Natalia

Gdy rodzi się dziecko chore, lub gdy dotyka go choroba czy niepełnosprawność po kilku latach życia, wszyscy wokół współczują, troszczą się, martwią przede wszystkim o to dziecko. Jest to absolutnie naturalne. Na kolejnym miejscu jest matka. To też jest zrozumiałe. Rzadziej myśli się i mówi o uczuciach ojca, który przecież też bardzo przeżywa to, co się dzieje z jego synem/córką. 

Rodzeństwo jest tak naprawdę kompletnie zapomniane.

Czy to znaczy, ze choroba jednego dziecka nie dotyka jego rodzeństwa?

Nic bardziej mylnego.

Franio urodził się, gdy Natka miała 9 lat.

W jej klasie rodziły się zdrowe donoszone bobasy, koleżanki i koledzy rozpływali się w zachwycie nad siostrami/braćmi.. Gdy Natula dowiedziała się, ze jestem w ciąży, popłakała się z radości... 
Własnie teraz zdałam sobie sprawę z tego, że tak naprawdę nie wiem, jak ona dalej przeżywała fakt, że ma się jej urodzić braciszek. Chyba gdy pierwszy raz dostałam obuchem po głowie po telefonie genetyków z informacją, że istnieje bardzo wysokie ryzyko, że Franio będzie dzieckiem z ZD, kompletnie zamknęłam się na Natalię i skupiłam na Franiu. Potem były kolejne moje pobyty w szpitalu, Natka zostawała w domu sama z tatą.

Gdy urodził się Franio we mnie włączył się atawizm „ratować najsłabsze w stadzie”. Całe dnie spędzałam przy Franiu w szpitalu a po przeniesieniu małego do Kliniki AM, przeprowadziłam się za nim do Wrocławia.

Gdy Franio skończył rok pojechałam z krasnalkiem i Natalką na turnus rehabilitacyjny. Nareszcie po roku byłyśmy razem. Któregoś wieczora, gdy Franio już spał, zaczęłyśmy rozmawiać. Wreszcie!

Okazało się, że Natalka ma ogromne problemy, że to nie jest tak, że skoro ona jest zdrowa, skoro tata jest przy niej, to wszystko jest dobrze. Nic nie było dobrze. Ona bardzo bardzo bała się o Frania, nie wiedziała, co przyniesie przyszłość, czy on przeżyje, czy ja jeszcze do niej wrócę, jak będzie dalej wyglądało nasze/jej życie... 
Nasze dziecko w ciągu roku straciło fundament, na którym opierało się jej całe życie...

Próbowaliśmy pomóc Natalii na wszelkie sposoby. Zwróciłam się do PPP z prośbą o psychologa dziecięcego dla niej. Zostałam odesłana z kwitkiem. Postanowiliśmy jej pomóc sami. To był bardzo trudny czas. Przywrócenie równowagi psychicznej i poczucia bezpieczeństwa kosztowało nas ogromnie dużo pracy nad Natalią.

Wybaczcie, ale nie mogę pisać o szczegółach, ponieważ są to sprawy bardzo intymne i sądzę, że Natka nie chciałaby, abym pisała o tym publicznie. Na pewno to rozumiecie.

Gdy zaczęło być w miarę dobrze, powiedzieliśmy Natce, że musimy się wyprowadzić, żeby zapewnić Franiowi odpowiednie leczenie i terapie. Wiedzieliśmy też, że życie w ciągłych rozjazdach nie pomaga Natalii (nasza nieobecność na ważnych szkolnych wydarzeniach, częste nocowanie Natki u koleżanek itd.) i to także podkreślaliśmy w rozmowach z nią. Do tego zdiagnozowanie ASD u Frania było dla nas naprawdę dużym ciosem - sądziliśmy, że jesteśmy już na ostatniej prostej, że to, co najgorsze już za nami, a tu się okazało, że prawdziwe wyzwanie dopiero przed nami.

Dużo rozmawialiśmy z Natalią, absolutnie nie chcieliśmy podejmować decyzji sami. Przedstawialiśmy przeprowadzkę jako szansę dla naszej całej rodziny. Przecież jak z Franiem będzie lepiej, to życie nas wszystkich się zmieni na lepsze.

Rozmawialiśmy, tłumaczyliśmy...były łzy i pytania dlaczego - w końcu to było jej całe życie! W sumie dość szybko usłyszeliśmy od naszej kochanej dziewczynki: 

- Ja wszystko rozumiem.

Znowu.

Znowu MUSIAŁA wszystko zrozumieć.

W tym wszystkim mieliśmy ogromne szczęście, ze Natalia miała mądrych i wrażliwych nauczycieli w swojej szkole. Zawsze mogłam zadzwonić do byłej i ówczesnej wychowawczyni Natki, porozmawiać, spytać o radę, poprosić o pomoc. Naprawdę mieliśmy poczucie, że w 100% możemy liczyć na wsparcie szkoły. Za to jestem ogromnie wdzięczna.

(Pani Beato, pani Moniko, jeszcze raz dziękujemy z całego serca).

Natalia jest bardzo wrażliwą i mądrą dziewczynką. Wiem, że narodziny Frania i walka o jego życie i zdrowie bardzo ją naznaczyły. Nie będę już nawet pisała, że w takich sytuacjach cała rodzina powinna liczyć na wsparcie psychologiczne, bo...chyba za wiele mi się marzy.

Bardzo chcemy, aby Natalia nie miała poczucia, że coś traci przez Frania. Chcemy, by wiedziała, że jest dla nas tak samo ważna jak on.. To jest szalenie trudny temat..

Nie byliśmy psychicznie przygotowani na to, co się wydarzyło po urodzeniu się krasnalka. Chcę wierzyć, że popełniliśmy w stosunku do Natki minimum błędów i że ona wie, jak bardzo bardzo ją kochamy..

Ps. Ten post dałam najpierw Natalii do przeczytania. Bez jej akceptacji nie opublikowałabym go.

Pod moim tekstem Natka dopisała:

Chciałam dodać że dobrze ze się przeprowadziliśmy ponieważ Bolo tez troszkę cierpiał z powodu naszej nieobecności :D

Ciąg dalszy dopisku natki pozostawię dla siebie..;-)