Diagnoza kliniczna

Ubiegły tydzień, 9 rano, jeszcze jedno przeciągnięcie się
przed zajęciami z ciocią Eweliną

Czy można z czasem przyzwyczaić się do odbierania diagnoz dziecka, wysłuchiwania od lekarzy wieści, na które nie było się przygotowanym, lub liczyło się na coś innego?
Nie można.
Niestety.
Dziś otrzymaliśmy wynik diagnozy klinicznej Frania. 
Na opis poczekamy jeszcze z miesiąc, ale zaświadczenie lekarskie dostaliśmy już dziś.

Sądziłam, tak szczerze powiedziawszy, że pan doktor spojrzy na nas z politowaniem i powie, że Franek ma ino spektrum autyzmu i to takie lajtowe, kilka cech i tyle, ze mamy spadać do domu i nie zawracać głowy zapracowanym ludziom.

Nic z tego.

Zespół obraduje a my czekamy na wynik

W trakcie rozmowy z nami, jakąś godzinę przed przekazaniem nam diagnozy spytał się:

- Jaki jest Państwa stosunek do autyzmu?

Wzruszyłam tylko ramionami i powiedziałam

- Normalny.

W końcu to nie jest nasz problem, prawda?

Jest. Niestety jest.

Autyzm dziecięcy. Żadne spektrum, żadne lajciki i wymysły.

Do tej pory mam gule gardle i ryczeć mi się chce.

Lekarz powiedział nam, że w sytuacji Frania są dwa duże plusy:

1. zmiany w jego zachowaniu wychwyciliśmy bardzo szybko i dość szybko została wdrożona terapia (pół roku temu na podstawie diagnozy funkcjonalnej, w której był zapis o cechach autystycznych)

2. Franio nie jest upośledzony umysłowo, co po jego przejściach wcześniaczych wcale nie było/jest taką oczywistością. Mały rozwija się poznawczo dobrze a dzieci sprawne intelektualnie radzą sobie z autyzmem lepiej. Tyle pan doktor.

Dla nas plus jest jeszcze jeden – jesteśmy tu, gdzie jesteśmy. Dziękuję Bogu, że się udało nam przenieść.. Franuś potrzebuje teraz intensywnej terapii.

Na razie jeszcze trawię w sobie diagnozę, jeszcze chyba nie do końca wierzę.

Patrzę na Frania i mówię sobie, że to niemożliwe..

Cholera..możliwe..

Niby taki sam nasz krasnal ale jakiś taki inny..

Żadna orbita, tkwimy w samym centrum tej rozpierduchy.
Pierwszy raz odkąd się urodził Franio zaczęłam się zastanawiać nad jego przyszłością... I bać..

Wieczorem już w nowym mieszkaniu

Lekarz powiedział, że dobrze, że Franio trafił swojego czasu do IMiDu, przynajmniej ma porządną diagnostykę. Rodzice dzieci, które urodziły się jako zdrowe otrzymując diagnozę muszą dopiero ruszyć do boju i przeprowadzić całą diagnostykę neurologiczną, genetyczną, metaboliczną. To wszystko za już Franiem. 
Dzięki temu też lekarz miał pełny obraz krasnalka.

Rozmawiałam po południu z Franiową doktor Dorotą z IMiDu, ona potem zadzwoniła do naszej dr neurolog. Słowa naszej dr dźwięczą mi ciągle w uszach. Powiedziała mi, że Franio był od początku bardzo dzielny, tyle walczył o każdy oddech, dał radę mimo że jego gardło było tak opuchnięte od intubacji, że nie można było założyć rurki, przeszedł kilka reanimacji, więc teraz też NA PEWNO mu się uda. 
I że ona wierzy w niego.

Dobrze usłyszeć takie słowa od lekarza.

Dzisiejsza kolacja Frania - cytryna
MNIAM:)

Jutrzejsze zajęcia z SI odwołaliśmy. Potrzebujemy kilku dni oddechu po tym dwudniowym maratonie.

Dziś kolejny raz przeprowadziliśmy się.

Chwilowo dość mamy atrakcji.

Chyba trochę to bez sensu, że mną tak ruszyło, co? W końcu powinnam być przygotowana na tę diagnozę...chyba.

Ps 1. U otolaryngologa wczoraj było w miarę. Krasnalek się spłakał, biduś kochany, ale pani doktor była bardzo uważna i cierpliwa. Zrobiła wszystko, by Franio jak najmniej się stresował.

Ps 2. Dziękuję Wam z całego serca za piękne komentarze pod tekstem o Natalce. Pokażę je jej 1.XI – w jej 12 urodziny. Jestem pewna, że będzie to dla niej bardzo wzruszający prezent.