Nowy wujek terapeuta

Wygląda na to, że to będzie moja nowa sala,
w której będę ćwiczył. Z wujkiem Radkiem:)

Od kilku dni jest u nas bardzo nerwowo. Trzymajcie kciuki - wiecie-za-co. Ja pisać nie będę, wy TEGO SŁOWA też nie wymawiajcie. Po prostu trzymajcie kciuki, dobra? Bo rodzice franiowi jak tlenu potrzebują mniej stresu. 

Powolutku układamy nasze opolskie puzzle (wiadomo jakiego elementu układanki jeszcze brak, ale o tym sza). 
Dzisiaj mieliśmy pierwsze spotkanie z panem Radkiem - terapeutą SI a przy okazji fizjoterapeutą NDT Bobath (!).
Pierwsze wrażenie ...... SUUUUUUUUPER!! Franek nie zaprotestował nawet przez sekundę! Do niedawna najlepszy przyjaciel Frania - pan paw - też się nie pojawił!!! Jesteśmy zachwyceni!! Krasnalek wreszcie będzie miał terapię, której tak bardzo potrzebuje i na której nam ogromnie zależało!!!!!! 
Kochamy Opole:)
No:)

Dzisiaj pan Radek (bez problemu porozumiewający się z Franiem po makatońsku) obserwował Frania, zrobił z nim kilka ćwiczeń, wyjaśnił nam kilka Franiowych problemów. Kolejny raz usłyszeliśmy, że krasnal jest "klasyką gatunku", że jest fantastycznie wyprowadzony, że widać, że pracował ze świetną fizjoterapeutkę (NATALIA CZYTASZ TO?????  Dziękujemy Ci kolejny raz!!!!!!!!!!!), największym problemem jest czucie głębokie itd itd. Jesteśmy pełni nadziei!! 

Od razu spytał o stopień i rodzaj niedosłuchu, o problemy z jedzeniem (skąd wiedział że mamy takowe???). Opowiedzieliśmy, że konsultujemy Frania u dr Łady.
- Nie wiem, czy pan zna dr Ładę?
- Olę? No jakże mógłbym nie znać!
Opowiedzieliśmy jak uczyła Frania jeść, pić, o Jej ostatniej opinii itd. Ten fragment rozmowy pan Radek podsumował: 
- Taaak, Ola to mózg. Dobrze, że do niej trafiliście.
No baaa.. Sami to wiemy;-)
Od pana Radka dostaliśmy namiar na kolejną świetną specjalistkę - neurologopedkę a przy okazji terapeutkę SI w jednym. Jutro zadzwonię i zobaczymy, co uda mi się załatwić.
Powoli musimy zacząć załatwiać małemu WWR - za to nie będziemy musieli płacić (ufff ufff). Prawda jest taka, że gdyby nie nerwy z powodu wiadomo-czego, to pewnie sprawniej szłoby nam układanie tych naszych opolskich puzzli. 
Ale jest jak jest. 
Na ostatniej terapii w Prodeste rozważaliśmy z ciocią Eweliną, gdzie najlepiej załatwiać Franiowi WWR. Początkowo chcieliśmy złożyć podanie w szkole specjalnej, wtedy byłaby szansa, że terapeuta przychodziłby do nas do domu. 

Dla naszych robaczków jest teraz bardzo trudny czas - chcieliśmy dzięki takiemu rozwiązaniu oszczędzić Franiowi choć trochę zmian. Pani Ewelina zauważyła jednak bardzo cenną rzecz - może czas, żeby nasz dom był "tylko" domem a przestał być miejscem rehabilitacji Frania? To jedno zdanie było jak...objawienie. Proste, prawda? W domu będziemy robić z Franiem tylko sesje stymulacyjne - "zadania domowe" z Prodeste, ale to wszystko. Koniec z wałkami, materacami, kształtkami itd. Podanie złożymy więc w przedszkolu integracyjnym mając nadzieję, że dzięki temu krasnalek dostanie się doń w przyszłym roku. 

Im mniejszy człowiek
tym większe zmęczenie

Powoli przygotowujemy się do przeprowadzki. W niedzielę przenosimy się do kolejnego mieszkania. W niedzielę też jadę do Jeleniej Góry do pracy, wracam dopiero w środę. Kurczę, trudne to będzie. 
Dobra, twardym trzeba być nie mientkim, prawda?
Byle udało się wiadomo-co, to i wszystko inne się powoli poukłada. 

Obiecaliśmy Natalce wakacje rodzinne w przyszłym roku. Nie żaden wyjazd na turnus rehabilitacyjny Frania. Nie. NORMALNE wakacje. Potrzeba nam tego. Ach, w ogóle złożyliśmy naszej dziewczynce tyle obietnic, że nie wiem kiedy i jak się z nich wywiążemy - kolejny taniec węża, cztery życia i ... damy radę;-)

Wesołe miasteczko na osiedle przyjechało!!!!;-)
Po kilku podejściach Franiutek odważył się usiąść
na motor  nieuruchomionej karuzeli. To wielki sukces!!:)

W poniedziałek udało się we Wrocławiu naprawić Franiowy dźwiękowód! Przy okazji pani Aldona w PZG zrobiła wyciski Franowych uszek i złożyliśmy zamówienie na nowe wkładki - tym razem rażąco zielone. Trzeba mieć fantazję i kolorować sobie świat:) A co:) Aparaty słuchowe są fajoskie i już:)




Ps 1. Powinnam już dzwonić do IMiDu i pytać o decyzję w sprawie hospitalizacji Frania. I.. no dobra..powiem wprost - jak pomyślę o kolejnej hospitalizacji krasnalka, robi mi się niedobrze. Trzeba będzie jednak ten telefon wykonać. 

Ps 2. Nie piszę tu o wiadomo-czym (aaaa..nie chodzi mi o Voldemorta), ale Wy wiecie, że trzymanie kciuków obowiązuje aż do odwołania, prawda? A jak się skończy to Franio wreszcie napisze list do cioć i wujków. Obiecuję:)