Szaleństwa kawalera Franka

Coś dziwnego dzieje się ostatnio w naszym życiu.
Coraz więcej w nim ... normalności.
To dla nas zupełnie nowe doświadczenie.
Tą normalnością są wypady z Frankiem, wizyty znajomych u nas, coraz mniej krzyku i coraz lepsza komunikacja z Franiem - wszystko to było jeszcze nie tak dawno kompletną abstrakcją. Tak, ciągle musimy  krasnala na wszystko przygotowywać, stale zdarzają się 'sytuacje trudne',  mały często trudno przerabia emocje i  bodźce, ale najważniejsze, że coraz lepiej daje sobie radę, że my mamy klucz do Franka i coraz lepiej porafimy dzięki niemu znaleźć drogę do niego. Chciałby się jeszcze "tylko", żeby zmęczenie i stres były mniejsze, i jeszcze kilka innych spraw, ale...jest dobrze.

Jakieś dwa tygodnie siostra spytała mnie, czy nie chcielibyśmy pojechać całą rodziną wraz z nią na piknik rodzinny organizowany przez jej firmę około godzinę jazdy od Opola. Perspektywa krótkiego wypadu i spotkania z siostrą była bardzo kusząca. Krótka narada rodzinna i decyzja zapadła - jedziemy.

Siostra przyjechała do nas wraz z córką już w czwartek, więc w piątek pomiędzy wizytą u pani neurologopedki a terapią u pani psycholog wybraliśmy się wszyscy z dzieciaczkami do miasta, żeby pooddychać festiwalowym opolskim powietrzem (i wciągnąć obowiązkową porcję lodów). Na rynku rozkładała się jakaś kapela,
Francik dzięki swojemu nieodpartemu urokowi sprawił, że pan perkusista pozwolił mu zagrać na perkusji. Nagłośnienie było podłączone, więc gdy krasnal uderzył w talerze, mało bębenki nie popękały. Chłopak poszalał na całego:) Trochę trwało przekonywanie go, żeby skończył już swój występ:) Pan perkusista stwierdził tonem nieznoszącym sprzeciwu, że Franek ma talent. I kropka.
No ba, żeby to jeden;-)

Franio z kuzynką Mają

W sobotę około południa ruszyliśmy w drogę na piknik. Franuś był przygotowany, wiedział, gdzie jedzie, co go czeka, cieszył się niewyobrażalnie. Nie wiem, czy to nadmiar emocji, czy też może inaczej sobie wyobrażał to miejsce, w każdym razie po przyjeździe na miejsce była rozpacz straszna. Franio całkowicie odmówił współpracy. Było niemal jak rok temu.. Poszłam z krasnalkiem na krótki spacer i gdy się trochę wyciszył, spytałam, czy chce, abym mu wszystko jeszcze raz narysowała.
- Tiiiiiiii.
- To chodź do stolika. Tam są kredki. Mama ci wszystko narysuje.

W takich trudnych sytuacjach nie ma nawet co próbować tłumaczyć Francikowi okoliczności przyrody. Trzeba wziąć do ręki coś do pisania, kartkę i wszystko pięknie wytłumaczyć rysując.
Takie tłumaczenie zawsze trafia do krasnalka.

Franuś ostrożnie, nieufnie bardzo, wszedł na teren pikniku i usiadł przy stoliku. Ja tłumaczyłam, tata - przyniósł ciasto i wodę do picia. Francik patrzył, analizował, wciągał ciasto (łasuch kochany) i pooowwwwoooliii na modeczce kochanej pojawił się uśmiech.
Najpierw krasnalek malował, potem odeszliśmy trochę od ludzi. Mniej więcej po godzinie poszły konie po betonie i zaczęła się zabawa na całego:)

5 godzin szaleństw i kolejny rekord:
Franula wspiął się na zamek dmuchany-zjeżdżalnię i zjechał!!!! Najpierw z Natką a potem już szalał SAM.
I pomyśleć, że dopiero co we wrześniu ubiegłego roku cieszyliśmy się, że Franio wszedł na normalną ślizgawkę na placu zabaw i zjechał z niej. Wczoraj krasnal miał czerwone kolanka od wspinania się po drabince linowej na zamku!
I znowu chciałabym zobaczyć minę Franiowego 'wujka Radka', gdy będzie oglądał filmiki ze wspinaczki..

Oto one:

Franiowy rekord numer 2: Krasnal dosiadł byka!! Pan operator włączył najwolniejszy program i krasnal wytrzymał jeden obrót!
Strach się bać, czego krasnal dokona w dalszej przyszłości:)

Franuś jest ciekawy świata jak nigdy. Mamy wrażenie, jakby krasnalkowe zmysły otworzyły się na otaczający go świat, jakby ktoś wyciągnął go z jakiegoś niewytłumaczalnego chaosu... Zapewne nikt z osób obecnych na pikniku nie zauważył we Franiu niczego niezwykłego, "innego" - może oprócz aparatów słuchowych. My jednak wiedzieliśmy, że Franulka będzie musiał przepracować tę atomową dawkę bodźców, bo Franiowe zmysły słabo sobie radzą z taką ich ilością. Około godziny 20 udaliśmy się z Franiem do pokoju. Jeszcze nigdy chyba nie musiałam aż tak dociskać Frania podczas zasypiania. Kołderka obciążeniowa na nic się zdała.. Franio swoimi rączkami położył moją głowę na swojej - skroń w skroń - ramieniem docisnęłam mu cały tułów.. Powoli uspokajał mu się oddech i krasnalek zasnął. Dziś po powrocie do domu był kolejny wybuch emocji. Gdy udało się Franulę troszkę uspokoić, spytałam się, czy chce się położyć na swojej poduszeczce.

- Tiiii.
Kochany robaczek.. on chyba zaczyna rozumieć i wiedzieć, czego mu potrzeba, co przynosi mu ukojenie.
Zasłoniliśmy więc rolety, ubraliśmy kamizelkę obciążeniową, zdjęliśmy aparaty słuchowe i maluszek powoli dochodził do siebie.
W tamtej chwili zaczęłam mieć wątpliwości, czy zrobiliśmy dobrze. Może jednak nie powinniśmy byli jechać z nim na ten piknik? Może to za dużo? Napisałam maila do pani Joanny z Prodeste z tym pytaniem. Odpowiedź mnie uspokoiła. Przeczytałam, że już wiemy, jak pomóc Franiowi, że nie możemy chronić go przed bodźcami, bo całe życie będzie narażony na ich działanie i że mamy przecież żyć NORMALNIE.
Staramy się, choć ciągle jeszcze, mimo wszystko, czujemy się jakbyśmy stąpali po baaardzo kruchym lodzie.

***
Dziękujemy Małgosi, mamie Krzysia, za przekazanie Francikowi kamizelki obciążeniowej po Krzysiaczku - zdobyła aprobatę i specjalny atest 'wujka Radka';-)
Gdy krasnalek z niej wyrośnie, przekażemy ją kolejnemu chudziaczkowi i będzie służyła dalej.