Franio opowiada

Komunikacja à la Franek, czyli

bardzo niewerbalny sposób wyrażenia
miłości do lodzików:)

Dzisiaj podczas zajęć w Prodeste Franula opowiadał pani Joannie o sobie. 
Można by się zastanawiać, jak to jest możliwe, skoro krasnal nie mówi. 
To jest możliwe. 
Będą dowody:)

Komunikacja alternatywna to nie tylko gesty ale i znaki graficzne - my stosujemy piktogramy (Makaton także ma swoje znaki graficzne, jednak Franula od początku jest prowadzony piktogramami, więc przy nich zostajemy).
Gdy pani Joanna pokazała nam, co też nasz synek o sobie mówi, naprawdę siedliśmy z wrażenia... W zakresie komunikacji Franula w ciągu ostatniego roku zrobił taaaaki postęp, że to się po prostu w głowie nie mieści.
Powtórzę po raz setny: głęboki ukłon w stronę Prodeste. Dzięki terapii skrojonej na frankową miarę, Krasnal nauczył się wielu umiejętności, które jeszcze trochę ponad rok temu wydawały się nam być kompletnie poza jego zasięgiem. Jedną z nich jest komunikacja.
To podstawa. 
Jak będzie z mową, zobaczymy. Najważniejsze jednak, że Franulka mówiąc bez słów potrafi przekazać to, co chce przekazać.


Oto dzisiejsze Franiowe opowieści:

Muchy są dla Franuli dużym problemem - kiedyś o tym napiszę.

Franulka od jakiegoś czasu już odróżnia dorosłych od dzieci, chłopców/mężczyzn od dziewczynek/kobiet
 - informuje nas kilkanaście razy dziennie używając odpowiednich znaków, kim jest on sam, kim mama i tata oraz otaczający nas ludzie. Przekazywanie nam tych informacji sprawia mu ogromną frajdę.
Krasnal bardzo bał się trampoliny, ale tylko małej, znajdującej się zazwyczaj w gabinetach rehabilitacyjnych. Od bardzo niedawna trampolina nie budzi już strachu w krasnalu - tu z kolei pokłon w stronę 'wujka Radka':)
Poniżej dowód - zdjęcie z dzisiejszych zajęć

Ta wypowiedź w ogóle nas nie dziwi:)

Ta też nie:)
Ale jak pięknie Franio wyraził swoje uczucia!!
Krasnal jest zły, gdy nie wolno mu bawić się autkami:)

Na turnusie zimowym dowiedzieliśmy się podczas warsztatów dla rodziców, jak ważne jest nazywanie uczuć dziecka. Od tej pory, gdy Franio jest smutny, płacze, jest wesoły czy zły mówimy:
- Rozumiem, Franio jest zdenerwowany/smutny itd.
Chyba zaczyna to przynosić owoce.

Franula opowiadał także pani Joannie, co ona ma narysować. I tak powstał ten oto rysunek:

Taką to opowieść wymyślił Franiutek. Ważne przy tym były terminy mały, duży, daleko, blisko - taaak, ćwiczymy stosunki przestrzenne;-) 
Z rysunku jednoznacznie wynika, jakie wrażenie wywarła na Franiu niedzielna próba wejścia do kościoła (wszedł na minutkę, ale wszedł!). I chyba z tej wizyty zapamiętał starszą panią, która powolutku trzymając się barierki wchodziła do kościoła po schodach. A rowery? Czyżby krasnalek chciał udać się na kolejną wycieczkę rowerową? Rzeka zaś to zapewne Odra - Franula uwielbia na nią patrzeć. Dziś gdy przejeżdżaliśmy przez most zaczął płakać pokazując paluszkiem na rzekę - spytaliśmy, czy chce iść na spacer nad rzeką. Odpowiedź brzmiała 'tiiiiiiiiii'.
Dużo myśli kłębi się w tej malutkiej główce.


Żegnamy się zdjęciem z dzisiejszych fikołków u 'wujka Radka'. Już niedługo popełnię opowieść o wujkowych metodach pracy z krasnalem;-)