Rozważania mamy i postanowienia noworoczne

Nie lubię pisać, gdy jestem w kondycji zniżkowej. Wolę rozchodzić doły, dołki i doliny (o rowach mariańskich nawet nie wspomnę), żeby bardziej obiektywnie patrzeć na świat i nie daj Boże nie rozsiewać dolinizmu. Dlatego potrzebowałam kilku dni, by napisac ten tekst.

Święta spędziliśmy z moją siostrą i szwagrem. Pierwszy raz od urodzenia się Frania byli z nami tak długo, mogli poznać jakiś wycinek naszej rzeczywistości. Dopiero ostatniego dnia ich pobytu, podczas spaceru, była okazja by porozmawiać w cztery oczy. Siostra powiedziała mi, że rodziny takie jak nasza powinny być pod stałą opieką psychologiczną, że ona nie dałaby rady, że patrzac na naszą codzienność wie, że jej problemy z córką są niczym. To tak w skrócie. 
Ta rozmowa sprawiła, że zaczęłam zastanawiac się nad naszym życiem (żeby to pierwszy raz). Franiowy 'poświąteczny zjazd kondycyjny' kierował te myśli w nie najbardziej pożądanym kierunku. Czekałam więc cierpliwie, aż wejdą w jako-taką równowagę emocjonalną.
Tak, na pewno rodziny z dziećmi przewlekle chorymi powinny miec możliwość wsparcia psychologicznego. To nie podlega żadnej dyskusji. Z chwilą, gdy okazuje się, że dziecko ma problemy zdrowotne, na nas, rodziców, niestety nie spływa wiedza nt. wszystkich możliwych terapii, psychologii, podejmowania jedynie słusznych rozwiazań do tego siła, wytrwałość, mądrość i rozwaga. A szkoda, przydałoby się.


Do tej pory tylko raz staralismy sie o wsparcie psychologiczne - dla Natki. Niestety odbiliśmy sie od ściany. Czy teraz go potrzebujemy? Może. Ja tego nie wiem. Nasze życie jest jakie jest. Jakoś dajemy sobie z nim radę, jak setki innych rodzin. Chwała Bogu ciągle trzymamy się w qpie, rozwód nam nie grozi, Natka nie ma zamiaru uciec z domu (przynajmniej nic o dwóch ostatnich nie wiem). Nie jest jednak tak, że mamy monopol na wiedzę, cierpliwość, wytrwałośc i mądrość. Średnio raz w tygodniu mam ochotę wziąć urlop od rzeczywistości i mojej cudownej odnózki i kochanego klona. Kocham Frania ponad wszystko, podobnie jak i Natkę, ale czasem zmęczenie i brak cierpliwości biorą górę. Tak po prostu, po ludzku. Jeśli dodać do tego zwykłe troski dnia codziennego (np. rachunek za gaz, zamartwianie się o to, czy w kolejnym roku nie zostanie zniesiona możliwośc zbierania 1%), to chyba mogę się czuć choć troche rozgrzeszona?
Wszyscy dajemy radę, bo dla każdego rodzica dziecko przewlekle chore (chyba mam problem ze słowem niepełnosprawne???) jest po prostu jego dzieckiem - tak samo kochanym, wyczekanym i cudownym jak każde inne. Nie znamy innego życia, my nie znamy innego Franka. Dajemy mu tyle samo miłosci, szacunku i cierpliwości, co Natce. Tyle, ile możemy. Zawsze chcemy dać dzieciom jak najwięcej, ale jestesmy tylko ludźmi ze wszystkimi naszymi słabościami i ułomnościami. Niestety.

Problemy z dziećmi, nieważne czy chorymi bardziej czy mniej czy tez zdrowymi, są dla każdego rodzica najważniejsze na świecie. Czasem jednak dobrze jest zajrzeć do życia innych rodzin, by odzyskać równowagę, zobaczyć, że jest wiele rodzin, których życie jest sto razy trudniejsze niz nasze. To daje siłę do pokonania kolejnego dnia, kolejnej kiepsko przespanej nocy.
Jakiś czas temu zadzwoniłam do Ani, mamy Magdalenki. Rozmowa miała być o przysłowiowych czterech literach Maryni a skończyło się (jak zawsze) na przemyśleniach "grubszego kalibru". Po kilku minutach zaczęłysmy rozmawiać o dzieciach i o małżeństwie. Nasze życie nie może się wiecznie kręcić wokół dziecka chorego, co z tym drugim, zdrowym? Jak sprawić, by nie czuło się zaniedbane emocjonalnie? Co mam odpowadać Natalii na jej Mamo, ale dlaczego on tak ciagle musi krzyczeć??!, Mamo, dlaczego jedziesz na ferie zimowe z Franiem do szpitala?, jak wydłużyć dobę, by starczyło jej dla chorego i zdrowego dziecka? Jesteśmy także żonami, widzimy ile znajomych związków sie rozpada... Pytanie za sto punktów: jak wyjść z mężem na kawę? Do tego bez "obstawy" ("obstawa" nawet progu kawiarni by nie przekroczyła). Tak naprawdę, to nie wiem, czy z panem mężem jeszcze byśmy wiedzieli jak się zachować w takiej kawiarni.

Trudne pytania kłębią sie w mojej głowie. Nie znam na nie odpowiedzi. Nie wiem czy jakiś psycholog je zna. Mi bardzo pomagają rozmowy, po prostu rozmowy z ludźmi, którzy mają chęć i czas, by posłuchać i zrozumieć. I nie oceniają. Chyba nie mam w sobie siły i ochoty na pracę z psychologiem, który będzie analizował moje życie od trzeciego pokolenia wstecz. Nie mam tyle czasu.
Blogi są dla wielu rodziców (dla mnie na przykład) formą autoterapii. Dziękuję, że mnie wysłuchujecie.
Dziękuję Wam wszystkim - cudownym, życzliwym ludziom, którzy towarzyszycie naszej rodzinie od ponad trzech lat i z całych sił kibicujecie Franiowi i wierzycie w niego. Bez Was nie dalibyśmy rady. Jesteście dla nas naprawdę bardzo ważni.

Miałam napisać o wiele więcej, ale... trzeba rozpakować kolejny karton. Dobrze by było skończyć tę naszą przeprowadzkę w tym roku.
W przyszłym roku chciałabym znaleźć w sobie więcej (o wieeele wiecej) cierpliwości i mądrości, żeby pewne sprawy wyklarowac Natce. Chciałabym, aby w życiu Frania nie pojawiła się żadna nowa diagnoza, aby Natulka zdała do wymarzonego gimnazjum i aby pan mąż jeszcze trochę ze mną wytrzymał.

Matka Rozmyślająca


Ps.1. Natka zaśpiewała mi jakąś godzinę temu "kocham cię nieprzytomnie" za to, że dałam jej wylizać miskę po kremie do tortu:) Chyba więc nie planuje ucieczki z domu? Nie jest źle, mimo wszystko. Bardzo wierzę, że damy radę.