Diagnoza - jeszcze słówko

Franio lodożerca wczoraj:)

Dziękuję za wszystkie komentarze pod ostatnim moim wpisem, za maile, smsy i wpisy na forum.

Wasze opinie: „nie, to wszystko pomyłka, Franio jest przecież taki słodki” wywołały uśmiech na mojej twarzy:) Franek ma cudownych, prawdziwych Przyjaciół! My też:)

Kochani, prawda jest taka – jak już napisałam w komentarzu do poprzedniego wpisu – że nie zamieszczam tu nagrań z bardzo problematycznych sytuacji z Franiem. I nigdy tego nie zrobię. Nagrania te dostał do analizy zespół terapeutyczny – był to w sumie około godziny filmików.

Jesteśmy laikami, tylko zwykłymi rodzicami, ale widzieliśmy, że z Franiem zaczyna się coś dziać. Wielokrotnie, ale też bez podawania wielu szczegółów, pisałam tu o tym. Gdyby to był tylko jeden objaw... Terapeuci poskładali wszystkie elementy układanki i wyszedł im obraz Frania, jaki wyszedł.

Nie ma co zaprzeczac, wypierać prawdy. Ten okres mam za sobą. Teraz pokornie przyjmuję do wiadomości zdanie fachowców. Naszym zadaniem nie jest buntowac się i tupać nogami, płakać, żalić się, gorzknieć i Bóg wie co jeszcze, lecz pomóc krasnalkowi.

Nie złościcie się, że tutaj nie opisywałam szczegółowo wszystkich problemów Frania. Wiele tych kwestii jest bardzo intymnych, poza tym ten blog to jest po prostu forma terapii dla naszej rodziny. Czasem po prostu nie da sie opisać wszystkiego. Wy widzicie zdjęcia cudownego uśmiechniętego małego psotnika, my patrzymy na niego trochę Waszymi oczami i baaaardzo nam to pomaga. Nawet jego wieczne wymioty pomaga znieść... Sami opisujemy tu „pawienie” tak trochę żartobliwie, ale to wcale nie jest zabawne.. Każde wejście w nowe miejsce to dla nas ogromny stres. Spojrzenia ludzi, ich komentarze – czemu on wymiotuje, tak płacze, uspokójcie go! A dlaczego to, dlaczego tamto itd. Mam ochotę czasem wrzasnąć na ludzi obok, albo wgryźć się w tętnicę szyjna najbardziej oburzonej i zniesmaczonej wymiotami Frania osoby, ale...czemu ci ludzie są winni? Niczemu.

Terapeutka powiedziała mi wczoraj że CZR to nie grypa, nie da się z tego wyleczyć, ale można nauczyć dziecko funkcjonować w społeczeństwie. Mamy też szczęście, że Frania zaburzenia nie są bardzo głębokie. Pani terapeutka powiedziała też – jak pisałam w komentarzu do ostatniego posta – że CZR to ogromny worek, do którego wrzuca się mnóstwo zaburzeń. Prosiła, abyśmy nie oczekiwali od niej informacji, jaki typ zaburzenia ma Franio, bo temu służy diagnoza kliniczna prowadzona przez psychiatrę. Nam ona teraz nie jest do niczego potrzebna. Czy to CZR typu 'A' czy 'B' jest bez znaczenia, w tej chwili najważniejsze jest prowadzenie terapii. Powiedziała też, ze diagnozę zrobiliśmy w najlepszym momencie, że Franio jest jeszcze malutki i naprawdę można mu bardzo pomóc.

Czeka nas kolejna rewolucja, ale wierzę, że damy radę. Przy Waszym wsparciu.

Ostatnie 7 miesięcy było bardzo trudnych dla nas – najpierw słuch, potem problemy hematologiczne, niedoczynnośc tarczycy, teraz CZR. Aż boje się umawiać okulistę..

Piszecie, że wszystko pewnie przez słuch. Wczoraj usłyszałam (a w grudniu to samo powiedziała nam dr Łada), że gdyby problemem Frania był tylko słuch, to by był mały problem. Sprawa jest bardziej złożona.

Dzisiejsza noc była bardzo bardzo trudna. Franek budził się co chwile, rozglądał po nieznanym otoczeniu płakał... Ledwie patrzymy na oczy, bo i wczorajszy dzień dla nas do łatwych nie nalezał.

Dlatego wybaczcie chaos w tym wpisie. Chciałam tych kilka słów jeszcze dopisać zanim dalej ruszymy w drogę.

Jedziemy prosto do Szczecina na święta do mojej siostry.

Mam ogromną nadzieję, że trochę odsapniemy, naładujemy akumulatory.

Wczesnym wieczorem postaram się zamieścić skan diagnozy. Może przy okazji spostrzeżenia tam zawarte przydadzą się też innym rodzicom?

Dziś już Wielki Czwartek.

Wypada więc wreszcie złożyć życzenia świąteczne.

Kochani, życzymy Wam spokojnych, rodzinnych Świąt Wielkanocnych.

Nadziei, dużo nadziei...

I jeszcze raz dziekujemy, ze jesteście przy nas.