Rozważania o dasiach i niedasiach

Taka nagroda za wyjście z grupą na plac zabaw

Doby na ten przykład wydłużyć nie da się. 
Z tej niemożności wynikają także inne niedasie - dlatego wpisów na blogu będzie teraz trochę mniej. Werbalną energię trzeba wszak skanalizować w książce, że tak powiem.

Dziś będzie kilka tematów na raz, bo zaległości trochę się narobiło.

W ubiegłym tygodniu podczas wyjazdowej wizyty lekarskiej patrzyliśmy w zachwycie na zachwyt pani doktor nad Franiem - bo tak pięknie daje się badać (no ba, Franek to fan badań, lekarzy, tabletek, syropów, wszelkich utensyliów i sprzętu medycznego, poza strzykawkami), bo taki komunikatywny i cierpliwy. 
Na koniec wizyty usłyszeliśmy: Wy go z tego wyciągniecie.
Zdanie to wprawiło mnie w osłupienie. Może dlatego, że nie zastanawiamy się nad tym, czy wyciągniemy i z czego i czy w ogóle (za dużo zmiennych i znaków zapytania), a może dlatego, że po raz pierwszy usłyszeliśmy takie słowa z ust lekarza? Sama nie wiem. 
Nie wychodzi mi to z głowy od tygodnia.
Kto wie, co będzie. Pażywiom, uwidim.
Ważne, że dawki prochów zwiększać nie trzeba a kolejna wizyta wyjazdowa w wakacje dopiero.



W temacie komunikacji - wczoraj Franula opowiedział w przedszkolu swojej nauczycielce wspierającej, cioci Ewie, że dzień wcześniej mama obcięła mi włosy, że Natki przy tym nie było i że on płakał (!).  Takie cuda komunikacyjne, panie.

Franek ćwiczy nas w cnocie cierpliwości - trochę się już przyzwyczailiśmy, ale tylko trochę. Całe szczęście Krasnal co jakiś czas pokazuje, że warto czekać. Wczoraj Francyś po raz pierwszy wyszedł z grupą z przedszkola na plac zabaw!!! Tyle miesięcy starał się przemóc, by przekroczyć próg drzwi na tyłach szkoły (przedszkole jest na drugim piętrze, poniżej znajduje się szkoła). Ileż pracy nad tym jednym krokiem było. I udało się! Może nie do końca czujecie, o co chodzi - o te trudne do przełamania schematy autysty. Przecież do przedszkola wchodzi się i wychodzi tylko jednymi drzwiami, przejście przez inne drzwi, to prawdziwe wyzwanie. 
Pół roku.
Tak samo długo trwało Frankowe dorastanie do zdjęcia rajtek na ćwiczeniach z 'wujkiem Radkiem'. 

Ale czasem zdarza się coś takiego, że człowiek rodzic zastanawia się, co dalej, jaki kierunek obrać i czy ten obrany jest właściwy, coś, co sprawia, że z takim mozołem budowany spokój i pewność w słuszność działań trafia szlag. I to mimo, że się wie, że trzeba pracować, cierpliwie czekać i nieustannie mieć nadzieję, że praca przyniesie owoce.
Zaczynaliśmy pracę na komunikacją z Franiem od jeszcze, potem było daj. Gdy Krasnal do perfekcji opanował to ostatnie i generalnie mocno poszedł do przodu w rozwoju, postanowiliśmy nauczyć go, że gdy czegoś chce, powinien o to poprosić. O ile daj jest dość proste do powiedzenia i pokazania (da + gest wyciągniętej ręki) o tyle z proszę już tak łatwo nie jest. Franula nie jest w stanie nic powiedzieć, miga sam gest proszę. Jest on prosty, ikoniczny, jak to mądrze się mówi - złożone dłonie jak podczas błagania. Chłopak nauczył się (nomen omen) migiem i zrozumiał, że gdy mu bardzo na czymś zależy, skuteczniej jest poprosić zamiast mówić da (bo większa jest szansa, że zachwycony rodzic da czekoladkę lub ciasteczko). Uwag o "chińskim sprzedawcy jaj" nie popełniamy. 
Więc o co chodzi? 
O to, że rozkłada nas na łopatki widok Frania w ten sposób proszącego o wszystko swoich rówieśników. W przedszkolu dzieciaki są przyzwyczajone, rozumieją Franca i reagują bez problemu. W razie czego pomocą służą Franciowi ciocia Matyna lub ciocia Ewa - nauczycielki wspierające.
Ale nie wszystkie dzieci rozumieją Krasnala. 
Zastanówmy się - co robi dziecko, gdy chce od innego dziecka wziąć zabawkę? MÓWI mu to, czasem krzyczy a jeśli rówieśnik jest odwrócony do niego plecami, klepie po ramieniu i mówi, że chciałby zabawkę. Albo po prostu zabiera mu ją - kto pierwszy/silniejszy ten lepszy, prawda? 
Co w takiej sytuacji robi Franek? Stoi ze złożonymi rączkami i prosi... Często prosi rówieśnika odwróconego do niego plecami (tu już się kłaniają zaburzenia teorii umysłu), czasem nawet chciałby wziąć zabawkę, ale nie jest tak szybki i sprawny jak jego rówieśnicy. Ten widok jest bardzo, bardzo trudny dla nas. Dał mi ostatnio tak po oczach i głowie, że długo pozbierać się nie mogłam..
Czy więc robimy dobrze ucząc Franka, że trzeba zawsze mówić proszę nie daj, że trzeba w ogóle mówić a nie od razu zabierać zabawki? Ale z drugiej strony czasem trzeba umieć po prostu wziąć to, czego się pragnie nie czekając na pozwolenie... Życie to nie bajka, prawda?
Jak znaleźć złoty środek przeskakując przy okazji wszystkie ograniczenia Frania? W końcu chcemy, żeby był samodzielnym człowiekiem..