Majówkowo

Podczas majówki postanowiliśmy choć na tych kilka dni wyłączyć się z codziennego życia. Pojechaliśmy na cztery dni do rodziny. 
Ta przerwa była nam ogromnie potrzebna - z dala od codzienności, zabiegania, miliona obowiązków i...gotowania obiadów;-)
Spacerowaliśmy, rozmawialiśmy, jedliśmy (za dużo), śmialiśmy się i obserwowaliśmy Franka. To była radość największa. Jak na dłoni widać było zmiany w zachowaniu krasnala - rok temu, podczas ostatniej wizyty w dziadków, krasnal dużo płakał, wymiotował... Wszystko było problemem. Teraz Franula był jednym wielkim uśmiechem. 
Ulga, spokój i radość - te trzy słowa chyba najlepiej opisują nasze odczucia.

Franula w ciągu tych czterech dni zrobił kilka rzeczy po raz pierwszy w życiu.  Jedną na bank zachwycony będzie Franiowy 'wujek Radek'. Może nawet bardziej niż my? Jeszcze mu o Franiowym wyczynie nie mówiliśmy.

Pierwszy w życiu tor przeszkód pokonany!
Była nagroda od dyrektora toru;)

Frankosaper:)
Hełm ważył chyba z 5 kg! Pestka
dla Frania - co wieczór zasypia
 pod kołderką obciążeniową;-)

Krasnal pierwszy raz w życiu prowadził pieska na smyczy, co wzbudzało jego dziką radość. To znaczy radość była i u Puszka i u Frania, większa chyba jednak u Franuli.
Po raz pierwszy w życiu także nasz smyk karmił pieska - 
tu radość zdecydowanie większa była u psiurka;-) 
Puszek zaś tak się rozbrykał, że po dwóch dniach sam się częstował jedzeniem z Frania rączki:)


3 maja po południu poszliśmy wraz z rodziną na festyn. Było już dość mało ludzi - taka przełomowa pora pomiędzy południowymi harcami a wieczornymi wygibasami - więc dla nas super. 

Wszyscy poszli pod scenę podziwiać śpiewającą Franiową kuzynkę, Asię, a ja z krasnalkiem poszłam w głąb parku, gdzie były przygotowane różne atrakcje dla dzieci. 
Franula trochę posiedział na kocyku przeglądając książeczki, ja dzieciom wyjaśniałam co też krasnal ma na uszkach. Po jakimś czasie Franula wziął udział w swoim pierwszym torze przeszkód (!), obejrzał wóz strażacki, sprzęt saperski a gdy już chcieliśmy iść do domu zauważył dmuchany zamek. 

Poowoooli, powoooli przybliżał się doń.. 
Po dotknięciu stwierdził, że to fajnie miękkie i pokazał paluszkiem, że .. CHCE TAM IŚĆ!!!!!!!!!!! 
Mało nie padłam z wrażenia! 
Kolorowy zamek, obok gra muzyka, trzeba skakać, dzieci jak na lekarstwo, ale są - krótko mówiąc teksańska masakra piłą sensoryczną!!!!!!!!!!  
A Franio chce tam iść!
I pooooszedł!
I dwie kolejki skakał!
I wyjść nie chciał:)

Tam skacze chłopczyk!
(znak z Makatonu)

Aż pan zamkodozorca z timerem interweniował:)


Dumni jesteśmy z Frania niesłychanie. To, że krasnal poszedł sobie poskakać to jest po prostu osiągnięcie na miarę pierwszego miejsca w maratonie.

I tu już widzę minę Franiowego wujka Radka. I jak puchnie z dumy.
I niech ktoś mi jeszcze powie, że nie ma badań potwierdzających skuteczność terapii SI.
Już są - przeprowadzono je na jednoosobowej reprezentatywnej grupie Frankowej;-)

Niby zwykła rzecz, prawda?
Po prostu dziecko skaczące na dmuchanym zamku.
Nic w tym zwykłego. 
Wszystko jest niezwykłe.

Było też ciasto.
Duuuużo ciasta - jak to u babci:)

I było to, co nasz tygrys lubi najbardziej - gwoździe i obcęgi:)

Tak naprawdę najwięcej radości sprawiają rzeczy absolutnie zwyczajne. Zwyczajne do bólu.
To one są najcenniejsze.
Te zwyczajne, spokojne cztery dni były dla nas bezcenne.