ruszyłam w drogę powrotną uważnie patrząc na chodnik. W duchu liczyłam, że aparaty są gdzieś w ubraniu Frania...
Jakieś 15-20 metrów przed bramą wjazdową do hotelu (tam, gdzie trwa wycinka drzew), na środku betonowej płyty leżał uwalany w błocie aparat. Chwile wcześniej przejechał po nim samochód.. Gdyby nie czerwony kolor wkładki nigdy bym go tam nie wypatrzyła. 
Drugiego niestety nie znalazłam.
W holu hotelu rozebrałam Frania, aparatu nie było.. Zaprowadziłam małego do terapeutki SI prosząc, by się nim zaopiekowała a sama ruszyłam na poszukiwania aparatu.
Szukałam, płakałam...myślałam, co teraz zrobimy?..skąd weźmiemy znowu tyle pieniędzy na aparaty? Ile czasu Franus będzie bez aparatów? Tylu ludzi nam pomogło, by je kupić..Czułam się jakbym zawiodła ich zaufanie..


Trasę przemierzyłam z pięć razy.. Powiedziałam jednemu człowiekowi układającemu kostkę wokół domu, że szukam aparatu słuchowego, czerwony, rzuca się w oczy, że gdyby znalazł, albo gdyby ktos znalazł na ulicy, to żeby powiedział, gdzie nas szukać... 
Wróciłam z płaczem do hotelu. Wszyscy mnie pocieszali, że zaraz pójdą szukać. Minęło już z pół godziny od chwili, gdy Franiu je zgubił, zaczął lać deszcz, moja nadzieja na odnalezienie aparatu była równa zeru. Jedna mama powiedziała, że pójdzie od razu zobaczyć, mimo deszczu, bo inne oczy, ona nie jest tak zdenerwowana, może akurat wypatrzy gdzieś.. Aparat dał jej na ulicy jakiś człowiek..


Franula chciał najwyraźniej ściszyć sobie fonię, gdy przechodziliśmy obok robotników wycinających drzewa. Zrobił to dość gwałtownie i aparaty wylądowały na ziemi. 
Dużo dźwięków jest dla niego problematycznych jeszcze. Terapeutki tłumaczyły mi też, że Franiu po 2,5 roku życia słyszy zupełnie inaczej, że musi się do tego przyzwyczaić. Ja to rozumiem i słyszałam to już wielokrotnie..


Oba aparaty włożyłam do pojemnika z tabletką osuszającą i...modlę się, aby jutro działały.




Dzisiaj przeniesiono nas do innego pokoju, bo wycinka drzew jeszcze trochę potrwa. Nie jestem przesądna, ale mieszkaliśmy do tej pory w pokoju nr 13. Wszyscy zgodnie stwierdzili, że limit dziwnych wypadków, stresu i nerwów na tym turnusie już wyczerpaliśmy.


Mam nadzieję..




Bez aparatów Franuś miał dziś na zajęciach popołudniowych problem z samogłoskami. Akurat ćwiczył samogłoskę "a", którą udało się nam uzyskać dopiero po zaaparatowaniu krasnala. Zresztą podobnie jak i pozostałe samogłoski. Oby aparaty zadziałały rano, żeby Franulek mógł w pełni skorzystać z turnusu..


A teraz co chwilę Franuś ciągnie się za uszka, wkłada w nie paluszki. Na bank czuje różnicę..






Ps. W tym nowym pokoju mam internet, stąd mój tak wczesny i obszerny post.