Kto powiedział, że w Opolu nie ma gór(ek)?

Oto dowód, że są:

A kto powiedział, że w mieście dziecko nie może biegać po kałużach? I wrócić do domu mokre posampas? Oto dowód, że może:

Życie w Opolu prawie się więc nie różni od naszego życia karkonoskiego. Prawie stanowi jednak w pewnych okolicznościach przyrody poważną różnicę. 


Różnica na plus - duuużo ślizgawek, które Franula pokochał miłością szczerą i przełamał swój strach przed samodzielnym zjeżdżaniem z nich. Oto dowód (moja komórka ostatnio bardzo szwankuje, stąd niecodzienne zakończenie filmiku): 

Niestety są też minusy. Franula ma dużą nadwrażliwość słuchową, stąd zapewne ma też tak duże problemy z akceptacją dużych grup dzieci (bo dzieci piszczą, krzyczą, śmieją się głośno). Jednym z dźwięków, który sprawia wręcz fizyczny ból Franiowi jest dźwięk wiertarki. Dziś, krótko po godz. 8 rano, ekipa panów robotników ruszyła do pracy z wiertarkami udarowymi w piwnicy - wymiana rur wodnych. Franulek był aż sztywny od płaczu - ubieraliśmy go w biegu i uciekliśmy z mieszkania.. Panowie skończyli pracę po godz. 16. Wymyślaliśmy przysłowiowe "cuda na kiju", żeby jakoś zagospodarować czas Franiowi i żeby nie przemarzł na dworze. Obiad pominę milczeniem. Jutro też panowie działają, w poniedziałek też. Jesteśmy chorzy na samą myśl o tym.. Serce boli na widok zapłakanego Franiutka, z zamkniętymi oczami (tak malutek odcina się od świata, gdy mu coś nie pasuje).

Całodzienna akcja w piwnicy bardzo skutecznie pokrzyżowała nam dzisiejsze plany dalszego ustawiania terapii krasnala. Wczoraj udało nam się zakończyć pełnym sukcesem meldunkowy taniec węża;-) W PPP dowiedzieliśmy się wszystkiego na temat wczesnego wspomagania dla krasnalka - w poniedziałek składamy odpowiednie pismo w tej sprawie. Mam już namiary na neurologopedę, SI i hipoterapię. Jeszcze raz dziękuję cioci Gosi, mamie Antosia, za meldunkowe przygarnięcie nas i pokierowanie do PPP. Przy okazji okazało się, że mamy prawdziwe szczęście! W PPP trafiliśmy  na panią psycholog, na wizytę u której czeka się nawet kilka miesięcy! A my przyszliśmy, grzecznie dygnęlismy i zwyciężyliśmy:) Francyś OCZYWIŚCIE podbił serce pani psycholog:) Mnie ona też bardzo ujęła, bo jako jeden z niewielu specjalistów nie pytała o stopień wylewów, siatkówkę, "apgary", respirator i inne, lecz zadała proste pytanie, które początkowo kompletnie zbiło mnie z pantałyku:

- Proszę mi powiedzieć, jaki jest Franio.
Po chwili przytkania powiedziałam tylko:
- Jest bardzo pogodnym i ciekawskim dzieckiem.
Po tym stwierdzeniu do gabinetu wszedł Franiowy Tata z krasnalem na rękach, Franula błysnął bielą zębów w zabójczym uśmiechu, następnie strzelił rentgena we wszystkich szafkach, koszu na śmieci, próbował się także dobrać do kompa. A jak:) Pani psycholog stwierdziła, że faktycznie jest pogodnym i ciekawskim młodym człowiekiem:) Pytała także o powody przeprowadzki. Powiedziałam, że wierzymy, że tu Franio będzie miał niezbędną pomoc, bo jesteśmy przekonani, że krasnal  nie powiedział jeszcze ostatniego słowa. To stwierdzenie pani psycholog skwitowała krótko:
- Na pewno nie.
Kończąc wizytę poprosiłam o...numer telefonu w razie gdybym miała pytania. Obiecałam go nie nadużywać. Otrzymałam numer prywatnej komórki a także adres mailowy. Urok Frania działa cuda:)

Ciąg dalszy układania terapii w poniedziałek, jak już pisałam. Dlaczego nie jutro? Bo jutro rano matka jedzie szkolić się w komunikacji niewerbalnej Makaton. Jeszcze godzinę temu zastanawiałam się poważnie, czy nie zrezygnować z wyjazdu, bo nasz budżet coś nie chce z nami ostatnio współpracować. Franiowy Tata stwierdził jednak, że skoro już opłaciliśmy szkolenie, to trzeba jechać i tyle. 
Więc jadę. 
Najwyżej w październiku na sushi chodzić nie będziemy. Ale w końcu ten problemy mamy nie tylko my, prawda?;-)

Koniec wywodów na dziś, bo rozpisałam się nieprzyzwoicie wręcz. 





Ps. Zdanie o sushi to żart oczywiście;-)