Orzeł zbiera się do lądowania

Nie wiem, jak zacząć ten wpis, bo żadne słowa nie oddadzą naszego wzruszenia i radości.
Ważny, piękny tydzień.
Bo Franiu pokonuje kolejną barierę na swojej drodze.

Czy pisałam, że jeszcze ok. 1,5 roku temu wymiotował na widok dzieci, płakał, że nikt do nas nie mógł przyjść, my nigdzie nie chodziliśmy, nierzadko siedzieliśmy w domu ze spuszczonymi roletami - bo deszcz, wiatr, śnieg, słońce?... Wszystko było dla krasnala nie do przejścia.
Co za pytanie.
Setki razy pisałam o tym.
Nie raz opisywałam także naszą drogę do Franka, pracę z nim, nie raz dziękowałam cudownym, fantastycznym ludziom - terapeutom, którzy z nim pracują a nas prowadzą za rękę pokazując drogę do Frania. Tych podziękowań zawsze mało, bo dzieją się cuda, panie.

Ostatnie miesiące były m.in. czasem powolnego oswajania krasnalka z dziećmi.
Nic na siłę.
Powoli.
We Franiowym rytmie.
I tak sobie działaliśmy metodą Franiowych małych kroków. Czasem nawet ćwierć- i półkroków. Nie tylko my oczywiście - cały Franiowy Guru-Team działał i ma swój udział w tym, co się dokonało w tym tygodniu.
A co się dokonało?
Wczoraj Franio po raz pierwszy został SAM całe 3 godziny na zajęciach pogotowia terapeutycznego prowadzonego przez fantastyczne, cudowne, mądre i oddane dzieciakom terapeutki przy Fundacji Dom w Opolu!!!
Ba, dziś sukces ten został powtórzony!
TAK!
Sam!
3 godziny!
I były dzieci!!
Kto nie wierzy, ręka do góry. I tu jako pierwsi zgłaszają się Franiowi rodzice:)
Ciągle tkwimy w radosnym niedowierzaniu:)


Franulka chodzi od marca raz na dwa tygodnie na spotkania z fantastyczną panią psycholog w Fundacji Dom w Opolu, p. Patrycją. Dała nam ona znać około miesiąc temu, że można spróbować wejść z krasnalkiem do grupy prowadzonej w ramach pogotowia terapeutycznego Fundacji.
Jednorazowo jest tam 4-5 dzieci, z którymi pracują 3-4 panie terapeutki. Równolegle Franula miał (i ma nadal) w Prodeste raz na dwa tygodnie zajęcia grupowe, w których uczestniczy 3-4 dzieci. W ciągu ostatniego miesiąca byliśmy z Franiem na zajęciach pogotowia bodaj 3 razy, maksymalnie godzinę i nigdy nie zostawialiśmy go samego. Od wczoraj Franulka zaczął regularnie uczęszczać na zajęcia - będzie chodził na nie 3 x w tygodniu po 3 godziny.
Wczoraj Krasnal został na zajęciach pierwszy raz.
Przyznam, że co chwilę pytałam Franiowego tatę, czy aby panie terapeutki nie dzwonią;)
Nie zadzwoniły.
Franuś wytrzymał całe 3 godziny a odbierający go z zajęć tata usłyszał, że było super, że Franio świetnie dał radę.
Krótko mówiąc - miód na serce:)
I co mam więcej napisać?
To, o czym nawet nie śmieliśmy marzyć 1,5 roku temu stało się rzeczywistością!
Aż trudno nam uwierzyć.
Nie potrafię nawet opisać, jak bardzo jesteśmy szczęśliwi.
Dziś wiemy, że warto było. Naprawdę warto.
Co tam jedna mała rewolucja wobec takich jej efektów.

Resztę powiedzą zdjęcia.

 

Nam, rodzicom, trzeba tylko kochać i wierzyć w dziecko.
W końcu sami wyznaczamy granice wiary w nasze dzieci.
Jeśli nie my, to kto?..