Na nowy rok

Rok 2013 przyniósł nam wiele dobrego - postępy Frania, radość Natki ze szkoły, nowych Przyjaciół, mi nową pracę, jako rodzina ciągle jesteśmy razem i jakoś - raz lepiej, raz gorzej - dajemy radę. 
Frankowo-medyczno-terapeutycznie zaś przyniósł nam Frania przedszkolaka, który był też na dwóch turnusach terapeutycznych i co najmniej kilka razy w tym roku intensywnie ćwiczył ośrodek izolowania środkowego palca. To w odniesieniu do różnych niedasiów, niemożności i medycznego czarnowidztwa.
Dla równowagi mijający rok był także źródłem trochę mniej radosnych wydarzeń. O tych mówić nie lubię, wspominać ich i grzebać szydełkiem w bolącym zębie tym bardziej, więc spuśćmy na nie zasłonę milczenia. Są i tak - czy to z nami, czy w naszej pamięci, więc nie ma sensu utrwalać ich jeszcze tutaj.

Niech nowy rok przyniesie nam i Wam zdrowie - ono jest najważniejsze,
niech da nam wszystkim wiele radości z rzeczy najzwyklejszych i trochę oddechu od zabiegania i trosk dnia codziennego,
niech Przyjaciele pozostaną Przyjaciółmi
i obyśmy rok 2014 przywitali w niezmienionym, a co najwyżej powiększonym, gronie.
Dziękuję, że kolejny rok towarzyszyliście nam i Franiowi, że wierzycie w naszego synka i kibicujecie jemu i nam.
To dla nas bezcenne wsparcie.


***
Wspominkowo - najfajniejsze chwile mijającego 2013 r. (i niech będzie, że to mój niepoprawny optymizm, ale bez niego nie potrafiłabym żyć).

Największe zaskoczenie - Franio zna litery!!
(Nie wiemy, czy wszystkie, bo nie wszystkie potrafi wyartykułować)

lipiec 2013 

Kolejne zaskoczenie - tempo, w jakim Franio uczy się migać i fakt, jak fajnie zaczął się z nami KOMUNIKOWAĆ.

październik 2013

wrzesień 2013

lipiec 2013 

luty 2013

Franio zaskakuje nas nie tylko w taki radosny sposób, sprawia też, że czasem czerwienimy się z zakłopotania. Jedna z takich chwil szczególnie zapadła nam w pamięć.
Kiedyś pisałam tutaj już, że w języku migowym nie miga się imion, lecz osoby nazywa się zgodnie z ich cechami charakterystycznymi. Tym sposobem Franio otrzymał przydomek 'wesołek'. Nasz wesołek sam nadał przydomki swoim dwóm terapeutkom - pani Ewelinie z PZG, która została 'burzą' i pani Monice z Prodeste. Taaa...i tu dochodzimy do sedna sprawy. Jak Franio nazwał panią Monikę? .... 'stara'... Sama pamiętam, że jak miałam kilka lat, ludzie trzydziestokilkuletni wydawali mi się być bardzo, bardzo starzy, ale ja o tym tylko MYŚLAŁAM! Wiecie jak wygląda formułka powitalna przed terapią w Prodeste?
- Dzień dobry, Franiu.
- ............. (jezu, nawet nie jestem w stanie tego napisać... masakra!!!!!:)
Dobrze, że pani Monika jest osobą o dużym poczuciu humoru;-)

Czy już pisałam, że mamy świetnych sąsiadów? Wiedzą, że krasnal bardzo boi się np. dźwięku wiertarki i zawsze konsultują czas wiercenia z nami. Ostatnio, tuż przed świętami przyszedł sąsiad ze smutną miną i pytaniem, czy może powiercić, bo półka się obluzowała. Pan mąż powiedział, że oczywiście tak, ino, jeśli może prosić, to żeby to była zwarta akcja a nie jedna dziura na pół godziny. Wiercenie odbyło się. Na drugi dzień sąsiad (ma synka młodszego o pół roku od Frania) spotkał pana męża i relacjonuje przebieg akcji ze swojej strony ściany - po bodaj trzech dziurach mały Karolek powiedział do taty:
- Jak tak dłużej będziesz wiercił to przyjdzie tata Frania i cię zbije!
Hm...pan mąż uchodzi chyba za dzielnicowego zakapiora;-)

Na zakończenie nagranie z początku grudnia, z przedszkola - Franioskoczek. Tak zaczyna skakać dziecko, które miało nie chodzić. Tak, w wieku 4 lat i 4 miesięcy, ale czas się nie liczy. Liczy się radość Franuli.

I tak oto, nieco chaotycznie - dokładnie tak samo jak wygląda nasze codzienne życie - popełniam ostatni wpis w tym roku.

Niech nam się Wam wszystkim darzy w nowym roku.


Ps. I niech się uda wydać książkę i niech znajdą się sponsorzy, dzięki którym będzie ona darmowa.