Zaczynam wyjaśniać - nasza rewolucja

Franio szaleje u cioci Bożenki - naszej sąsiadki

No właśnie. 
Chyba nadszedł czas.
Jestem po rozmowie z szefostwem, powiedzieliśmy w rodzinie, wielu znajomych też już wie, więc czas powiedzieć publicznie o naszych decyzjach. 
Zdecydowaliśmy się wyprowadzić. Żyjemy w przepięknym  miejscu, widok za oknem zapiera dech w piersiach, lecz ten widok nie uzdrowi Frania. Niestety.
Pierwszym krokiem jest sprzedaż domu.
To była i jest ogromnie trudna decyzja.
Wprowadziliśmy się tu na goły beton, powolutku dopracowywaliśmy każdy detal - żadnej prowizorki. Podczas budowy nadzorowaliśmy każdy etap - w końcu budowaliśmy dom na całe życie. To miał być azyl dla naszych dzieci. Ich miejsce, do którego zawsze będą wracać. Takie nasze miejsce na ziemi. Ale to tylko grafomańska filozofia, prawda? Przecież to mury tylko. A mury i nawet najpiękniejszy widok za oknem nie pomogą Franiowi.



We mnie myśl o sprzedaży domu kiełkowała od dawna. Nasza rodzina to jednak nie tylko ja. Nie tylko Franek. Jest nas czworo. Natka nie może być ciągle poszkodowana, bo..Franek. Niekończące się wyjazdy, konsultacje, badania.. To nie jest normalne życie. Nie mamy już siły na to. Nie wspomnę już o ogromnych kosztach finansowych na paliwo, noclegi..
Chcemy w tej naszej nienormalności stworzyć namiastkę normalności - nie spędzać połowy życia w aucie i hotelach, nie chcę, aby Natka ciągle nocowała u koleżanek - dzięki Bogu mamy cudownych znajomych i przyjaciół, ale...ile to ma trwać? Jak długo tak można?

Diagnoza z Prodeste pomogła nam tylko w podjęciu decyzji..
Zaraz po powrocie ze świąt umieściliśmy ogłoszenie o sprzedaży domu. 
Ostatni miesiąc to ciągłe  rozważania, rozmowy z Natką..bardzo trudny czas.


Po tygodniu od podjęcia decyzji mieliśmy już kupca. 
Cieszyliśmy się przez łzy... Chcieliśmy szybkiego chirurgicznego cięcia. Dziś dowiedzieliśmy się, że nasz kupujący nie dostał kredytu. Zapowiada się więc na długie grzebanie szydełkiem w bolącym zębie. Obecny stan zawieszenia nie wpływa dobrze na nikogo z nas.
Niemal miesiąc po podjęciu decyzji mogę napisać, ze jest nam bardzo bardzo ciężko. Nie chodzi o mury, lecz o ludzi - naszych cudownych sąsiadów, znajomych, przyjaciół.. Nie jesteśmy typami aspołecznymi więc naprawdę jest nam łatwo. Ciągła huśtawka emocjonalna i niepewność - czy dobrze robimy? Czy to na pewno najlepsza decyzja? Czy nie ma innego wyjścia? Nie wiemy tego. Mamy tylko nadzieję, że nigdy nie będziemy jej żałować.
Cały czas powtarzam sobie, że przecież wiemy dlaczego podjęliśmy taką decyzję. Franio tylko raz będzie miał 3, 4 lata. Ten czas, tak ważny dla niego, nigdy już nie wróci. Jesteśmy ciągle razem jako rodzina i to jest najcenniejsze. Tak sądzę.


Teraz, gdy to wszystko napisałam, brzmi to przerażająco banalnie. Ale nie jest banalne. To zmiana całego naszego życia. Franuś niewiele z tego rozumie, my rozumiemy wszystko a i tak jest nam ogromnie trudno. Najtrudniej ma Natka - dla niej to zmiana całego życia. Wierzymy, że uda się nam znaleźć przyjazne miejsce do życia, w którym Franio otrzyma odpowiednią pomoc, w którym nigdy więcej nie usłyszymy "proszę przyjść jak dziecko skończy 3 lata" / "proszę przyjść jak dziecko skończy 4 lata" / "dla takich dzieci u nas nie ma specjalistów" itd. Wierzymy, że Natalka znajdzie koleżanki, oswoi nowe kąty i miasto. Oby.. Cały czas myślimy nie tylko o Franiu, lecz także o niej.


Oby to tylko była dobra decyzja - dla Natki, dla Frania, dla nas wszystkich. Mamy nadzieję, że jakoś sobie wszystko poukładamy. 


Chyba mało składne to, co napisałam, ale jakoś szybko noc się zrobiła. Czas iść spać, choć o sen jakoś trudno teraz.