Post scriptum do wczorajszego wpisu

Przede wszystkim dziękuję Wam za cudowne komentarze.

Czy Wy w ogóle wiecie, jak ważne jest takie wsparcie? Wiecie, na bank wiecie, dlatego piszecie, prawda? Dziękuję Wam.

Taaaaak, wszyscy macie rację: mamy najbardziej uśmiechnięte dziecko na świecie nie podlegające żadnym normom. W szczególności tym lekarskim;-)

Akceptacja Waszej diagnozy przychodzi mi z ogromną łatwością:)

Dostałam dziś maila z pytaniem, dlaczego jestem zaskoczona diagnozą – co według mnie wykluczało autyzm, jakich objawów brakowało. Odpowiedź jest krótka – matka wykluczała autyzm. Po prostu. Doktor matka była pewna, że synek nie jest dzieckiem z autyzmem. Czyż to nie jest wystarczające uzasadnienie?..

Gdy w kwietniu otrzymaliśmy diagnozę funkcjonalną, w której była mowa o całościowych zaburzeniach rozwoju, tj. zaburzeniach ze spektrum autyzmu, byliśmy zdruzgotani. Jakoś się pozbieraliśmy, bo to w końcu były tylko zaburzenia ze spektrum. Dla mnie oznaczało to kilka cech i tyle. Podjęliśmy terapię żeby powalczyć z tymi cechami. Sądziłam, że diagnoza kliniczna potwierdzi ową „orbitę problemu”.

Pamiętam jak w lecie prowadziłam z Kasią, mamą Miłosza, długie rozmowy – pediatra podejrzewał, że Miłosz ma autyzm. Kasia opisywała mi objawy a ja ją uspokajałam - „Przestań, jaki autyzm? Franek ma podobnie, niektóre zachowania są jeszcze bardziej nasilone! To żaden autyzm!”.

Taaaaaaaaaaaak, największy problem ma bez wątpienia mama.

Z każdą godziną jednak zdaje się on być coraz mniejszy.

Myślę, że nie można od żadnego rodzica wymagać, aby zaakceptował taką diagnozę w 5 minut. Jeśli tak by było, to...ehm...z takim rodzicem chyba nie wszystko jest w porządku.

Franek nas przed te trzy lata trochę przeczołgał, więc i matka potrzebuje ciut więcej czasu.

Wiem - nazwany został kolejny problem, z którym walczymy.

Zetrzemy gada w pył, to jasne przeca, ale ja muszę się do tej walki uzbroić.

Franek ma autyzm.

Kurczę..

Powtórzę to sobie jeszcze kilka razy i w głowie się poukłada.

Rozmawiałam dziś z mamą Antosia, z którym Francik będzie miał terapię w Prodeste. Dowiedziałam się od Antosiowej Mamy, że ona już dawno wiedziała, że nasz synio to kosmita w 100%, żaden orbitowiec. Widziała jednak, że ja nie chcę tego wiedzieć.

Tak, ta diagnoza zabrała mi złudzenia.

Gosia spytała także, kto prowadził diagnozę. Odpowiedziałam. 
Moją odpowiedź skwitowała krótko:

- No to możesz być pewna, że diagnoza jest trafiona w punkt.

Potem zadzwoniła do mnie Franiowa Ciocia.

- Czytałam.

- Nooooo

- I jak się z tym czujesz?

Powiedziałam jej, że trudno mi zaakceptować diagnozę, że zawsze sądziłam że największym problemem będzie ucieczka przed mózgowym porażeniem dziecięcym a tu taka „niespodzianka”, że się boję itd.

- A wiesz, że ja mam autyzm?

….............

Zatkało mnie. Jak to? Spotkałyśmy się kiedyś przy okazji naszych wypraw w Polskę z Franiem, rozmawiałyśmy, śmiałyśmy się.. NORMALNIE
Ciotka ma autyzm????

(Ciooootka, jeszcze raz dziękuję Ci za tę długą rozmowę).

Teraz tak sobie myślę, ze przy każdej diagnozie reagowałam podobnie – gula w gardle, łzy, chaos w głowie, potem czytałam wszystko, co mi wpadło w ręce, żeby lepiej poznać wroga i zabieraliśmy się do pracy.

Teraz będzie łatwiej. Jesteśmy już na właściwej drodze.

***

Na koniec, dla potomności, poemat wspaniałej ciotki Edzi, zamieszczony w komentarzu do ostatniego wpisu.

Edziu, dzięki Tobie wczoraj się uśmiechnęłam!!!!:)

Autyzm, jak auto da się prowadzić
masz kogo słuchać,
kogo się radzić.

Franio Waleczny ruszy w obroty,
zmieni dwa biegi, znikną kłopoty.

Stacja Prodeste to diagnostyka, 
wszystko z zakresu działań silnika.

Ruszy z kopyta, bo jest Wspaniały,
tak Go nazwano, kiedy był Mały:)
Zrobi dwa bruumy, ze trzy szlifierki, 
Ojca posadzi wprost do szoferki,
za nimi Natka, na końcu Matka.

Tak zespołowo , bo w każdym razie,
przemkną przez trudy na pełnym gazie.

Gdy już dojadą do stacji szkoła,
Matka zrozumieć tego nie zdoła.
Jak to się stało,że już syneczek, 
ma dwie uwagi, kilka bójeczek?

Taki był Mały i autystyczny,
a wyrósł z Frania chłop fantastyczny:)